പത്മജാ ദേവി അന്തർജ്ജനം [കൊമ്പൻ] 777

വസ്ത്രം മാറി ഡൈനിങ് റൂമിലെത്തുമ്പോൾ, മേശപ്പുറത്ത് ആവി പറക്കുന്ന ചായയും പ്ലേറ്റിൽ നെയ് മണക്കുന്ന ദോശയും തലേ ദിവസത്തെ ചൂടാക്കിയ സാമ്പാറും റെഡി.

“എന്തിനാമ്മേ ഇത്ര രാവിലെ… എത്ര പ്രാവശ്യം പറഞ്ഞിരിക്കണൂ… ഇങ്ങനെ നേരത്തെ…” പരിഭവം മുഴുമിപ്പിച്ചില്ല. അമ്മയുടെ നെയ്‌ക്കൊഴുപ്പുള്ള ദേഹത്തിലെ നിറവയർ കണ്ടതും വിജയച്ചിരിയോടൊപ്പം അമ്മയോടുള്ള മോഹം കൂടെ തെളിഞ്ഞു വന്നു.

കറുപ്പ് നിറം കലർന്ന സാരിയിൽ സുന്ദരിയായിരുന്നു. എന്റെയമ്മ; അല്ല എന്റെ ഭാര്യ പത്മജ ദേവി എന്ന 43 കാരി. ബ്ലൗസിൽ തിങ്ങി നിൽക്കുന്ന ഉരുണ്ട മുലകളും, നന്നായി കാണാൻ പറ്റുന്ന മുലവെട്ടും, ആ വെളുത്ത വയറും, ആഴമേറിയ പൊക്കിളും അതിന്റെ താഴെയുള്ള മറുകും. അമ്മയുടെ ഈ പ്രായത്തിലും അംഗലാവണ്യങ്ങളിൽ സർപ്പസൗന്ദര്യം നിറഞ്ഞു നിൽകുന്നത് കാണുമ്പോ കട്ടിലിൽ കമഴ്ത്തി കിടത്തി പട്ടുപോലെയുള്ള അമ്മയുടെ ആ ഇരു കാലുകളും കൊതി തീരെ ചുംബിക്കാനും റോസ് നിറത്തിലുള്ള ആ വിരലുകളോരോന്നും വായിലിട്ടൂമ്പി ചപ്പാനും തോന്നിപോകുന്നു. അഴിച്ചിട്ട, നീണ്ട മുടിയിഴകളും ചന്ദ്രക്കലപോലുള്ള നെറ്റിത്തടത്തിൽ കിടക്കുന്ന ഒന്ന് രണ്ടു വെള്ളമുടിയും കറുത്ത നീണ്ടു വിടർന്ന നീലക്കണ്ണുകളും ആ സൗന്ദര്യത്തിന് മാറ്റ് കൂട്ടി.

“വേഗം കഴിക്കാൻ നോക്ക് എന്റെ ചെക്കാ, ഇതൊക്കെ ചെയ്തില്ലെങ്കിൽ പിന്നെ വേറേ ആർക്കാ ഞാൻ?!! അയ്യോ നേരമായി.” ചുവരിലെ വാച്ചിലേക്കൊന്നു നോക്കുമ്പോ മുലകളൊന്നു ചെറുങ്ങനെ തുളുമ്പുകയും ചെയ്തു.

മനസ്സിൽ ചിരി വീണ്ടുമേത്തി. അനുസരണയുള്ള കുട്ടിയായി തന്നെ കഴിക്കാൻ ഇരുന്നു. പ്ലെയ്റ്റിൽ തന്നെ മിഴികൾ നട്ട്, നുള്ളിയെടുത്ത ദോശ സാമ്പാറിൽ മുക്കി കഴിക്കുമ്പോൾ ദോശച്ചട്ടിയിൽ മാവ് കോരിയൊഴിക്കുന്നതിന്റെ സീൽക്കാരശബ്ദം കാതുകളിൽ പിന്നെയും പതിഞ്ഞു. “മതി, ഇനിയും കഴിക്കാൻ വയ്യ അമ്മെ.”

“ദാ… ഇതും കൂടി മാത്രം.”

ഞാനിപ്പോഴും ആ പഴയ സ്കൂൾ കുട്ടി തന്നെയാണെന്നാണ് അമ്മയുടെ വിചാരം. ചൂടുചായ രുചിയോടെ നുണഞ്ഞിറക്കുന്നതിനിടയിൽ ഞാൻ ചിരിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.

“അമ്മെ, ഇതെങ്ങനെ ഇത്ര നേരത്തെ എണീക്കുന്നു?”

കണ്ണുകൾ പൂട്ടി അർത്ഥവത്തായ തല വെട്ടലോടെയുള്ള ഒരു ചിരി മാത്രം മറുപടി. കൈപ്പത്തി ഉയർത്തി ഉറക്കത്തെ കണ്ണുകളിൽ നിന്നും തുടച്ചു നീക്കുന്ന അമ്മയോടായി ഞാൻ പറഞ്ഞു. “ഞാൻ കഴിച്ചു കഴിഞ്ഞു. ഇനി പോയി കിടന്നുറങ്ങ്.”