നീലവാനം 2 [Brittto] 212

രണ്ടു പേരുടെയും ദേഹത്ത് വേദനക്ക് കാരണം എന്താണെന്നു മനസിലായ അരുൺ അതിനെ അത്ര കണ്ട് പ്രോത്സാഹിപ്പിച്ചില്ല.അരുൺ അതിന് മറുപടി ഒന്നും പറയാതെ വീണ്ടും അകത്തു പോയി കിടന്നു. ഇന്നലെ നടന്ന കാര്യങ്ങൾ ഒക്കെ ഓർത്തു അവൻ കട്ടിലിൽ കിടന്നു ഉരുണ്ടു തലയിണ എടുത്തു കെട്ടിപിടച്ച് അതിൽ ഒരു ഉമ്മയും വച്ചു കിടന്നു. വീണ്ടും അവിടെ കിടന്നു ഉറങ്ങി. ഒരു 10½ മണി ആയപ്പോൾ വിലാസിനിയുടെ വിളി കെട്ടാണ് അരുൺ പിന്നെ എണീക്കുന്നത്.

“വിലാസിനി : മോനേ ഡാ, നീ ഇങ്ങു വന്നേ.”

അരുൺ മെല്ലെ എണീറ്റ് ചെന്നപ്പോൾ വിലാസിനി ആരോടോ വെളിയിൽ നിന്നു സംസാരിക്കുന്നു. അവൻ ആരാണെന്നു നോക്കാൻ ചെന്നപ്പോൾ നെഞ്ചിൽ ഒരു ഇടിമിന്നൽ വെട്ടിയ പോലെ അതാ മുന്നിൽ ശ്രുതി നില്കുന്നു. അവൻ ചെറിയ പരിഭ്രമത്തോടെ നിന്നുപോയി. അരുണിനെ കണ്ട അമ്മ ” ഡാ മോള് ആശുപത്രിയിൽ പോവാൻ വന്നതാ, നീയും കൂടെ ചെല്ല്. നിനക്കും കൂടെ കാണിക്കാമല്ലോ. ”

അരുൺ അതിനെ എതിർക്കാൻ നിന്നില്ല. കാരണം അവൾ എന്തെങ്കിലും അമ്മയോട് പറഞ്ഞാൽ അകെ പുലിവാലാകുമെന്നു അവനു അറിയാമായിരുന്നു.

അവൻ വേഗം ഒരുങ്ങി വന്നു ബൈക്ക് സ്റ്റാർട്ട്‌ ചെയ്തു, ശ്രുതി വിലാസിനിയോട് യാത്ര പറഞ്ഞു വണ്ടിയിലേക്ക് കയറി. വണ്ടി ഓടിക്കുമ്പോളും അരുണിന്റെ നെഞ്ചിടിപ്പിന് കുറവൊന്നും ഇല്ലായിരുന്നു. അവൻ വണ്ടിയുടെ കണ്ണാടിയിലൂടെ പുറകിലോട്ട് നോക്കിയപ്പോൾ ശ്രുതി മറ്റേതോ ലോകത്താണ് എന്ന് തോന്നി. കണ്ണുകൾ ഒക്കെ ചുവന്നിരിക്കുന്നു. ആശുപത്രിയിലേക്ക് ഉള്ള വഴിയിലേക്ക് തിരിയാൻ വണ്ടിയുടെ ഇൻഡിക്കേപ്റ്ററിന്റെ ശബ്‌ദം കേട്ട് ശ്രുതി അരുണിനോട് വണ്ടി നേരെ വിടാൻ പറഞ്ഞു.

എന്തിനാണ് ശ്രുതി ആശുപത്രിയിൽ പോവാതെ വണ്ടി നേരെ വിടാൻ പറഞ്ഞതെന്ന് അവനു മനസിലായില്ല. അങ്ങനെ കുറച്ചു ദൂരം ചെന്നപ്പോൾ ആളൊഴിഞ്ഞ സ്ഥലത്തേക്ക് വണ്ടി ഒതുക്കാൻ ശ്രുതി അരുണിനോട് പറഞ്ഞു. അവൻ ഒരു തൊടിന്റെ അരുകിൽ വണ്ടി നിർത്തി. അവൻ ശ്രുതിയുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കാൻ എന്തോ ഒരു മടി തോന്നി. അവിടെ ഇറങ്ങിയ ശ്രുതിയോട് അരുൺ ഒരു വിധത്തിൽ ചോദിച്ചു ഒപ്പിച്ചു.