നാൻസി 2 [പ്രേമവദനൻ] 98

ശനി രാവിലെ 6.30. പതിവിലും ക്ഷീണമാണ് അവൾക്ക്.വാതിലും ജനാലകളും കുറ്റിയിട്ടത് നന്നായി. അങ്ങിങ്ങായി കിടക്കുന്ന തുണി .ഒരുവശത്ത് ബ്രാ,മറുവശത്ത് പാന്റീസ്, പിന്നെ ചുരുണ്ടു മൂലയ്ക്ക് മാക്സി.ഒരു നാണമൊക്കെ തോന്നുമെങ്കിലും ആ രാത്രി ഇനി ഒരിക്കലും മറക്കാനാകില്ല എന്നു അറിയുമായിരുന്നു.ഒരു ബ്ലാങ്കറ്റിൽ പൊതിഞ്ഞ തന്റെ ആരീരം. എഴുന്നേൽക്കാൻ തോന്നുന്നില്ല.അതിലുമുപരി ഇന്ന് എങ്ങനെ ശ്യാമിനെ ഫേസ് ചെയ്യും എന്നതായിരുന്നു.എഴുന്നേറ്റു മാക്സി എടുത്തണിഞ്ഞു. ബാക്കി വേണ്ടാന്നുവച്ചു. ഉമ്മറത്ത് അച്ഛൻ പത്രം വായനായിലാണ്. മുഖം കൊടുക്കാതെ അടുക്കള ലക്ഷ്യമാക്കി നടന്നു.

“എന്തൊരു ഉറക്കമാടി നിന്റെ ,എത്ര തവണ വന്നു വിളിച്ചു. ഇന്ന് നീ ലീവ് ആണോ?

” ഇല്ലമ്മേ….ഇന്നലെ എന്തൊക്കയോ സ്വപ്നം കണ്ടു.ഉറക്കം വന്നില്ല… “ഒരുവിധം പറഞ്ഞൊപ്പിച്ചു.പോകും വഴി അവൾ ആലോചിച്ചു ലീവ് വേണമോ?എങ്ങനെ ?ചിന്ത കൂടുന്നു.പല്ലുതേക്കുമ്പോഴാ ഓർത്ത് ഡ്രസ്സ് റൂമിൽ.’അമ്മ കണ്ടാൽ ഉറക്കം ഇല്ലായ്മ എന്താന്ന് നന്നായി മനസിലാകും.പെട്ടെന്ന് പല്ലുതേച്ചു റൂമിലെത്തി ….ഡ്രസ്സും, തോർത്തും എടുത്തു കുളിമുറി ലക്ഷ്യം വച്ചു. തണുത്ത വെള്ളം …..കുറിക്കൊരുമാറ്….വീണ്ടും മുലഞെട്ടുകൾ ത്രസിക്കുന്നു…..വെള്ളത്തുള്ളികൾ ഒഴുകി യോണിയിലെത്തി…..ഒരു ചെറു നീറ്റൽ. ഉള്ളിൽ ഒരു പുഞ്ചിരി ….. ഇന്നലെ ശ്യാം പറഞ്ഞത്….പൂറ്…പുതിയ ഒരു ശൈലി….അപ്പൊ ഇനി എത്രപേരുണ്ട് നിനക്ക്….ഒരു മന്ദസ്മിതതോടെ അവൾ ഉള്ളിൽ ചോദിച്ചു….അയാൾക്ക് അപ്പം എന്നാരുന്നു. ശ്യാംന് പൂറ്… ഇനിയെന്തൊക്കെ ഉണ്ടോ….കുളികഴിഞ്ഞു ഈറൻ ഉടുത്തുകൊണ്ടു മുറിയിൽ എത്തി. ഫോൺ എടുത്തു 8 മിസ്സ്‌കോൾ… “അയ്യോ …ഫോണ് സൈലന്റ് മാറ്റാൻ മറന്നു. ” ശ്യാമിന്റെ മിസ്സ് കാൾ….മെസ്സേജും.. “നാൻസി വരാണ്ടിരിക്കരുത്.ഇതു പറയാനാ വിളിച്ചത്‌.പ്ലീസ്”

ലീവ് വേണ്ട എന്നുതന്നെ അവൾ തീരുമാനിച്ചു. അല്ലേലും എന്തിനാ നാണിക്കുന്നെ….എത്ര ഡേ ഇങ്ങനെ പോകും….പോകാൻ തന്നെ തീരുമാനിച്ചു.

8.30 കഴിഞ്ഞു.ഇറങ്ങാൻ നേരം അവൾ പറഞ്ഞു “അമ്മേ ഞാൻ ഇന്ന് വരില്ല.ഒരുപാട്‌ ദിവസം ആയി അങ്ങോട്ടു പോയി നോക്കിയിട്ട്.എല്ലാം ഒന്നു വൃത്തിയാക്കിയിട്ടു നാളെ ഇങ്ങു വരാം.”

നീ ഒറ്റയ്ക്ക്….നാളെ അച്ഛനേയും കൂട്ടി പോയാൽ പോരെ….?

നാൻസി പുഞ്ചിരിച്ചു കൊണ്ട്‌ പറഞ്ഞു…”കുറെ നാൾ ഒറ്റയ്ക്കായിരുന്നില്ലേ അമ്മേ ….പിന്നെന്താ? പൊടിയും ആകെ വൃത്തികേടായിരിക്കും വെറുതെ അച്ഛന്റെ അസുഖം കൂടേണ്ട. ഞാൻ ഇറങ്ങുന്നു.”

മറുത്തു പറയാൻ അമ്മയ്ക്ക് കഴിയില്ലരുന്നു. തീരുമാനം ഉറച്ചതായിരുന്നു.പോകണം ഓർമകളെ എല്ലാം അവിടെ അവസാനിപ്പിച്ചു പുതിയ ലോകം കെട്ടിപ്പടുക്കണം. ബസ് യാത്രയിലും അവളുടെ ചിന്തകൾ അതാരുന്നു. ജംങ്ഷൻ എത്തിയത് അവൾ അറിഞ്ഞതേയില്ല . കവലയിലെ ക്ലിനിക്കിന്റെ ബോഡ് കണ്ണിൽ പതിഞ്ഞപ്പോഴാ സ്ഥലം എത്തിയത് അവൾ അറിഞ്ഞത്. സമയം വൈകി എങ്കിലും ഹൃദയമിടിപ്പ് ഒരൽപ്പം കൂടുതല്‍ ഫീൽ ചെയ്യുന്നുണ്ട്. ക്ലിനിക്കിനകത്ത് എത്തി. ശ്യാം റൂമിൽ ഇല്ല. വരാണ്ടിരിക്കില്ല എന്നു അവൾക്ക് ഉറപ്പാരുന്നു.ഇനി അച്ചയാണേങ്ങാനും വന്നോ? എന്തായാലും സംശയത്തിന് അറുത്തിവരുത്തുക തന്നെ. നേരെ സ്റ്റോറിലേക്ക് ചെന്നു.ഇല്ല അച്ചായൻ വന്നിട്ടില്ല.ഇന്നലെ എടുത്തുവച്ചതെല്ലാം അതേപടി തന്നെയുണ്ട്.നേരെ ഡ്രസിങ് റൂമിലേക്ക് വാതിൽ ചാരിയാലോ? എന്റെ ശ്യാം കാണുന്നേൽ കാണട്ടെ. ഒരുപക്ഷേ മറ്റാരേലും വന്നാൽ?തെല്ലുഭയം ….”വേണ്ട അടയ്ക്കുക തന്നെ…”  ഡ്രസ്സ് മാറി വന്നപ്പോഴേക്കും ടേബിൾ മുകളിൽ ചൂട്‌ചായ … ശ്യാം എത്തിയിരിക്കുന്നു.