നവവധു 12 [JO] 793

എന്തിനാ അങ്ങനെ പറഞ്ഞേ… അതൊണ്ടല്ലേ ഞാൻ അടിച്ചേ???

മിണ്ടാട്ടമില്ല. പക്ഷേ വീണ്ടുമൊരു കരച്ചിലിനുള്ള തുടക്കം പോലെ.

സന്ത്വനിപ്പിക്കാൻ ഞാൻ വീണ്ടും ചേച്ചിയോടടുത്തു. ആ കവിളിൽ ഞാൻ വിരലോടിച്ചു. വേദനകൊണ്ട് ചേച്ചി പുളഞ്ഞു. ഞരങ്ങി.

ഒത്തിരി വേദനിച്ചൂല്ലേ…. കെട്ടിപ്പിടിച്ചിരുന്നോണ്ടാണ് ഞാൻ ചോദിച്ചത്. കതക് ചാരിയിരുന്നതിനാൽ അങ്ങനൊരു ഇരിപ്പിലുള്ള പ്രശ്നങ്ങളൊന്നും അപ്പോളെന്നെ അലട്ടിയില്ല.

മ്… ചേച്ചി അതെയെന്ന് വെറുതെ തലയാട്ടി.

വേണ്ടാതീനം പറഞ്ഞിട്ടല്ലേ….വേദനക്കിടയിലും ഞാൻ ശുണ്ഠിയെടുത്തു.

മറുപടിയില്ല. പകരം എന്നെയൊന്നു ചേർത്തുപിടിച്ചു. അതിലുണ്ടായിരുന്നു ഒരു മാപ്പുപറച്ചിൽ.

വാ മരുന്നു വല്ലോം തേക്ക്… ഞാൻ വീണ്ടുമാ കവിളിൽ ഒന്നു വിരലോടിച്ചു. ആ തുടുത്ത മുഖം കൈക്കുമ്പിളിൽ ഒതുക്കാൻ പാടുപെട്ടു നടത്തിയ ശ്രമങ്ങൾ പാഴായിപ്പോയത് ഇങ്ങനൊരു വേദന തരാനായിരുന്നോ??? അറിയില്ല. പക്ഷേ ഒന്നുണ്ട്. ചേച്ചിയെക്കാൾ വേദന എനിക്കായിരുന്നു. ആ കവിളുകൾ കാണുമ്പോൾ ചോര പൊടിയുന്നത് എന്റെ നെഞ്ചിലായിരുന്നു.

ഉം…സമ്മതം എന്ന മട്ടിലൊരു മൂളൽ ചേച്ചിയിൽ നിന്നു വന്നു. ഞാൻ പതിയെ എണീറ്റു. എന്നിട്ട് അരക്കെട്ടിൽ ചുറ്റിപ്പിടിച്ചു ചേച്ചിയെയും എണീപ്പിച്ചു. എന്തോ അന്ന് പിടിച്ചപ്പോൾ ചേച്ചി പുളഞ്ഞില്ല. തടഞ്ഞില്ല… ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല. എന്റെ ആ കൈകളിൽ ഒഴുകിക്കിടന്നു. ആ തുടുത്ത വയറിൽ ചുറ്റിപ്പിടിച്ചു നടത്തിയപ്പോൾ എന്റെ കൈകൾ പലവട്ടം ലക്ഷ്യം മാറിയെന്നെനിക്ക് തോന്നി. പക്ഷേ അതിനൊന്നും പ്രതികരണങ്ങൾ ഉണ്ടായില്ല.

എന്തായാലും അന്ന് ചേച്ചിയുടെ ശുശ്രൂഷ മൊത്തം എനിക്കായിരുന്നു. നീ ഉണ്ടാക്കി വെച്ചതല്ലേ നീ തന്നെ ചികിൽസിച്ചോ എന്നൊരു ഭാവമായിരുന്നു എല്ലാർക്കും. റോസിനെ വിളിച്ചു വരുന്നില്ലന്ന് പറഞ്ഞിട്ട് ഞാൻ ചേച്ചിയുടെ മുറിയിൽ ഒതുങ്ങിക്കൂടി. വൈകിട്ട് വരെ സീതേച്ചി അരച്ചു തന്ന എന്തൊക്കെയോ പച്ചമരുന്നുകൾ രണ്ടുമൂന്നു തവണ ഇട്ടതോടെ നീര് ഏകദേശം കുറഞ്ഞു. അത്യാവശ്യം സംസാരിക്കാം എന്നുമായി.

പക്ഷേ തലേന്നത്തെ സംഭവങ്ങളെക്കുറിച്ചു ആരും ഞങ്ങളോട് ഒന്നും ചോദിച്ചില്ല. എനിക്ക് അതായിരുന്നു അത്ഭുതം. ചേച്ചിക്കും അതേ അത്ഭുതം ഉണ്ടായിരുന്നിരിക്കണം. എന്തായാലും ആരോടും കാരണം പറയേണ്ടി വന്നില്ല.