പീലി വിടർത്തിയാടുന്ന മയിലുകൾ [സ്പൾബർ] 5465

ഷീബക്ക് വിറഞ്ഞ് കയറി. ഇച്ചായൻ എന്ന്.
ഒറ്റ ഫോൺകോളിൽ ബെന്നി ഇവളെ മയക്കിയെന്ന് ഷീബക്ക് മനസിലായി താൻ ആഗ്രഹിച്ചതൊക്കെ വെറുതെ. ഇനിയൊന്നും പറഞ്ഞിട്ട് കാര്യമില്ല താനൊരൽപം വൈകിപ്പോയി.

“ഇനിയെന്താണാവോ രണ്ട് പേരുടേയും പരിപാടി.. ഞാനിവിടെ നിന്ന് മാറിത്തരണോ…?”

ഷീബ കുശുമ്പോടെ ചോദിച്ചു.

“അതിനി അമ്മ തീരുമാനിക്കണം…”

നിഖില പതിയെ പറഞ്ഞു.

“പിന്നേ… നിങ്ങൾക്ക് മണിയറ ഒരുക്കല്ലേ എൻ്റെ പണി…? എവിടെയാന്ന് വെച്ചാൽ ഇറങ്ങിപ്പോടീ…”

“അതല്ലമ്മേ… ഇനി അമ്മയാണ് തീരുമാനിക്കേണ്ടത്..ഇവിടെ വെച്ച് വേണോ..? അതോ പുറത്തെവിടെയെങ്കിലും പോണോന്ന്… കാരണം ബെന്നിച്ചായന് വേണ്ടത് അമ്മയെയാണ്…”

അത് പറഞ്ഞ് നിഖില ഷീബയുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി.
കേട്ടത് വിശ്വസിക്കാനാവാതെ, ശ്വാസമെടുക്കാനാതെ, ഷീബ തരിച്ചിരുന്നു.

“എന്താമോളേ…. എന്താ നീയിപ്പോ പറഞ്ഞത്…? അവന്… അവന് വേണ്ടത്…. എന്നെ… എന്നെ…”

പെട്ടെന്ന് ഷീബ മുഖം പൊത്തിക്കൊണ്ട് പൊട്ടിക്കരഞ്ഞു.
നിഖില അമ്പരന്നു. എന്തിനാണമ്മ ഇങ്ങിനെ കരയുന്നത്? താൻ പറഞ്ഞത് കേട്ട് ദേഷ്യപ്പെടുമെന്നാണ് കരുതിയത്.

“അമ്മേ… എന്താണിത്… അമ്മക്ക് പറ്റില്ലെങ്കിൽ അതയാളോട് പറഞാൽ പോരേ… അതിനിങ്ങിനെ കരയണോ..?
അമ്മയെ ആരും നിർബന്ധിക്കില്ല..ഞാനിപ്പത്തന്നെ അയാളെ വിളിച്ച് പറയാം…”

പെട്ടെന്ന് ഷീബ മുഖം പൊത്തിയ കയ്യെടുത്ത് നിഖിലയുടെ പുറത്തൊന്ന് കൊടുത്തു. പിന്നെ ചുവന്ന് കലങ്ങിയ കണ്ണുകളോടെ… വിറക്കുന്ന ചുണ്ടുകളോടെ പറഞ്ഞു.

“‘ പറ്റില്ലെന്ന് ഞാൻ നിന്നോട് പറഞ്ഞോ… പറഞ്ഞോടീ കുരിപ്പേ… അവൾ വിളിച്ച് പറയാൻ നിൽക്കുന്നു…. എന്താടീ നീ അവനോട് വിളിച്ച് പറയുന്നത്…?
ഇനി പറയാനുള്ളതൊക്കെ ഞാൻ പറഞ്ഞോളാം.. കേട്ടല്ലോ..?”