“തോമസേ, എന്താ പറ്റിയത്? എഴുന്നേൽക്ക്.” പക്ഷേ തോമസ് എഴുന്നേൽക്കാൻ ശ്രമിച്ചപ്പോൾ, കാലുകൾ അനങ്ങുന്നില്ല. അദ്ദേഹം വീണു. നാൻസി മമ്മി പരിഭ്രമിച്ചു, “ദൈവമേ, എന്താ ഇത്!” എന്ന് വിളിച്ചു. അവർ പെട്ടെന്ന് അയൽവാസികളെ വിളിച്ചു, തോമസിനെ ഹോസ്പിറ്റലിലേക്ക് കൊണ്ടുപോയി.
ഡോക്ടർ പരിശോധിച്ചു. “പാരലിസിസ് ആണ്. ഹാർട്ട് പ്രോബ്ലത്തിന്റെ കോംപ്ലിക്കേഷൻ. കാലുകൾ താത്കാലികമായി അനങ്ങില്ല. ഫിസിയോതെറാപ്പി വേണം, പക്ഷേ പൂർണ്ണമായി മാറുമോ എന്ന് പറയാൻ പറ്റില്ല.” നാൻസി കരഞ്ഞു. “തോമസേ, എന്തിനാ ഇങ്ങനെ? ഞാൻ എങ്ങനെ ഇത് സഹിക്കും ഞാനെങ്ങനെ നോക്കും?” തോമസ് ബെഡിൽ കിടന്നു, കൈ നീട്ടി അവളെ തൊട്ടു.
“നാൻസി, നീ വിഷമിക്കല്ലേ. ഞാൻ സുഖമാകും. ദൈവം ഉണ്ടല്ലോ.” പക്ഷേ അദ്ദേഹത്തിന്റെ ശബ്ദം ദുർബലമായിരുന്നു. വീട്ടിലേക്ക് തിരിച്ചു വന്നു. തോമസ് ബെഡിൽ കിടക്കേണ്ടി വന്നു. അദ്ദേഹത്തിന്റെ ശരീരം ഭാരമുള്ളതാണ്, നാൻസിക്ക് അമ്പത്തിനാല് വയസ്സായി, അവൾക്ക് തോമസിനെ എടുക്കാൻ അത്ര എളുപ്പമായിരുന്നില്ല, അവളെ കൊണ്ട് പറ്റുന്നില്ല.
ആദ്യ ദിവസങ്ങൾ നാൻസി ഒറ്റയ്ക്ക് നോക്കി. രാവിലെ എഴുന്നേറ്റ് ചായ ഉണ്ടാക്കി, തോമസിനെ ഭക്ഷണം കൊടുത്തു, മരുന്ന് കൊടുത്ത തോമസിന്റെ സങ്കടം മാറ്റാൻ വേണ്ടി ചില തമാശകൾ പറയും “തോമസേ, നീ കഴിക്ക്, നല്ല കുട്ടി,” എന്ന് അവർ പറയും. തോമസ് ചിരിക്കാൻ ശ്രമിക്കും,
“നാൻസി, നീയാണ് എന്റെ നഴ്സ്.” പക്ഷേ നാൻസിയുടെ ശരീരം ക്ഷീണിക്കാൻ തുടങ്ങി. സ്കൂളിൽ പോകണം, വീട്ടിലെ ജോലി, തോമസനെ നോക്കണം. രാത്രി അദ്ദേഹത്തെ ബാത്ത്റൂമിലേക്ക് കൊണ്ടുപോകാൻ പറ്റുന്നില്ല. “തോമസേ, എനിക്ക് എടുക്കാൻ വയ്യ. ശരീരം വേദനിക്കുന്നു,” എന്ന് നാൻസി മമ്മി പറഞ്ഞ് കരയും.. തോമസ് സങ്കടത്തോടെ നോക്കും, “നാൻസി, നീ വിഷമിക്കല്ലേ. മക്കളോട് പറയാം.”
ബ്രോ ഇതുപോലെയുള്ള കഥകൾ ഒന്നും എഴുതി വയ്ക്കല്ലേ ഇപ്പോൾ എൻറെ സാമാനം പൊട്ടിത്തെറിച്ചു പോയേനെ. എന്ത് ഫീലാണ് ബ്രോ കണ്ടിന്യൂ റൈറ്റിംഗ് ബ്രോ
Nice story bro… Cntnu ചെയ്യു
ജഗാ അടിപൊളി കഥ… നാൻസി പെട്ടെന്ന് സമ്മതിക്കണ്ടായിരുന്നു… എന്റെ ഒരു അഭിപ്രായം ആണേ. പുതിയ കഥയും ആയി വേഗം വരണേ…. ❤️❤️
Bro..nalla katha ahn.. countinue cheyunnudel full support indavum..🙂