പേരില്ലാത്ത സ്വപ്നങ്ങളിൽ ലയിച്ചു 2.11 [Malini Krishnan] 143

“ഞാൻ അത്… ഒരു ഫ്രണ്ടിനെ കാണാൻ വേണ്ടി” വാക്കുകൾ ഇടറിക്കൊണ്ട് ആഷികയിൽ നിന്നും മറുപടി വന്നു.

“ആരാ എവിടെയാ എന്നൊക്കെ ഇനി വേറെ ചോദ്യം ചോദികനോ ഡി നിന്നോട്” ദേഷ്യത്തിൽ റാഷിക ചോദിച്ചു.

“റാഷിക…” ഉച്ചത്തിൽ അവരുടെ അച്ഛൻ വിളിച്ചു. ഉള്ളിൽ ഉണ്ടായിരുന്ന സകല ദേഷ്യവും കടിച്ചമർത്തി കൊണ്ട് ആയിരുന്നു അയാൾ സംസാരിക്കുന്നത് എന്ന് എല്ലാവർക്കും മനസ്സിലായി.

“നീ വെറുതെ അച്ഛനെ ടെൻഷൻ ആകാൻ നിക്കളെ പെണ്ണെ. നിങ്ങൾ ഒന്ന് അടങ്ങിക്കെ മനുഷ്യാ…” അമ്മ ഇടയിൽ കയറി പറഞ്ഞു.

“ഇനി പഴയ പോലെ അടി ഒന്നും ഉണ്ടാവണ്ട എന്ന് കരുതി അല്ലെ നിങ്ങൾ ഒന്നും മിണ്ടാതെ ഇരിക്കുന്നത്… ആ ഒരു കാരണം കൊണ്ട് ഇവൾ എന്ത് തോന്നിവാസം കാണിച്ചാലും മിണ്ടാതെ ഇരിക്കാൻ എനിക്ക് പറ്റില്ല…” തന്റെ പൂർണ നിയന്ത്രണവും വിട്ട് റാഷിക ദേഷ്യത്തിൽ പറഞ്ഞു. അവളുടെ കണ്ണുകൾ ചുവന്ന് ചോര കെട്ടി നിന്നു.

“ഇവൾ എന്നോട് മിണ്ടി തുടങ്ങിയതേ ഇതുപോലെ എന്തേലും പണി തരാൻ ആയിരിക്കും എന്നകാര്യത്തിൽ എന്നിക്ക് സംശയം ഒന്നും ഇല്ല…” റാഷിക തുടർന്നു.

“നിർത്തടി… കൂറേ നേരം ആയാലോ. മിണ്ടാതെ നില്കുന്നു എന്ന് കരുതി നീ പറയുന്നത് എല്ലാം ഒന്നും ഞാൻ കേട്ട് നിൽക്കാൻ പോവുന്നില്ല” ആഷിക തിരിച്ച് അതെ താളത്തിൽ മറുപടി കൊടുത്തു. അവളുടെ കണ്ണുകൾ അത് പറയുമ്പോ നിറഞ്ഞ് തുടങ്ങിയിരുന്നു.

“അവളുടെ ഒരു മുതല കണ്ണീർ. അമ്മ… അന്ന് ഹോസ്പിറ്റലിൽ ഇറങ്ങിയേ പിന്നെ ഇവനെ കണ്ടിട്ടില്ലാലോ, അന്ന് മുതൽ തുടങ്ങിയതാ ഇവൾ എനിക്ക് ഇട്ട് ഈ പണി തരാൻ” റാഷിക പറഞ്ഞു. തന്റെ രണ്ട് പെണ്ണ്മക്കളൂം ഒരു ആണിന്റെ പേരും പറഞ്ഞ് അടി ഉണ്ടാകുന്ന കാഴ്ച മറ്റൊരു നിവർത്തിയും ഇല്ലാതെ അവരുടെ അച്ഛൻ നോക്കി നിന്നു.