ഓമനചേച്ചിയുടെ ഓമനപ്പൂർ [ചന്ദ്രഗിരി മാധവൻ] 1889

” നീ നല്ലോണം കറുത്ത പോയല്ലോ മോനെ…” അവന്റെ ശരീരം നോക്കികൊണ്ട്‌ അവന്റെ
മേലുള്ള പൊയ്യ തട്ടികൊണ്ട് ഓമന പറഞ്ഞു

” കടൽ പണിക്ക് പോകുന്ന ആരാ ഓമനേച്ചി വെളുത്തിട്ടുള്ളത്….പിന്നെ ആകെ
ഉള്ള ഗുണം എന്ന് പറയുന്നത് ഈ തടി ആണ്… ജിമ്മിൽ പോയാൽ കിട്ടുവോ ഇതുപോലെ
”

” ആ … അത് ശരിയാ.. നീ അകത്തേക്ക് വാ.. പുലർച്ചെ പോയതല്ലേ കടലിൽ..
ഒന്നും കഴിച്ചുട്ടുണ്ടാവില്ലല്ലോ… ഉണ്ണി ഇന്നലെ കൊണ്ടുവെച്ച ചിക്കൻ
പൊരിച്ചത് ഉണ്ട് .. കഴിച്ചിട്ട് പോകാം…”

“ചിക്കൻ എങ്കിൽ ചിക്കൻ… വിളമ്പിക്കോ”

ആ ഇളകിത്തുളുമ്പുന്ന പിന്നഴകും നോക്കി ഓമനേച്ചിയുടെ പിന്നാലെയവൻ
അടുക്കളയിലേക്ക് നടന്നു.

ഓമനേച്ചി അവനു വേണ്ടി ഇന്നലത്തെ ചോറും കൂടാനും വിളമ്പി

അവൻ ആക്രാന്തത്തോടെ വെട്ടി വിഴുങ്ങുന്നതും നോക്കി ഓമന അടുത്ത്
തന്നെയിരുന്നു. താൻ ഉദ്ദേശിച്ച കാര്യത്തിന് ഇവനെയല്ലാതെ മറ്റാരേയും
വിശ്വസിക്കാൻ കയ്യ. ഉണ്ണിയുടെ സുഹൃത്തുക്കളിൽ അത്യാവശ്യം വിശ്വസിക്കാൻ
പറ്റിയത് ഇവൻ മാത്രമേ ഉള്ളു…

“എടാ കുട്ടാ … നിനക്കു ഇങ്ങനെ നടന്ന മത്യാ.. ഒരു പെണ്ണെല്ലാം കെട്ടണ്ടേ…”

“നിങ്ങളെ മോൻ ചെറുപ്പത്തിലേ കെട്ടീറ്റ് ഇപ്പൊ എന്താകന്ന്…ഓൺ ഇപ്പൊ
ദുബായിൽ അടിമ പണി എടുക്കുന്നെ അല്ലെ ഓളെ പോറ്റാൻ പൈസ ഇല്ലാതെ..”

‘നീ അങ്ങനെ അല്ലല്ലോപ്പാ … നീ എന്തായാലും കൊണ്ടുവരുന്ന പെണ്ണിനെ
നല്ലപോലെ നോക്കൂല്ലേ …”

“അതൊക്കെ നോക്കാ… അല്ല ഓമനേച്ചി നിങ്ങൾ എന്താണ് പെട്ടന്ന് ഇങ്ങനെ
ചോയ്ക്കാൻ കാരണം…”

“നമ്മളെ ലതന്റെ മോളില്ലേ പാറു …. ഓളെ കൊണ്ട് നിന്നെ കെട്ടിച്ചാലോ എന്ന്
എനിക്ക് ഒരു ആഗ്രഹം…”