ഈ സൈറ്റില്‍ പലരും “എന്‍റെ പോന്നോ” എന്ന്‍ വിളിച്ച് കാര്യങ്ങള്‍ എഴുതിയിട്ടുണ്ടെങ്കിലും ഇത് വരെ എനിക്ക് ആ ഭാഗ്യം ഉണ്ടായിട്ടില്ല. എന്നാല്‍ ഇപ്പോള്‍ ഒരു ഇരുനൂറ് ഡെസിബെല്‍ യൂണിറ്റില്‍ “എന്‍റെ പോന്നോ” എന്നങ്ങു വിളിക്കുകയാണ്‌. പെയ്റോട്ടിനെയൊക്കെ ഒരുപാട് ആരാധിച്ചിട്ടുണ്ടെങ്കിലും അഗതാ ക്രിസ്റ്റിയാകാനുള്ള ഭാഗ്യമൊക്കെയുണ്ടായത് കിച്ചു കനിഞ്ഞതിന് ശേഷമാണ്.മാത്രമല്ല, അടുത്തിരുന്നു വര്‍ത്തമാനം പറയുന്ന ഫീലില്‍ ഒരു സുന്ദരന്‍ കഥ!!

മാത്രമല്ല ഈ കഥ എന്നെ വിഖ്യാതമായ ഒരു ചലച്ചിത്രത്തിലേക്കും കൊണ്ടുപോയി. സിനിമയുടെ എക്കാലത്തെയും ആചാര്യന്മാരില്‍ ഒരാളായ സാക്ഷാല്‍ ആല്‍ഫ്രഡ്‌ ഹിച്ച്കോക്ക്. അദ്ധേഹത്തിന്‍റെ “റിയര്‍ വിന്‍ഡോസ്” എന്ന അതീവ ചാരുതയാര്‍ന്ന ഒരു സിനിമയുണ്ട്. അപകടത്തില്‍ പെട്ട് കൈയും കാലുമോടിഞ്ഞ ഒരാള്‍ ചികിത്സയ്ക്കായി ഒരു മുറിയില്‍ ഏകാന്ത വാസം. ബോറടി മാറ്റാന്‍ അടുത്ത കെട്ടിടങ്ങളിലേക്ക് ബൈനോക്കുലര്‍ ഉപയോഗിച്ച് നോക്കുകയാണ് അയാളുടെ വിനോദം. ആ നോട്ടം ഒരു കൊലപാതകത്തിന്‍റെ ചുരുള്‍ അഴിയാന്‍ പോലീസിനെ സഹായിക്കുന്നു/ അതോ മോഷണത്തിന്‍റെയോ?

അത്തരം ഒരു പിരിമുറുക്കം കഥയില്‍ കൊണ്ടുവരുന്ന കാര്യത്തില്‍ കിച്ചു സമര്‍ത്ഥമായി വിജയിച്ചു. മേഘയെ, ചാക്കോച്ചനെ ഒക്കെ വ്യക്തിത്വമുള്ള കഥാപാത്രങ്ങളാക്കി. അവസാനം മനോഹരമായ ആന്‍റി ക്ലൈമാക്സ് അവതരിപ്പിച്ച് ഞെടിച്ചു.

ഒരു വിയോജനക്കുറിപ്പ് എന്താണ് എന്ന്‍ വെച്ചാല്‍ കഥയുടെ അവസാനം വരുന്ന സാക്ഷാല്‍ കിച്ചു എങ്ങനെയാണ് മേഘയോടും സ്മിതയോടും പരിചിനയത് എന്ന്‍ കൂടി പറയാമായിരുന്നു എന്നതാണ്. സൈറ്റില്‍ എഴുതുന്നവര്‍ ആയതിനാല്‍ മുഖധാരാ എഴുത്തുകാര്‍ പരസ്പ്പരം പരിചയപ്പെട്ടതുപോലെ എന്ന് പറയാന്‍ പറ്റില്ലല്ലോ.

അല്ല അതൊന്നും കുറവ് അല്ല. വളരെ സ്മൂത്ത്‌ ആയി, നല്ല ഫ്ലോയില്‍, കിച്ചൂ താങ്കള്‍ എഴുതി. ഇഷ്ടമായി. എന്നെക്കുറിച്ച് എഴുതിയത് കൊണ്ട് മാത്രമല്ല. താങ്കളുടെ മറ്റു കഥകളെ ഞാന്‍ ഇഷ്ടപ്പെടുന്നത് പോലെ തന്നെ.

സസ്നേഹം,
സ്മിത.