നിശാഗന്ധി [വേടൻ] 390

“” നിനക്കെന്താ ബോധമില്ലേ മീനാക്ഷി, നിന്നോട് ഞനാ കാറിൽ ഇരിക്കാനല്ലേ പറഞ്ഞെ..
ന്നിട്ട് നീ പിന്നെ ആരുടെ മറ്റേതുണ്ടാക്കാനാ ഇങ്ങോട്ട് കെട്ടിയെടുത്തെ…??

ചോദിച്ചത് കെട്ടില്ലെടി…?? “”

അവനെന്നെ നേരെ നിർത്തി ന്റെ ഡ്രെസ്സിലെ പൊടിയെല്ലാം തൂത്തു കുടഞ്ഞു തന്നു ന്നോട് ചീറി..

“” അവള് കോപ്പോണ്ടാക്കാൻ പോയിരിക്കുന്നു..!! ആർടെ അമ്മേ കെട്ടിക്കനാടി നീയിപ്പോ അങ്ങോട്ട് തൊലിച്ചേ.. ഏഹ്..! “”

ഞാനവനെ നിറഞ്ഞ കണ്ണുകൾ ക്കൊണ്ട് നോക്കി നിന്നതേയുള്ളു..,കാരണം അവൻ ദേഷ്യപ്പെടുന്നത് ഞാനാദ്യമായാണ് കാണുന്നത്.. പക്ഷെ ന്നെ അതൊന്നും അപ്പോൾ ചിന്തിപ്പിച്ചിരുന്നില്ല.

ഒരച്ഛൻ മകളെ ശാസിക്കുന്നത് പോലെ ഞാനെല്ലാം കേട്ടു നിന്നു.
മുഖത്തേക്ക് വീണ മുടിയിലും പൊട്ടിയ നെറ്റിയിലെ മുറിവിലേക്കും അവൻ വിരലോടിച്ചു, ഞാനൊന്ന് എരിവ് വലിച്ചുപ്പോയി,
കൂടെ കയ്യിലെ ടൗവൽ ക്കൊണ്ട് അതൊപ്പിയെടുത്തു..

“” ഞാനിപ്പോ വന്നില്ലായിരുന്നെങ്കിൽ നായിന്റെ മോളെ നീ ചത്തേനെയിപ്പോ…
ആഹ്ഹ് ചാകട്ടെ..
അല്ലേലും നിക്ക് ന്നായിപ്പോ നീ ചത്താ.. മൈര് പോട്ടെന്ന് വെക്കേ ഉള്ള്… “”

അവൻ അവിടെ കണ്ട മരത്തിലേക്ക് ആഞ്ഞു ചവിട്ടി, അതൊന്ന് കുലുങ്ങി കുറച്ചിലകൾ താഴേക്ക് വീണു.
അതിനുള്ള മനക്കരുത്തെ നിക് ഉണ്ടായുള്ളൂ.. ഒരെങ്ങലോടെ ഞാനവനെ പൂണ്ടടക്കം കെട്ടിപ്പിടിച്ചു. ആ കഴുത്തിൽ മുഖം ചേർത്ത് വിതുമ്പി.

കുറച്ചു നേരം ഞാനെന്തൊക്കെയോ പറഞ്ഞു അവനെന്നെ പുറത്ത് തട്ടി അശ്വസിപ്പിച്ചുകൊണ്ടേയിരുന്നു..

“” അഹ് പോട്ടെ.. സാരയില്ല, “” അവനെന്നെ വീണ്ടും പുറത്ത് തട്ടി എന്നെ അവനിൽ നിന്നും വേർപ്പെടുത്താൻ നോക്കി, കരഞ്ഞു കലങ്ങി വാടിയ പൂ പോലെ നിന്ന ന്നെ അവൻ കൈകൊണ്ട് താങ്ങി നിർത്തി, ഞാനവനെ നോക്കി, ആ മുഖത്തെന്നൊടുള്ള വാത്സല്യം.. അവയെന്നെ വല്ലാതെ ബലിഷിതയാക്കുന്നു.