പിന്നെ സ്വയം സീറ്റ് ബെല്‍റ്റ്‌ ധരിച്ചു. എനിക്ക് പേടിയായി. ഞാന്‍ ചേട്ടന്‍റെ കൈയ്യില്‍ കയറി പിടിച്ചു ചേട്ടന്‍റെ തോളില്‍ ചാരി കിടന്നു. ചേട്ടന് എന്‍റെ തോളില്‍ കൂടി കൈയ്യിട്ട് എന്നെ ചേര്‍ത്ത് പിടിച്ച് സമാധാനിപ്പിച്ചു. “പേടിക്കണ്ട. ആകാശത്ത് കാര്‍മേഘങ്ങള്‍ ഉണ്ട്. അത് കൊണ്ടാണ്. ഇതൊക്കെ സാധാരണയാണ്.” ചേട്ടന് പതിയെ എന്‍റെ നെറ്റിയില്‍ ഒരു ഉമ്മ തന്നു. എനിക്ക് എന്തെന്നില്ലാത്ത സമാധാനം തോന്നി. എന്നാലും വിമാനത്തിന്‍റെ ആടിയുലച്ചിലും വിറയലും ഉള്ളിലെ ഏതോ രണ്ട് മൂന്ന്‍ കുട്ടികള്‍ വാവിട്ട് കരയുന്നതും എന്നില്‍ ഭീതി ഉളവാക്കി. ഞാന്‍ കണ്ണുമടച്ച് ചേട്ടന്‍റെ നെഞ്ചില്‍ ചേര്‍ന്നു കിടന്നു.
ഉള്ളില്‍ വിമാനത്തിന്‍റെ ക്യാപ്റ്റന്‍ എന്തൊക്കെയോ പറയുന്നുണ്ട്. എയര്‍ ഹോസ്റ്റസ്മാരും എന്തൊക്കെയോ പറയുന്നു. എനിക്കൊന്നും മനസിലായില്ല. ഞാന്‍ ചേട്ടന്‍റെ മാറില്‍ പറ്റിച്ചേര്‍ന്നു കിടന്നു. ചേട്ടന്‍റെ ഒരു കൈ നേരത്തേ എന്‍റെ തോളില്‍ ചേര്‍ത്ത് പിടിച്ചിരുന്നു. ഇപ്പോള്‍ മറ്റേ കൈ കൂടി പുറത്ത് കൂടി എന്നെ വട്ടം ചുറ്റി വയറില്‍ അമര്‍ത്തി പിടിച്ചിരുന്നു. മരണ ഭയം ഗ്രസിച്ച ആ നിമിഷങ്ങളില്‍ എന്തെന്നില്ലാത്ത ആശ്വാസം ചേട്ടന് എനിക്ക് പകര്‍ന്നു തന്നു. “മോളേ” ചേട്ടന്‍റെ സ്നേഹത്തോടെയുള്ള ആ വിളി കേട്ട് ഞാന്‍ പുളകിതയായി. എത്ര സ്നേഹത്തോടെയാണ് എന്നെ മോളേ എന്ന് വിളിക്കുന്നത്. ഞാന്‍ പ്രതികരിക്കാതെയായപ്പോള്‍ എന്നെ ഒന്ന് കുലുക്കി കൊണ്ട് ചേട്ടന് ഒന്ന് കൂടി വിളിച്ചു, “മോളേ.” “ഊം” ഞാന്‍ വിളി കേട്ടു. ചേട്ടന്‍റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി. ചേട്ടന്‍റെ മുഖം എന്‍റെ തൊട്ടടുത്ത്‌. ചേട്ടന്‍റെ നിശ്വാസം എന്‍റെ മുഖത്ത് തട്ടി. ഒരു ഉമ്മ കൊടുക്കാന്‍ തോന്നി. “അവര്‍ പറഞ്ഞത് കേട്ടില്ലേ നീ?” ചേട്ടന് ചോദിച്ചു. “എന്താ?” എനിക്കൊന്നും മനസിലായില്ല. “കാലാവസ്ഥ മോശമായത് കൊണ്ട് പ്ലെയിന്‍ കോലാപൂരില്‍ ഇറക്കാന്‍ പോകുകയാ എന്ന്. ഈ അവസ്ഥയില്‍ മുന്നോട്ട് പോകാന്‍ പറ്റില്ലാന്ന്.” എനിക്കാകെ പരിഭ്രമമായി. കോലാപൂരോ? ഇങ്ങനെ ഒരു സ്ഥലം മുന്‍പ് കേട്ടിട്ട് പോലുമില്ല. വെറും പൂറ്‌ എന്ന് കേട്ടിട്ടുണ്ട്. ഇത് പക്ഷേ… എനിക്ക് ആകെ പേടിയായി. ഒരു പരിചയവും ഇല്ലാത്ത സ്ഥലം. ആദ്യമായിട്ടാണ് നാട്ടില്‍ നിന്ന് പുറത്തേക്ക് വരുന്നത് തന്നെ. എന്നിട്ടിപ്പോ…
എന്‍റെ പരിഭ്രമം ചേട്ടന് മനസിലായി എന്ന് തോന്നുന്നു. “പേടിക്കണ്ട മോളേ. അവര്‍ നമുക്ക് താമസിക്കാന്‍ റൂം തരും. കാലാവസ്ഥ ശരിയകുമ്പോള്‍ മുംബൈക്ക് കൊണ്ട് പോകും.” ചേട്ടന് സമാധാനിപ്പിച്ചു. എന്നാലും എനിക്കത്ര സമാധാനമായില്ല. റൂം എന്നൊക്കെ പറഞ്ഞാല്‍…. എന്‍റെ സംശയം മനസിലായിട്ടെന്ന പോലെ ചേട്ടന് പറഞ്ഞു, “അവര്‍ സ്റ്റാര്‍ ഹോട്ടലില്‍ റൂം തരും. ഒട്ടും പേടി വേണ്ട.” ദൈവമേ സ്റ്റാര്‍ ഹോട്ടലോ!! എനിക്ക് അത്ഭുതം മറയ്ക്കാനായില്ല. “പേടിക്കണ്ടാട്ടോ.” ചേട്ടന് എന്നെ രണ്ട് കൈ കൊണ്ടും ചേര്‍ത്ത് കെട്ടിപ്പിടിച്ചു. ചേട്ടന്‍റെ ഈ പ്രവര്‍ത്തി എന്നില്‍ അത്ഭുതവും എന്നാല്‍ അതേ സമയം സന്തോഷവും ഉണ്ടാക്കി. ഞാനും ചേട്ടനെ ഇറുകെ പുണര്‍ന്ന് സീറ്റില്‍ അമര്‍ന്നിരുന്നു. ആടിയുലഞ്ഞ് വിമാനം കോലാപൂരില്‍ ഇറങ്ങി. പക്ഷേ ഈ ആടിയുലച്ചിലൊന്നും ചേട്ടനെ പറ്റിച്ചേര്‍ന്നു കിടന്ന ഞാന്‍ അറിഞ്ഞതേയില്ല.
വിമാനത്തിലെ ചിലര്‍ ജീവനക്കാരോട് കയര്‍ക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. “മണ്ടന്‍മാര്‍. വെറുതേ ചിലക്കുക എന്നല്ലാതെ. വെറുതേ ഒച്ചയെടുത്താല്‍ വലിയ ആളായി എന്നാ വിചാരം. ഇത് പോലെ കാലാവസ്ഥ മാറിയാല്‍ പിന്നെ എങ്ങനെ പ്ലെയിന്‍ പറപ്പിക്കാനാ. എല്ലായിടത്തും കാണും ഇങ്ങനത്തെ കുറെ അലവലാതികള്‍” ചേട്ടന് പറയുന്നത് കേട്ട എനിക്ക് അത് ശരിയാണെന്ന് തന്നെ തോന്നി. “മോള് വീട്ടില്‍ വിളിച്ച് കാര്യങ്ങള്‍ പറയൂ.
അടുത്ത ഭാഗം ഉടൻ വേണം കട്ട വെയ്റ്റിംഗ്
Kollam mone ninne njan nirulsahappeduthunnilla
ജീവൻ കാണിച്ചത് !@#$%$#@&….
????
Supeb story..man
puthiya aunbhavabgal uden pretheekshikkunnu.
oru request..
fash back…ini nirtthikkode..
present Namithayude anubhavangal ariyanaanu koodutal intrest.
കഥ ആണേലും ജീവൻ കാണിച്ചത് തെണ്ടിത്തരം ആണ്
കഥ ആണേലും ജിതിൻ കാണിച്ചത് തെണ്ടിത്തരം ആണ്