പേരില്ലാത്ത സ്വപ്നങ്ങളിൽ ലയിച്ചു 2.10 [Malini Krishnan] 166

സമീർ : ഞാൻ ഇപ്പൊ എന്ത് ചെയ്താലും നിനക്കെന്താ

അലൈല : അങ്ങനെ പാറയിലെ സാം. തീരെ പ്രതീക്ഷിക്കാത്തപ്പോ അങ്ങനെ ഒക്കെ പറഞ്ഞ ആരായാലും ഒന്ന് ഷോക്ക് ആയി പോവൂല്ലേ

സമീർ : ഷോക്ക് ആയിക്കോ… എന്തിനാ ഇപ്പൊ മെസ്സേജ് അയച്ചത് ശെരിക്കും. എന്തെകിലും ആവിശ്യം കാണാതെ ഇരിക്കില്ലലോ… ബാപ്പ വല്ലതും ചോദിച്ചതാണെകിൽ എന്നെ ഒന്ന് വിളിക്കാൻ പറഞ്ഞ മതി. നിക്കാഹിന് താല്പര്യം ഇല്ല എന്ന് ഞാൻ പറഞ്ഞോലാം

അലൈല : ഓഹ് അങ്ങനെ പറയോ നീ

സമീർ : ആ പറയും, എനിക്ക് ഇപ്പൊ എന്താ

അലൈല : അതെ, കൂറേ ആയിട്ട് എനിക്ക് ഒരു ആഗ്രഹം. മഴയത് ബൈക്കിൽ പോവണം എന്ന്. എന്റെ കയ്യിൽ ബൈക് ഇല്ലാലോ. നീ ഒന്ന് വരുവാണെകിൽ…

ഒരു ചെറുയഞ്ചിരിയോട് കൂടി സമീർ ആ മെസ്സേജ് കൂറേ നേരം നോക്കിയിരുന്നു, ആ സന്തോഷത്തിൽ അവൻ മറുപടി പോലും കൊടുക്കാൻ മറന്ന് പോയി. അപ്പോഴേക്കും ശ്രീഹരി റെഡിയായി വന്ന് സമീർ ചിരിക്കുന്നതും നോക്കിയിരുന്നു, എന്താ കാര്യം എന്ന് ചോദിച്ചെങ്കിലും ഒന്നും ഇല്ല എന്ന് സമീർ തോൾ പൊക്കി പറഞ്ഞു.

സമീർ : ഞാൻ മഴയത് ബൈക് ഓടിക്കാർ ഇല്ല. പിന്നെ സംസാരിക്കാം ഇപ്പൊ കുറച്ച് തിരക്കിൽ ആണ്.

എന്നും മെസ്സേജ് ഇട്ട് അവൻ ഫോൺ മാറ്റി വെച്ചു, ശ്രീഹരിയുടെ ഒപ്പം പുറത്തേക്ക് പോകാൻ തയാറായി. റാഷിക കൃത്യമായി എവിടെ ഉണ്ടാവും എന്ന് ശ്രീഹരിക്ക് അറിയില്ലായിരുന്നു, ആദ്യം അവളെ തപ്പി കണ്ടുപിടിക്കണം. കുറച്ച് നേരം അവളുടെ വീടിനെ ചുറ്റി പറ്റി നിന്നു, അവിടെ ഇല്ല എന്ന് മനസ്സിലായി. ഇനി ഉണ്ടാവാൻ സാധ്യത ഉള്ള സ്ഥലം ഓഫീസിൽ ആണ്, അവളുടെ അച്ഛന്റെയും അമ്മയുടെയും ഓഫീസിൽ പബ്ലിക് റിലേഷൻസ് ഓഫീസറായി ജോലി ചെയുന്നു.