നന്ദലീല 3 [Madanamohan] 176

‘ഇരിക്കെട” അവർ നന്ദുവിന്റെ മുഖത്ത് നോക്കാതെ മരുന്നിന്റെ ബോക്സ്‌ അല്പം മാറ്റി അവനിരിക്കാനുള്ള സ്‌ഥലം കൊടുത്തു.

അവൻ യാന്ത്രികമെന്നോണം അവരുടെ സൈഡിൽ കട്ടിലിലേക്ക് ഇരുന്നു.

അവൻ ഒളികണ്ണുകൊണ്ട് അവരെ ഒന്ന് നോക്കി. ഒരു ചെറിയ പുഞ്ചിരി അവരുടെ മുഖത്ത് ഉള്ളതുപോലെ അവന് തോന്നി. അലസമായി പാറി വീണ അവരുടെ മുടി മുഖത്തെ തഴുകി ഒഴുകുന്നു. ചുണ്ടുകൾക്ക് പതിവില്ലാത്ത ഒരു ഭംഗി. തുടിച്ച കഴുത്തിനു വല്ലാത്ത മാദകത്വം. ജനലിൽ നിന്ന് അരിച്ചു വരുന്ന വെളിച്ചം മാക്സിക്കുള്ളിൽ തുളുമ്പി പൊട്ടാറായി നിൽക്കുന്ന അവരുടെ തുടിപ്പ് എടുത്ത് കണ്ടപ്പോൾ അവന്റെ ഉള്ളിൽ നിന്നും ഒരു നിശ്വാസം അവനറിയാതെ പുറത്തു പോയി.

“നന്ദു വന്നിരുന്നോ ഇവിടെ?” അവരുടെ ചോദ്യം ഒരു ഇടിത്തീ കണക്കെ അവന്റെ കാതിൽ പതിഞ്ഞു.

“ഹാ, ഞാൻ, ഞാൻ വന്നിരുന്നു, ചെറിയമ്മയെ ഇവിടെങ്ങും നോക്കിട്ടു കണ്ടില്ല ”

അവൻ വിക്കി വിക്കി പറഞ്ഞു.

“എന്നിട്ട് പിന്നെ എവിടെ നോക്കിയപ്പോളാ കണ്ടത്?? “. അവരുടെ എടുത്തടിച്ച പോലുള്ള ചോദ്യത്തിൽ അവനാകെ സ്ഥബ്ധനായി അവരെ നോക്കി ഇരുന്നു.

അവർ തല അൽപ്പം ഉയർത്തി അവന്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി. അവരുടെ കണ്ണിന്റെ തീക്ഷണതയിൽ അവന്റെ തല താഴ്ന്നു.

“പറയെടാ, ഒളിഞ്ഞിരുന്നു കണ്ടിട്ട് നിനക്ക് എന്ത് തോന്നി?.”

അവനെന്തു പറയണമെന്ന് അറിയാതെ അവരെ മിഴിച്ചു നോക്കി ഇരുന്നു.

അവരൊന്നു തലപൊക്കി അവനെ നോക്കി. അവന്റെ ആ ഇരുപ്പു കണ്ടപ്പോൾ ചെറിയമ്മയിൽ നിന്നും ഒരു പൊട്ടിച്ചിരിയാണ് വന്നത്. ആകെ അന്ധളിച്ചു അവനാ ഇരുപ്പു അവിടെ തന്നെ ഇരുന്നു.

“എന്റെ നന്ദൂട്ടാ, നീ ഇത്രയേ ഉള്ളോ,” അവർ ചിരിച്ചു കൊണ്ട് അവന്റെ അടുത്തേക്ക് നീങ്ങി ഇരുന്നു. അവനറിയാതെ അവരുടെ മുൻപിൽ അവന്റെ ശിരസ്സ് കുനിഞ്ഞു.

അടുത്തിരുന്ന അവർ അവന്റെ കൈ പിടിച്ചു തന്റെ മടിയിലേക്ക് വച്ചു. ഒരു കൈ അവന്റെ തോളിലൂടെ ഇട്ട് അവരോടു അടുപ്പിച്ചു.

“നന്ദൂട്ടാ ” അവർ സ്നേഹത്തോടെ അവനെ വിളിച്ചു.

“ഉം ” ഒരു കൊച്ചു കുട്ടിയെ പോലെ അവൻ വിളികേട്ടു.

“നിനക്കെന്നോട് ദേഷ്യമുണ്ടോ?.” അവർ അവന്റെ താടി പിടിച്ചു ഉയർത്തികൊണ്ട് ചോദിച്ചു.