പേരില്ലാത്ത സ്വപ്നങ്ങളിൽ ലയിച്ചു 2.12 [Malini Krishnan] 127

“അവൾ വിളിച്ചപ്പോ ഞാൻ പറഞ്ഞു വന്നിട്ട് ഉണ്ടായിരുന്നു, നിന്നെ കൂറേ തിരഞ്ഞു കണ്ടില്ല, ഫോൺ വിളിച്ചിട്ട് കിട്ടിയതും ഇല്ല. അവൾ എന്റെ ഭാര്യ അല്ലെ, ഞാൻ പറയുന്നതിനോട് കുറച്ച് വില കാണിക്കണ്ടേ. അവൾ പറയും, അവൾ ചെയ്യും, ഞാൻ എല്ലാം മിണ്ടാതെ തലയാട്ടി സമ്മതിക്കാനോ. ഇവിടെ വെച്ച് ചെയ്യാൻ പറ്റാത്ത എന്താണ് അവൾക്ക് അവിടെ പോയി ചെയ്യാൻ പോവുന്നത്” ദേഷ്യത്തിൽ ഹൃതിക് പറഞ്ഞു.

“നിന്നോട് പറഞ്ഞിട്ട് കാര്യമില്ല. ഞാനേ വീട്ടിൽ പോവട്ടെ, ഇപ്പൊ ഇറങ്ങിയ രാത്രി റോഡിൽ ഒരു മനുഷ്യ കുഞ്ഞ് പോലും ഉണ്ടാവില്ല, വേഗം വീട്ടിൽ എത്താം” അവിടെ ഉണ്ടായിരുന്ന ഫയലുകളും ലാപ്ടോപ്പും എടുത്ത് ഒരു ബാഗിൽ ഇട്ട ശേഷം സമീർ പറഞ്ഞു.

“ഈ മഴയതോ… നീ ഇന്ന് പോണ്ടാ, എന്റെ വീട്ടിൽ നിക്ക്. നാളെ രാവിലെ പോവാം” ഹൃതിക് പറഞ്ഞു.

“നിനക്ക് വെറുതെ അത് പറഞ്ഞ മതി. അവിടെ ഉള്ള പണികൾ ഒക്കെ പിന്നെ ആർ നോക്കും, അതൊക്കെ ചെയ്യാൻ വേണ്ടി ജോലിക്ക് എടുത്ത ഒരു തെണ്ടി ആണെകിൽ ഭാര്യ ദുബായ് പോയി എന്നും പറഞ്ഞ് ലീവ് ആണ്. കൂട്ടുകാരൻ ആയിപ്പോയില്ലേ, ലീവ് കൊടുക്കാതെ ഇരിക്കാനും പറ്റില്ലാലോ. ബാപ്പ അപ്പോഴേ പറഞ്ഞതാ, കൂടെ നടക്കുന്ന ഹറാംപിറപ്പുകൾക്ക് ജോലി കൊടുക്കണ്ട എന്ന്” ഒരു കളിയാക്കിയ ചിരിയുമായി സമീർ ഹൃതികിനെ നോക്കി പറഞ്ഞു.

“വരാട വരാം… നീ എനിക്ക് ഇട്ട് ഉണ്ടാകല്ലേ, ചേലാണ് നോക്ക് നീ, വീട്ടിൽ എത്തിയ ഒരു മെസ്സേജ് അയക്ക്” ഹൃതിക് പറഞ്ഞു. രണ്ടാളും റൈൻകോട്ട് എല്ലാം ഇട്ട ശേഷം അവരുടെ വീട്ടിലേക്ക് യാത്ര തുടർന്നു. സമീറിന് ഇനിയും രണ്ട് മണിക്കൂറോളം യാത്ര ചെയ്യാൻ ഉണ്ട്.