ലെച്ചു: “അമ്മേ…”
നിരുപമ: “എന്താ മോളെ?”
ലെച്ചു: “അല്ല… ജിത്തു ഇപ്പോൾ ഇവിടെ എപ്പോഴും വരുന്നുണ്ടല്ലോ. അമ്മയോട് എന്താ ഇത്ര വർത്തമാനം പറയാൻ?”
നിരുപമ ഒന്ന് ഞെട്ടി. പാത്രം കൈയിൽ നിന്നും വീഴാൻ പോയി. അവൾ മകളെ നോക്കി. ലെച്ചുവിന്റെ മുഖത്ത് ഒരു വലിയ ചോദ്യചിഹ്നം ഉണ്ടായിരുന്നു.
നിരുപമ (പതർച്ച മറച്ചുകൊണ്ട്): “അതോ… അവന് വീട്ടിൽ ആരുമില്ലല്ലോ സംസാരിക്കാൻ. പാവം… ഇവിടെ വരുമ്പോൾ അവന് ഒരാശ്വാസമാ. പിന്നെ നിനക്ക് പഠിക്കാൻ കമ്പനി അല്ലെ… അതാ ഞാൻ അവനോട് മിണ്ടുന്നത്.”
ലെച്ചു: “മ്മ്… എന്നാലും അമ്മയോട് സംസാരിക്കുമ്പോൾ പുള്ളിയുടെ നോട്ടം അത്ര ശരിയല്ല. അമ്മ കുറച്ച് അകലം പാലിക്കുന്നത് നല്ലതാ.”
ലെച്ചുവിന്റെ ആ വാക്കുകൾ നിരുപമയുടെ നെഞ്ചിൽ തറച്ചു. സ്വന്തം മകൾ പോലും അത് ശ്രദ്ധിച്ചു തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. അവൾ വേഗം വിഷയം മാറ്റി.
—————————
ജിത്തുവിനോടുള്ള സംസാരം
പിറ്റേന്ന് ജിത്തു വന്നപ്പോൾ നിരുപമ അവനെ അടുക്കളയുടെ ഒരു മൂലയിലേക്ക് വിളിച്ചു. അവൾക്ക് ആകെ ഭയമുണ്ടായിരുന്നു.
നിരുപമ: “ജിത്തു… കാര്യങ്ങൾ കൈവിട്ടു പോകുവാ. ലെച്ചു ഇന്നലെ എന്നോട് ചോദിച്ചു, നിനക്ക് എന്താ എന്നോട് ഇത്ര അടുപ്പം എന്ന്.”
ജിത്തുവിന്റെ മുഖത്ത് ഭാവഭേദമൊന്നും ഉണ്ടായില്ല. അവൻ കൂസലില്ലാതെ പറഞ്ഞു.
ജിത്തു: “അവൾ ചോദിച്ചോ? എന്നിട്ട് നീ എന്ത് പറഞ്ഞു?”
നിരുപമ: “ഞാൻ എന്തെങ്കിലും പറഞ്ഞു ഒപ്പിച്ചു. പക്ഷെ അവൾക്ക് സംശയമുണ്ട്. നീ എന്നെ നോക്കുന്ന നോട്ടം ശരിയല്ല എന്നാ അവൾ പറഞ്ഞത്. ഇനി കുറച്ചു ദിവസം നീ ഇങ്ങോട്ട് വരണ്ട.”
