ഒരു മഞ്ഞുകാല ഓർമ [Ann] 60

റൂമിൽ കയറിയപ്പോൾ, അവൻ ലൈറ്റ് ഇട്ടു.
ചെറിയ, വൃത്തിയുള്ള ബെഡ്‌റൂം. വിൻഡോയ്ക്ക് പുറത്തു സ്നോ. അകത്ത് ചൂട്.

“വെള്ളം വേണോ?”
അവൻ ചോദിച്ചു.

“വേണ്ട,”
ഞാൻ പറഞ്ഞു.
“ഇവിടെ ഇരിക്കാം.”

ഞങ്ങൾ ബെഡിന്റെ അരികിൽ ഇരുന്നു. ഒരു നിമിഷം… നിശ്ശബ്ദം.
അവൻ എന്റെ നേരെ തിരിഞ്ഞു.

“നീ ഭയക്കുന്നുണ്ടെന്ന് എനിക്ക് തോന്നുന്നു,”
അവൻ പറഞ്ഞു.
“പക്ഷേ ഞാൻ നിന്നെ പ്രെഷർ ചെയ്യില്ല, ആൻ.”

അത് കേട്ടപ്പോൾ, എന്റെ കണ്ണുകൾ ഒന്നു നനഞ്ഞു.
“എനിക്ക്… എല്ലാം ആദ്യമാണ്,”
ഞാൻ പതുക്കെ പറഞ്ഞു.
“അതുകൊണ്ടാണ്.”

അവൻ എന്റെ കൈ പതുക്കെ പിടിച്ചു.
ആ സ്പർശത്തിൽ, അതുവരെ ഞാൻ പിടിച്ചു നിർത്തിയിരുന്ന ധൈര്യം അല്പം അലിഞ്ഞു.
ഞാൻ അവന്റെ ചുമലിലേക്കു ചായുമ്പോൾ, അവൻ ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല—
പക്ഷേ, ആ നിശ്ശബ്ദതയിൽ ഒരുപാട് ആശ്വാസമുണ്ടായിരുന്നു.

അവൻ എന്റെ നെറ്റിയിൽ ഒരു മൃദുവായ ചുംബനം നൽകി.
അത് എനിക്ക് അറിയാത്ത ഒരു സുരക്ഷിതത്വം പോലെ തോന്നി.
പിന്നെ, എന്റെ കണ്ണുകളിലേക്ക് നോക്കി—
അനുമതി ചോദിക്കുന്ന ഒരു നോട്ടം.

ഞാൻ ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല.
പക്ഷേ, ഞാൻ പിന്നോട്ട് നീങ്ങിയില്ല.

ആ നിമിഷം,
പ്രണയം ഒരു തീരുമാനമായിരുന്നില്ല—
ഒരു വിശ്വാസം ആയിരുന്നു.

ഞങ്ങൾ പരസ്പരം ചേർന്നു.
വാക്കുകൾക്കപ്പുറം, ഹൃദയങ്ങൾ സംസാരിച്ചു.
പുറത്ത് സ്നോ വീഴുമ്പോൾ, അകത്ത് സമയം ഒന്നു നിശ്ചലമായ പോലെ.

പക്ഷേ, ഞാൻ മനസ്സിലാക്കി—
ഇത് ഇനി വെറും ഒരു ക്രഷ് അല്ല.
ഇത് എന്നെ മാറ്റാൻ പോകുന്ന ഒരു ബന്ധത്തിന്റെ തുടക്കമാണ്.

“ഇതിന്റെ വില ഞാൻ കൊടുക്കേണ്ടി വരുമോ?”