ഓമനചേച്ചിയുടെ ഓമനപ്പൂർ [ചന്ദ്രഗിരി മാധവൻ] 1899

” എടാ പൊട്ടൻ കുട്ടാ … നീ ഇപ്പോൾ പറഞ്ഞപോലെ പരദൂഷണം എന്റെയും ചെവിയിൽ
എത്തിയത് കൊണ്ടല്ലേ നിന്നോട് ഞാൻ അയാളെ കയ്യോടെ പിടിച്ചു സത്യാവസ്ഥ
എന്നോട് അറിയിക്കാൻ പറഞ്ഞത്…”

“ഇതിപ്പോ നീയും അവരെ പോലെ വാ കൊണ്ട് പറയുന്നതല്ലാതെ എനിക്ക് വിശ്വസിക്കാൻ
ഉള്ള എന്താ ഇതിൽ ഉള്ളത്….?”

” അതെന്താ ഓമനച്ചേച്ചി… ഞാൻ പറഞ്ഞാൽ ചേച്ചിക്ക് വിശ്വാസം പോരെ…”

” നിന്റെ അരയിൽ ഇരിക്കുന്ന സാധനം കൊണ്ട് പിന്നെന്താ ഒരു ഉപയോഗം…?”

ഓമനച്ചേച്ചി അരയിൽ ഉള്ള മൊബൈൽ ആണ് ഉദ്ദേശിച്ചതെങ്കിലും ആ വാക്കിലുള്ള
ധ്വയർത്ഥം രണ്ടു പേരുടെയും മുഖത്തിൽ ചെറുതായി ഒരു ചമ്മൽ പരത്തി…

” എന്റെ പൊന്നു ഓമനച്ചേച്ചി ഒന്നാമത് നേരം വെളുത്തിട്ടില്ല… അത് കൂടാതെ
ഇരുട്ടുള്ള മുറിയിൽ ആയിരുന്നു കലാപരിപാടികൾ… അതിന്റെ ഇടയിൽ ഫ്ലാഷ്
അടിക്കാതെ ഫോൺ കൊണ്ട് ഒരു ഉപകാരവും ഇല്ല…ഇനി ചേച്ചിക് അത്ര നിർബന്ധം
ആണേൽ നാളെ ഞാൻ മോഹനേട്ടനെ നേരത്തെ പറഞ്ഞയക്കാം..കൂടെ ഞാനും
ഇറങ്ങും…ചേച്ചി ആ സമയത് നേരെ അങ്ങോട്ടേക്ക് വന്നാൽ മതി… നേരിട്ട്
കണ്ടാൽ വിശ്വാസം ആവുമല്ലോ…”

കുറച്ചു സമയം ഇരുത്തി ചിന്തിച്ചതിനു ശേഷം ഓമന അതിനു ഒന്ന് മൂളി കൊടുത്തു….

പിറ്റേന്ന് ബോട്ടിൽ നിന്നും രാത്രി 1 മണിക്ക് പണി കഴിഞ്ഞിറങ്ങിയ
മോഹനേട്ടൻ വീണ്ടും ഷീബയുടെ വീട്ടിലേക്ക് പോയി… ഇപ്രാവശ്യം കുട്ടൻ
കൃത്യസമയത്തു തന്നെ ഓമനചേച്ചിയെ വിളിച്ചു കാഴ്ചക്കാരിയായി
നിർത്തിച്ചിരുന്നു…

കുട്ടൻ മെല്ലെ ഒച്ച ഒന്നും ഉണ്ടാക്കാതെ അവിടെ എത്തി ഓമനചേച്ചിയുടെ
പിന്നിൽ നിന്നും അകത്തേക്ക് നോക്കുമ്പോൾ ഷീബയുടെ രോമം നിറഞ്ഞ
തുടയിടുക്കിൽ, മുഖം പൂഴ്ത്തി വെച്ച് കിടക്കുന്ന മോഹനേട്ട്നെ ആണ്
കണ്ടത്…