നിധിയുടെ കാവൽക്കാരൻ 12 [കാവൽക്കാരൻ] 367

ഒരു ഒഴുക്കിൽ പെട്ടത് പോലെ ഞങ്ങളും അവരുടെ പിന്നാലെ വെച്ചുപിടിച്ചു.

​ഓട്ടം ചെന്നവസാനിച്ചത് നേരത്തെ ആ പയ്യൻ പറഞ്ഞ, കോളേജിന്റെ ഏറ്റവും പിന്നിലുള്ള ആ കുറ്റിക്കാടിന് മുന്നിലാണ്.

കാടും പടർപ്പും നിറഞ്ഞ്, പകൽ പോലും വെളിച്ചം കുറവുള്ള, അധികമാരും വരാത്ത ഒരിടം.

​അവിടെ അപ്പോഴേക്കും വലിയൊരു ആൾക്കൂട്ടം രൂപപ്പെട്ടിരുന്നു. സാറന്മാരും മിസ്സുമാരും പിള്ളേരും എല്ലാം ഉണ്ട്. പക്ഷേ ആരും ഉച്ചത്തിൽ സംസാരിക്കുന്നില്ല. ഒരു മുരൾച്ച പോലെ എന്തൊക്കെയോ പരസ്പരം പറയുന്നുണ്ട്.

​കൂട്ടം കൂടി നിൽക്കുന്നവരുടെ മുഖങ്ങളിലൊക്കെ ഭീതിയും അറപ്പും ഇടകലർന്ന ഒരു ഭാവം.

ചില ടീച്ചർമാർ സാരിത്തുമ്പ് കൊണ്ട് വായ പൊത്തിപ്പിടിച്ച് മാറി നിൽക്കുന്നു. ചിലർ മുഖം തിരിച്ചു നിൽക്കുന്നു.

​അവരുടെ ആ നിൽപ്പും മുഖഭാവങ്ങളും കണ്ടപ്പോൾ എന്റെ കാലുകൾ ഒന്ന് പിന്നോട്ട് വലിഞ്ഞു.

ആ കാഴ്ച കാണണോ? വേണ്ടയോ?

കണ്ടാൽ ചിലപ്പോൾ സഹിക്കാൻ പറ്റിയെന്ന് വരില്ലെന്ന് അവരുടെ മുഖഭാവങ്ങൾ വിളിച്ചു പറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

​എങ്കിലും ആകാംക്ഷ എന്നെ മുന്നോട്ട് തന്നെ നയിച്ചു. ആൾക്കൂട്ടത്തെ വകഞ്ഞുമാറ്റി ഞാൻ മുന്നിലേക്ക് നടന്നു…

കൂട്ടം കൂടി നിൽക്കുന്നവരുടെ വിടവിലൂടെ ഞാൻ ആ കാഴ്ച കണ്ടു…

ഒരു നിമിഷം എന്റെ ശ്വാസം നിലച്ചുപോയി.

​ഏതോ ക്രൂരമൃഗം മാന്തിപ്പൊളിച്ചത് പോലെ… വയർ മുഴുവൻ കീറിപ്പറിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. കുടലും മറ്റ് ആന്തരികാവയവങ്ങളും പുറത്തേക്ക് ചാടി, മണ്ണിൽ പുരണ്ട് കിടക്കുന്നു.