പീലി വിടർത്തിയാടുന്ന മയിലുകൾ [സ്പൾബർ] 5479

നിഖില വിളറി വെളുത്ത് പോയി…. കേട്ടത് വിശ്വസിക്കാനാവാതെ അവൾ തരിച്ചിരുന്നു. പൂറ്റിൽ നിന്നും വിരൽ വഴുതിച്ചാടി. ക്രൂരമായി അപമാനിക്കപ്പെട്ടതായി അവൾക്ക് തോന്നി.
തന്നെപ്പോലെയുള്ള സുന്ദരിയായ ഒരു പെണ്ണിന് ഇതിനേക്കാൾ വലിയൊരടി ഇനി കിട്ടാനില്ല.
ഈ ഇളം പ്രായത്തിലുള്ള തന്നെ അയാൾക്ക് വേണ്ടെന്ന്. പകരം അയാളേക്കാൾ മുതിർന്ന തൻ്റെ അമ്മയെ മതിയെന്ന്. ഒരു മയിലിനെപ്പോലെ പീലി വിടർത്തിയാടാനും, ഒരു മാനിനെപ്പോലെ കുതിച്ചു പായാനും, ഒരു പെൺസിംഹത്തെപ്പോലെ കടന്നാക്രമിക്കാനും തയ്യാറായിരിക്കുന്നതന്നെ അയാൾക്ക് വേണ്ടെന്ന്. തന്നെക്കാൾ എന്താണ് അമ്മയിൽ കൂടുതലായി അയാൾ കണ്ടത് ?

“ഹലോ..അമ്മൂ… മോളൊന്നും പറഞ്ഞില്ല…?”

ഫോണിലൂടെ കേട്ട ബെന്നിയുടെ സ്വരം അവൾക്ക് തീരെ പരിചയമില്ലാത്തതായി തോന്നി.

“ഞാൻ അമ്മയോട് പറയാം..”

എന്ന് മാത്രം പറഞ്ഞവൾ ഫോൺ കട്ടാക്കി കിടക്കയിലേക്കിട്ടു.
കമിഴ്ന്ന് കിടന്നവൾ പൊട്ടിക്കരഞ്ഞു. ഇതുപോലൊരപമാനം ഇനി നേരിടാനില്ല. ഇങ്ങിനെ അയാൾ പറയുമെന്ന് അവൾ ഒരിക്കലും പ്രതീക്ഷിച്ചില്ല. പരമസാധുവായി ഒതുങ്ങിക്കൂടി കഴിയുന്ന തൻ്റെ അമ്മയെ അയാൾക്ക് വേണമെന്ന്.
ഒരു പാട് കരഞ്ഞ നിഖിലക്ക് പതിയെ സങ്കടം മാറി അവിടെ പക ഉടലെടുത്തു. നാറ്റിക്കണം അവനെ… ഈ നാട്ടിലും അവൻ്റെ വീട്ടിലും അവനെ മാനം കെടുത്തണം. ഈ നിഖില ആരാണെന്നവന് കാട്ടിക്കൊടുക്കണം. ഇനി തന്നെയോ, തൻ്റെ അമ്മയേയോ അവന് തൊടാൻ പോലും കിട്ടില്ല.
നിഖില പകയോടെ ഓരോന്നോർത്തു.

ഫോൺ ബെല്ലടിക്കുന്നത് കേട്ട് അവളതിലേക്ക് തുറിച്ച് നോക്കി. ബെന്നിച്ചായൻ എന്ന പേര് തന്നെ നോക്കി കളിയാക്കി ചിരിക്കുന്നതായി അവൾക്ക് തോന്നി. ഇയാളാനി എന്തിനാ തന്നെ വിളിക്കുന്നത്. ഒരു പുഴുവിനെ പോലെ തന്നെ ചവിട്ടിയരച്ചിട്ട്…
അവൾ പകയോടെ ഫോണിലേക്ക് നോക്കി. ബെല്ലടി അവസാനിക്കാറായതും അവൾ ഫോണെടുത്തു.