നിധിയുടെ കാവൽക്കാരൻ 12 [കാവൽക്കാരൻ] 373

​അർജുന്റെ കൂടെ വന്ന ആ പരനാറി എന്നെ ചൂണ്ടി, പുച്ഛം നിറഞ്ഞ സ്വരത്തിൽ ആമിയോടും നിധിയോടുമായി പറഞ്ഞു

​”എടി… ഇത്രയൊക്കെ അനുഭവിച്ചിട്ടും, പല തവണ ചത്തുപൊങ്ങിയിട്ടും നിനക്കൊന്നും ബുദ്ധിയുറച്ചില്ലേ? ഇവനെ വിശ്വസിച്ച് കൂടെ നടന്നാൽ അവസാനം മരണം മാത്രമേ വിധിച്ചിട്ടുള്ളൂ എന്ന് ഇനിയും പറഞ്ഞുതരണോ?”

​അവന്റെ സംസാരം കേട്ട് എനിക്ക് ദേഷ്യം വന്നില്ല, മറിച്ച് സഹതാപമാണ് തോന്നിയത്. വിരലിൽ കിടക്കുന്ന ആ മോതിരത്തിന്റെ ബലത്തിൽ കുരയ്ക്കുന്ന വെറും പട്ടിയാണ് ഇവൻ. അതുകൊണ്ട് തന്നെ മറുപടി പറഞ്ഞ് വായ വെറുതെ കേടാക്കേണ്ട എന്ന് ഞാൻ കരുതി.

​”ആമി… നിന്നോട് ഞാൻ ഇങ്ങോട്ട് വരാനാണ് പറഞ്ഞത്…”

​അവന്റെ ശബ്ദത്തിൽ ഭീഷണി കലർന്നിരുന്നു.

അത് കേട്ടതും ആമിയുടെ കൈകൾ എന്റെ കൈത്തണ്ടയിൽ ഒന്നുകൂടി മുറുകി എന്നല്ലാതെ, അവൾ ഒരക്ഷരം മിണ്ടിയില്ല. എന്നെ വിട്ട് ഒരടി പോലും മാറില്ലെന്ന വാശി അവളുടെ ആ പിടിയിൽ ഉണ്ടായിരുന്നു.

​അതുവരെ ശാന്തയായിരുന്ന നിധി അത് കേട്ടതും പെട്ടെന്ന് ഭാവം മാറ്റി.

സാധുവായ ‘അംബി’യെ പോലെ ഇരുന്നവൾ നിമിഷനേരം കൊണ്ട് ‘അന്യൻ’ ആയി മാറി! അവളുടെ കണ്ണുകളിൽ തീക്കനൽ എരിയുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

​”ഫൈസലേ… നീ അർജുനെയും കൂട്ടി മര്യാദയ്ക്ക് ഇവിടുന്ന് പോകുന്നതാണ് നല്ലത്.”

​അവൾ വിരൽ ചൂണ്ടി ശബ്ദമുയർത്തി.

​”എന്റെയും ആമിയുടെയും പുറകെ നടന്നിട്ട് കാര്യമില്ലെന്ന് പല തവണ നിന്നോടൊക്കെ പറഞ്ഞതല്ലേ? വേണ്ടാന്ന് വെച്ച പെണ്ണുങ്ങളുടെ പിന്നാലെ വീണ്ടും നാണം കെട്ട് വന്ന് നിൽക്കാൻ തനിക്കും ഇവനും ഉളുപ്പില്ലേ? ഇതൊന്നും ആണുങ്ങൾക്ക് ചേർന്ന പണിയല്ല…”