പേരില്ലാത്ത സ്വപ്നങ്ങളിൽ ലയിച്ചു 2.11 [Malini Krishnan] 143

ആഷിക : ഹ്മ്മ്. പിന്നെ എപ്പോഴെങ്കിലും വിളികാം ഞാൻ

എന്നും പറഞ്ഞ് അവൾ വെച്ചു. അവള്ടെ ഇപ്പോഴത്തെ ഒരു അവസ്ഥ മനസ്സിലാക്കി കൊണ്ട് പെട്ടന് വെച്ചിട്ട് പോയതൊന്നും അവന് തല്കാലം കാര്യമാക്കിയില്ല. പക്ഷെ അവൾക്ക് ധൈര്യം കൊടുക്കുക എന്നല്ലാതെ ഹൃതിക്കിന് എന്ത് ചെയ്യണം എന്ന് അറിയില്ലായിരുന്നു.

വീട്ടിൽ നിന്നും അപ്പൊ തന്നെ ഡ്രെസ്സ് എല്ലാം പാക്ക് ചെയ്ത് അവൻ ജോലി സ്ഥലത്തേക്ക് ഇറങ്ങാൻ തീരുമാനിച്ചു. അച്ഛൻ വന്നത് കൊണ്ട് എടുത്തിരുന്ന ലീവ് അവൻ മുഴുവൻ ആകാൻ നിന്നില്ല.

തൃശ്ശൂരിൽ അവൻ വാടകക് താമസിക്കുന്ന സ്ഥലത്ത് ആണെങ്കിൽ കുറച്ച് ഏകാന്ധമായ ചിന്തകളിൽ മുഴുകി ഇരിക്കാം എന്ന് അവൻ മനസ്സിൽ ഓർത്തു.

ഇപ്പോഴും അവൻ തന്നെ സ്വയം പഴിചാരി കൊണ്ടേ ഇരുന്നു, അവളുടെ വീട്ടിൽ ഒരു കുഴപ്പവും ഉണ്ടാവണ്ട എന്നുകരുതി ഒഴിഞ്ഞ് മാറിയവൻ ഒരിക്കലും തിരിച്ചു വരാൻ പാടില്ലായിരുന്നു. പക്ഷെ തന്നോട് ഉള്ള ഇഷ്ടം കൊണ്ടാണല്ലോ അവൾ ഇത്രെയും ഒക്കെ സഹിക്കുന്നത് എന്നും ഓർക്കുമ്പോഴ് അവൾക് വേണ്ടി ഏത്‌ പോരാട്ടത്തിനും ഇറങ്ങാൻ അവൻ തയ്യാർ ആയിരുന്നു.

(4 മാസത്തിന് ശേഷം…)

വീട്ടുകാർ ആവിശ്യപെട്ടതുപോലെ തന്നെ ആഷിക വീട് വിട്ടേങ്ങും പോയില്ല. റാഷിക അവളെ കാണാതെ ഇരിക്കാൻ പരമാവധി സമയവും അച്ഛന്റെ ഓഫീസിൽ തന്നെ നിന്നു. അമ്മയും അച്ഛനുമായി തീരെ മിണ്ടാതെ ആയി തുടങ്ങിയത് എല്ലാം മാറി, എന്നാലും പഴയത് പോലെ ആവുന്നില്ല, ഇനി ആവുമോ എന്നും അവൾക് അറിയില്ല.

വല്ലപ്പോഴും അവർ രാത്രി മാത്രം വീഡിയോ കാൾ ചെയ്യുമായിരുന്നു, ആഷികക്ക് പണ്ട് ഉണ്ടായിരുന്നത് പോലെ ഉള്ള ഇഷ്ടം ഇപ്പോഴും ഉണ്ട് എന്ന് ഹൃതിക്കിന് തോന്നിയിരുന്നില്ല. പണ്ട് സംസാരിക്കുമ്പോ ഉള്ള സ്നേഹമോ ആവേശമോ വിശേഷം പറച്ചിലോ ഇല്ലാതെ ആയി. അവളുടെ വീട്ടുകാർക്ക് വേണ്ടത് എല്ലാം അതുപോലെ നടക്കുന്നുണ്ട് എന്നവന് സംശയമായി തുടങ്ങി.