ഒരു പ്രണയ കഥ [Smitha] 438

ഈശ്വരാ, അവരദ്ദേഹത്തെ!!

രണ്ടാഴ്ച്ചകളെ കടന്നുപോയുള്ളൂ ഈ സംഭവങ്ങൾക്ക് ശേഷം!

പക്ഷേ രണ്ടുകൊല്ലങ്ങൾ പിന്നിട്ടത് പോലെ തോന്നുന്നു!

“സീതമ്മേ…”

പനിനീർസുഗന്ധമുള്ള വിളിയൊച്ച സീതമ്മയെ ഓർമ്മകളിൽ നിന്നുമുണർത്തി.

അവൾ മുഖം തിരിച്ചു നോക്കി.

ആളെ കാണാനോ ആരാണെന്നു അറിയാനോ അല്ല തിരിഞ്ഞു നോക്കിയത്.

ശബ്ദത്തിൽ ശിവഗന്ധമുള്ള ഒരാളെ ആ കരയിലുള്ളൂ.

നാരായണൻ തിരുമേനി.

അത് മനസ്സിലാക്കാൻ തിരിഞ്ഞു നോക്കേണ്ടതില്ല.

“സീതമ്മേ! എന്താ ദ്? ന്തിനാ ങ്ങനെ എപ്പഴും കണ്ണിൽ …”

അയാൾ കൈയുയർത്തി അവളുടെ കവിളുകളെ തൊടാൻ ഒരുങ്ങി.

മേഘങ്ങളുടെ സ്വപ്നമായ മഴയുടെ ഒരു തുള്ളി പവിഴമുത്തായി തന്റെ നെറുകയിൽ പതിച്ചത് സീതമ്മയറിഞ്ഞു.

“തിരുമേനി എന്തിനാ അത് …?”

സീതമ്മ മിഴിനീരിനിടയിൽ ചോദിച്ചു.

“തിരുമേനിയ്ക്ക് ഒരു മനസ്സറിവും ഇല്ലാത്ത ആ കൊടും കുറ്റം സ്വയം ഏറ്റത്?”

“അതിപ്പോ …ഞാൻ സീതമ്മേനെ ..സീതമ്മയ്ക്ക് ഒരു ആപത്ത് വന്നപ്പോ ഹെൽപ്പ് ചെയ്യാൻ വെറുതെ സഹതാപം കൊണ്ട് പറഞ്ഞതല്ല ….നിക്ക് …”

അയാളുടെ സ്വരം വിറയ്ക്കുന്നത് അവൾ കേട്ടു.

മരണത്തിന്റെ അവസാന വാതിൽ പിന്നീടാൻ തുടങ്ങുന്നയാൾ അമൃതസ്പർശമറിഞ്ഞത് പോലെ അവൾ അയാളെ നോക്കി.

“നിക്ക് …”

അയാൾ വീണ്ടും അവളുടെ കണ്ണുകളിലേക്ക് നോക്കി.

“അന്ന് മാടപ്പൊരേൽ വെച്ച് സീതമ്മയോട് ഒരു കാര്യം പറയാനിണ്ട് നിക്ക് എന്ന് ഞാൻ പറഞ്ഞത് ഓർമ്മയുണ്ടോ?”

“ഉണ്ട്…തിരുമേനി മറന്നുപോയി എന്ന് പറഞ്ഞിരുന്നു, ഞാൻ ചോദിച്ചപ്പോ,”

അയാൾ പുഞ്ചിരിയോടെ അയാളെ നോക്കി.

“വിനോദൻ നമ്പീശനെ ഇഷ്ടാന്ന് എന്നോട് പറഞ്ഞ് കേട്ട് കഴിഞ്ഞ് ഞാൻ എങ്ങന്യാ സീതമ്മയോട് നിക്ക് സീതമ്മയെ ഇഷ്ടാണ് മംഗലം കഴിക്കാൻ സമ്മതമാണോ എന്ന് ചോദിക്ക്യ?”

ആ ചോദ്യം കേട്ട് അവൾ സായാഹ്‌ന വെയിലിൽ നിന്ന് കുളിർത്തു.

“പക്ഷെ,തിരുമേനി എനിക്ക്…”

അവൾ അടിവയറിൽ കൈത്തലം ചേർക്കുന്നത് അയാൾ കണ്ടു.

“എന്റെ പാതിവ്രത്യം …എന്റെ ശരീരം ദൊക്കെ …ഞാൻ..”

അവളുടെ മിഴികൾ വീണ്ടും കുതിർന്നു.

“സീതമ്മേ!”