മുനി ടീച്ചർ 6 [Decent] 262

“സമാധാനം. വിളി വരാത്തകാരണം ഞാൻ പേടിച്ചിരുക്കുവായിരുന്നു.”

“അതെന്തിനാ പേടി?”

“ഇനി വല്ല അസൗകര്യവും വന്നോ എന്നൊരു പേടി”

“ഉം… എന്നാൽ വച്ചോ. ടിക്കറ്റ് എടുക്കട്ടേ, കയറിയിട്ടു വിളിക്കാം. നീ എവിടെയെത്തി?”

“ഞാനും മെട്രോയിലാ… ഒരു ഇരുപതു മിനുട്ടിൽ അവിടെയെത്തും. ടീച്ചറെത്തുമ്പോൾ ഞാൻ സ്റ്റേഷനിലുണ്ടാകും.”

“എന്നാ ശരി. കയറിയിട്ട് വിളിക്കാം. ബൈ!”

അക്ഷമനായി ഞാൻ ടീച്ചറുടെ വിളിയും പ്രതീക്ഷിച്ചിരുന്നു. ഇരുപതു മിനിറ്റായിട്ടും വിളിയൊന്നുമില്ല. ക്ഷമകെട്ട് ഞാൻ തിരിച്ചു വിളിച്ചു. വിളിക്കാം എന്നുപറഞ്ഞു ഫോൺ കട്ട് ചെയ്തു. എന്ത് പറ്റി എന്നും ചിന്തിച്ചു ഞാൻ സ്റ്റേഷനിൽ അങ്ങോട്ടുമിങ്ങോട്ടും നടന്നുകൊണ്ടേയിരുന്നു. സമയം അരമണിക്കൂർ കഴിഞ്ഞു, നാൽപതു മിനിറ്റായി.

എത്തേണ്ട സമയം കഴിഞ്ഞു. രണ്ടു ട്രെയിനുകൾ കടന്നുപോയി. ആളുകൾ മുഴുവനും ഇറങ്ങിപോയിട്ടും ടീച്ചറില്ല. മൂന്നാമത്തെ ട്രെയിനിലുമില്ലെങ്കിൽ വിളിച്ചുനോക്കാം എന്നുകരുതി ഞാൻ അവിടെ അക്ഷമനായിരുന്നു. മൂന്നാമത്തെ ട്രെയ്‌നിലെയും ആളുകളെല്ലാം പോയിക്കഴിയാറായി. ഞാൻ വിളിക്കാനായി ഫോണെടുത്തു. അതാ കയ്യിൽ ഒരു വാനിറ്റി ബാഗുമായി ടീച്ചർ സാവധാനം നടന്നുവരുന്നു. എന്നെ കണ്ട ടീച്ചർ ഒരു പതിഞ്ഞ ചിരി പാസാക്കി. സന്തോഷം കൊണ്ട് എനിക്ക് തുള്ളിച്ചാടാൻ തോന്നി. നടന്നു അടുത്തെത്തിയ ടീച്ചർക്ക് ഞാൻ കൈകൊടുക്കാനായി ഞാൻ കൈനീട്ടി. ടീച്ചർ കൈ തരാതെ എന്റെ അടുത്തുവന്നുനിന്നു. “എന്തേ വൈകിയത്… ബാഗ് ഞാൻ പിടിക്കാം.”

“വേണ്ട കുട്ടാ… ട്രെയിനിൽ ഇവിടെ ആദ്യമായി വരുന്ന രണ്ടു പ്രായംചെന്നവരുണ്ടായിരുന്നു. അവർക്കു ലൈനും സ്റ്റേഷനും പറഞ്ഞുകൊടുത്തുവിട്ടു. അതാ വൈകിയത്.”