നവവധു 15 [JO] 811

സീതേച്ചി പെട്ടെന്ന് പൊട്ടിക്കരഞ്ഞുകൊണ്ട് അമ്മയെ തള്ളിമാറ്റി പുറത്തേക്ക് ഒറ്റയോട്ടം. ആ പോക്കിലുള്ള പന്തികേട് മണത്തറിഞ്ഞ അമ്മയും ഞാനും പുറകെയോടി. ഉള്ളിലൊരു അപകടസൂചന. എന്തോ വരാൻ പോകുന്ന പോലെ.

ഓടിച്ചെല്ലുന്ന അമ്മമാരെക്കാണ്ട് എല്ലാവരും ഒന്നു പതറി. അല്ല ഞെട്ടി എന്നുവേണം പറയാൻ. ഓടിച്ചെന്ന സീതേച്ചിയുടെ അടുത്ത വാക്കുകൾ എല്ലാവരെയും ഒരുപോലെ തകർത്തുകളഞ്ഞു.

അവനെ അവക്ക് തന്നെ കൊടുത്തേക്ക് ഗോപേട്ടാ…. അവക്ക് തന്നെ കൊടുത്തേക്ക്…. പൊട്ടിക്കരഞ്ഞുകൊണ്ടു ഗോപിയേട്ടന്റെ നെഞ്ചിലേക്ക് വീണ സീതേച്ചിയെ എങ്ങനെ ആശ്വസിപ്പിക്കുമെന്നോ അകത്തെന്താണ് നടന്നതെന്നോ അറിയാതെ എല്ലാരും പകച്ചുനിന്നു. നിര്വികാരനായി ഞാനും.

എടി… എന്നാ… എന്നാന്നു പറയെടീ…. ഗോപേട്ടന്റെ ചോദ്യങ്ങൾക്ക് കരച്ചിൽ തന്നെയായിരുന്നു മറുപടി.

എന്താടീ…. അച്ഛൻ അമ്മയെ നോക്കുന്നു…
അവിടെയും കരച്ചിൽ തന്നെ…

കാര്യം പറയെടീ…. അച്ഛൻ അമ്മയെ പിടിച്ചുലച്ചു. ആ കണ്ണുകളിലെ ആകാംക്ഷയും അമ്പരപ്പും വല്ലാത്തതായിരുന്നു.

അവൾക്ക്… അവൾക്ക് വയ്യ സോജേട്ടാ… അവക്കെന്തോ സൂക്കേടാ സോജേട്ടാ…. അവള്….അവള് പാവാ സോജേട്ടാ… ജോക്കുട്ടനെ അവൾക്ക് കൊടുക്കാം സോജേട്ടാ… എനിക്കവളെ വേണം സോജേട്ടാ…. അച്ഛന്റെ കോളറിൽ പിടിച്ചുലച്ചുകൊണ്ടു അമ്മയും നിലവിളിയായി. ആ സൗണ്ടിലുണ്ടായിരുന്നു ചേച്ചിയുടെ അവസ്ഥയോടുള്ള അവരുടെ ഭയം…,സങ്കടം…, ചേച്ചിയോടുള്ള സ്നേഹം…അങ്ങനെ….അങ്ങനെയെല്ലാം….!!!

എല്ലാരും എന്നെ ഒന്നുനോക്കി. ആരെയും നോക്കാനാകാതെ ആ നോട്ടങ്ങളുടെ ശക്തി നേരിടാനാകാതെ ഞാൻ തലകുമ്പിട്ടു നിന്നു. എന്റെ കണ്ണിലൂടെ ഒഴുകിയിരുന്ന എന്റെ സങ്കടങ്ങൾക്ക് തീയുടെ ചൂടായിരുന്നു… പൊള്ളുന്ന ചൂട്. ഉള്ളിലെ സങ്കടമാണോ കുറ്റബോധമാണോ എന്നെയിങ്ങനെ കരയിക്കുന്നത്??? അറിയില്ല…. പക്ഷേ അപ്പോഴും ഞാൻ നിശ്ശബ്ദനായിരുന്നു. റോസിനോടൊ ചേച്ചിയോടോ… ആരോട് ഞാൻ മാറിത്തരാൻ പറയും… ആരെ ഞാൻ സാന്ത്വനിപ്പിക്കും??? എങ്ങനെ ആശ്വസിപ്പിക്കും ഞാൻ….???..!!!