പേരില്ലാത്ത സ്വപ്നങ്ങളിൽ ലയിച്ചു 2.11 [Malini Krishnan] 143

“അത് സാരമില്ല അച്ഛാ, ഞാൻ തന്നെ…”

“നീ പോവണ്ട എന്നാണ് ഞാൻ പറഞ്ഞത്” അച്ഛൻ തറപ്പിച്ചു പറഞ്ഞു.

“അല്ല… സാധനം വാങ്ങുന്നതിന് ഒപ്പം ഫ്രണ്ട്സിനെ കൂടി ഒന്ന് കാണാമായിരുന്നു” അവൾ പുറത്ത് പോവാൻ ഒരു അനുമതി എന്നോളം പറഞ്ഞു.

“ഏത്‌ ഫ്രണ്ട്… ഇങ്ങോട്ട് വരാൻ പറ എന്ന. ഇങ്ങോട്ട് ആരോടും കേറി വരണ്ട എന്നൊന്നും ഞാൻ പറഞ്ഞിട്ടില്ലല്ലോ അല്ലെ” അച്ഛൻ ചോദിച്ചു. അല്പനേരം ഒന്നും പറയാതെ അവൾ അവിടെ തന്നെ, ഉള്ളിൽ വല്ലാത്തൊരു ഭാരം അവൾക്ക് അനുഭവപ്പെട്ടു.

“എന്തിനാ അച്ഛാ എന്നോട് എപ്പോഴും ഇങ്ങനെ ചെയ്യുന്നത്. ഞാനും നിങ്ങളുടെ മോൾ തന്നെ അല്ലെ…” ചെറിയ ഒരു എങ്ങളോട് കൂടി അവൾ ചോദിച്ചു.

“ആണോ… എന്റെ മക്കൾ ഇങ്ങനെ ഒക്കെ ചെയ്യും എന്ന് എനിക്ക് തോന്നുന്നില്ല. നിന്റെ കൂടെ തന്നെ ഉണ്ടായിരുന്നവൾ അല്ലെ റാഷി, നീ വേണ്ടേ അവളെ നോക്കാനും കൂടെ നിൽക്കാനും. മോൾ പറ, ശെരിക്കും എങ്ങോട്ടാ പോവുന്നത്” അച്ഛൻ ചോദിച്ചു. അച്ഛന്റെ സ്നേഹത്തോടെ ഉള്ള ആ വാക്കുകൾ അവളുടെ മനസ്സിന്റെ ഭാരം കൂട്ടി. കാളിദാസൻ തന്റെ മോളെ അടുത്തേക്ക് വിളിച്ചു ഇരുത്തി.

“മോൾ അച്ഛനോട് പറ…” അയാൾ അവളെ കൂടുതൽ കാര്യങ്ങൾ അറിയാനായി നിർബന്ധിച്ചു തുടങ്ങി. തുടക്കം മുതൽ ഒടുക്കം വരെ ഉള്ള എല്ലാ സത്യങ്ങളും പറയണം എന്ന് അവൾക്ക് ഉണ്ടായിരുനെകിലും റാഷിക കാരണം ആണ് പ്രേശ്നങ്ങൾ ഉണ്ടായത് എന്ന രീതിയിൽ കാര്യങ്ങൾ ആവണ്ട എന്ന് കരുതി അവൾ മിണ്ടിയില്ല.

“അച്ഛാ ഞാൻ ഒന്ന് അവനെ കാണാൻ…” ആഷിക പറഞ്ഞു. കണ്ണട ചെറുതായി മുകളിലേക്ക് ആക്കിവെച്ച ശേഷം അയാൾ മൂക്കിന്റെ മുകൾ ഭാഗത്തായി കൈ വെച്ചു. ആഷിക സോഫയിൽ നിന്നും താഴത്തേക്ക് ഇറങ്ങി ആയാലും കാലിന്റെ തൊട്ടപ്പുറത് മുട്ട് കുത്തി ഇരുന്നു.