നവവധു 15 [JO] 810

ഞാനാകെ പകച്ചു നിൽക്കുകയായിരുന്നു. കേട്ടതൊന്നും വിശ്വസിക്കാനാവുന്നില്ല. ആകെമൊത്തം ഒരു ഇരുട്ട് പോലെ.

അവനെ… അവനെ അവൾക്ക് തന്നെ കൊടുക്കണം… അവള്… അവളൊരു പാവമാ… ശ്രീ സീതേച്ചിയുടെ കാലിലേക്ക് വീണു. തള്ളാനോ കൊള്ളാനോ പറ്റാതെ എല്ലാവരും പകച്ചു നിന്നു.

അവൾക്ക്…അവൾക്കവനെ ജീവനാ… എനിക്കറിയാം… മനസുതുറന്ന് ഒന്നു മിണ്ടിയിട്ടേലും ആ മനസ്സ് ഒന്നു തുറന്നു കാണാനുള്ള പ്രാർത്ഥനയിൽ നടക്കുവാരുന്നു അവള്…!!! ഇന്ന് കോളേജിൽ പറഞ്ഞത് അവനെ രക്ഷിക്കാൻ ഒന്നുവല്ല… അത്… അതവളുടെ മനസ്സാ….അത്രക്ക്… അത്രക്ക് പാവവാ അവള്….

എനിക്ക്…എനിക്കിതൊന്നും അറിയാന്മേലാരുന്നു… പ്രാഞ്ചി ഇടക്കുകേറി.

അറിയില്ല… കാശ്… കാശെന്നും പറഞ്ഞു നടന്ന നിങ്ങളാരും കണ്ടില്ല ആ മനസ്സ്….ഇനി അവള് ചങ്കുപൊട്ടി ചത്താലും നിങ്ങളറിയില്ല… ശ്രീ ചാടിയെണീറ്റു പൊട്ടിത്തെറിച്ചു.

പ്രാഞ്ചി ഒരുനിമിഷം നിശ്ചലനായി. ആ കണ്ണുകളിലും മുഖത്തും അന്നാദ്യമായി ഒരു ദുഃഖം നുരഞ്ഞു പൊങ്ങുന്നത് ഞാൻ കണ്ടു….

നേരാ… എനിക്ക് കാശ് കാശെന്ന ഒറ്റ ചിന്തയെ ഒള്ളു… അതേ വരാൻ പാടോള്ളു. കാരണം ഞാ…ഞാൻ എന്റെ പിള്ളേർക്ക് ജീവിക്കാൻ വേണ്ടി തന്നെയാ… ഞാൻ പട്ടിണി കിടന്നപോലെ എന്റെ പിള്ളേര് പട്ടിണി കിടക്കല്ല് എന്ന വാശിയിലാ…അതേ ഞാൻ നോക്കിയൊള്ളു…അതിനിടെ എന്റെ കൊച്ചിനെ…ന്റെ കൊച്ചിനെ മനസ്സിലാക്കാൻ എനിക്ക് പറ്റിയില്ല…..

അത് പറഞ്ഞു തീരുമ്പോഴേക്കും ആ മനുഷ്യൻ കരഞ്ഞു പോയിരുന്നു… ഒരച്ഛന്റെ വേദന അന്നാദ്യമായി ഞാൻ കണ്ടു… അല്ല അനുഭവിച്ചറിഞ്ഞു.

എനിക്ക്…എനിക്കെങ്ങനെ ചോദിക്കണം എന്നറിയില്ല… ഇവടെ വരുന്ന വരെ ഇവനേം നിങ്ങളേം ഒന്ന് നാറ്റിക്കണം എന്ന് മാത്രേ ഞാൻ കരുതിയൊള്ളു…