നവവധു 15 [JO] 810

ഇപ്പ… ഇപ്പ…. ഞാൻ…..ഇവനെ… ഇവനെ… എന്റെ കൊച്ചിന് കൊടുത്തേക്കുവോ??? വീട്ടിവന്ന് എന്റെ കൊച്ചു നെഞ്ചുതല്ലി കരയണത് കാണാൻ വയ്യത്തോണ്ടാ… അതിന്… അതിനു മാത്രവുള്ള മനസ്സൊന്നും ഈ എച്ചിപ്രാഞ്ചിക്കില്ലാ….

പൊട്ടിക്കരഞ്ഞുകൊണ്ടാണ് ആ വാക്കുകൾ അവസാനിപ്പിച്ചത്. ആർക്കും മറുപടിയില്ലായിരുന്നു.

കൊടുക്കാം… ഗോപേട്ടനായിരുന്നു ആ പറഞ്ഞത്.

എന്റെ ഉള്ളിലൊരു വെള്ളിടി വെട്ടി. അല്ല എല്ലാരുടെയും ഉള്ളിൽ.

അപ്പൊക മ്പികുട്ട ന്‍നെ റ്റ്ചേച്ചി??? എന്റെ ആത്മഗതം ഉച്ചത്തിലായിപ്പോയി.

എല്ലാരും എന്നെ തുറിച്ചു നോക്കി. ഒരു ശത്രുവിനെ കാണുന്ന മട്ടിൽ. എന്റെ തല അറിയാതെ താണു.

ഇത്രയൊക്കെ ഉണ്ടാക്കി വെച്ചിട്ടും മതിയായില്ലേടാ നിനക്ക്??? ഇനി എല്ലാരേം കൊല്ലണോ നിനക്ക്???? അന്നാദ്യമായി ഗോപേട്ടൻ എന്റെ നേരെ പൊട്ടിത്തെറിച്ചു.

എനിക്ക് മറുപടിയില്ലായിരുന്നു.

കണ്ടോടാ…കണ്ടോടാ നീ… ചങ്ക് തകർന്നാ ആ കൊച്ചു നിക്കണേ… നീ…നീ ഒറ്റയൊരുത്തൻ കാരണം. മുടിഞ്ഞു പോകുമെടാ ആ കണ്ണീരീ മുറ്റത്തു വീണാൽ….മുടിഞ്ഞു പോകും നീ….

എന്റെ നാവിറങ്ങിപ്പോയി. ആദ്യാമായാണ് ഗോപേട്ടന്റെ ശബ്ദം അത്ര ഉയർന്നു കേൾക്കുന്നത്. തെറ്റ് എന്റെ ഭാഗതായത് കൊണ്ടാവാം എന്റെ മുഖം താഴ്ന്നത്. പക്ഷേ അതേ നിമിഷം ഞാനറിഞ്ഞു എനിക്കും ചേച്ചിക്കുമായി വാദിച്ച…അല്ല ചേച്ചിക്കായി വാദിച്ച അമ്മമാരുടെ സൗണ്ട് പോലും അപ്പോഴില്ല. ശ്രീയും പ്രാഞ്ചിയും അച്ചുവുമുൾപ്പടെ സർവരും നിശ്ശബ്ദർ. ഗോപേട്ടന്റെ തീരുമാനം എല്ലാവരും ശിരസാ വഹിച്ചപോലെ….