പേരില്ലാത്ത സ്വപ്നങ്ങളിൽ ലയിച്ചു 2.12 [Malini Krishnan] 127

“നീ ഒന്നും ചെയ്തില്ല അത് സത്യം ആണ്. വീട്ടിൽ ഇത്രെയും പ്രെശ്നം ആയപ്പോഴും നീ ഒന്നും ചെയ്തില്ല, മിണ്ടാതെ ഒരു മൂലയിൽ ഇരുന്നു. വീട്ടുകാർ മുഴുവൻ നിന്നെ മാത്രം നോക്കി എന്നെ ഒഴിവാക്കിയപ്പോഴും നീ മിണ്ടാതെ ഇരുന്നു. എന്റെ ജീവിതത്തിലെ ഏറ്റവും വല്യ ശാപം എന്റെ കൂടെ തന്നെ ഈ ഭൂമിയിലേക്ക് വന്ന നീ ആണ്” കരച്ചിലിന്റെ വക്കിൽ എത്തിയ ആഷിക രൗദ്രം ഭാവത്തോട് കൂടി തന്നെ പറഞ്ഞു.

“ആഷിക്കേ…” എന്നും പറഞ്ഞ് അവളെ അടിക്കാനായി അവളുടെ അമ്മ അവൾക്ക് നേരെ കൈ ഓങ്ങി കൊണ്ട് വന്നു. അപ്പോഴേക്കും അച്ഛൻ അമ്മയെ തടഞ്ഞു.

“എന്താ പദ്മിനി നീ ഈ കാണിക്കുന്നേ”

“അവൾ പറഞ്ഞത് കെട്ടിലെ. ഈ അഹങ്കാരം പിടിച്ച അസ്സതിനെ ഞാൻ ഒരു പാഠം പഠിപ്പിക്കും” അമ്മ പറഞ്ഞു.

“നിന്നെ ഞാൻ കാണിച്ച് താരമെടി. ഞാൻ നിനക്കൊരു ശാപം ആണ് അല്ലെ, നീ ഈ പറഞ്ഞത് നിനക്ക് അങ്ങനെ തന്നെ തോന്നാൻ വേണ്ടി ഉള്ള എല്ലാം ഞാൻ ഇനി മുതൽ ചെയ്യും” അവൾക്ക് നേരെ വന്ന കൊണ്ട് റാഷിക പറഞ്ഞു.

“എന്താ മോളെ ഈ കാണിക്കുന്നേ മാറി നിന്നെ, നീ റൂമിലേക്ക് പോവാൻ നോക്ക്” അവിടെ ഒരു സംഘർഷം ഉണ്ടാവേണ്ട എന്നുകരുതി അച്ഛൻ റാഷികയോട് പറഞ്ഞു.

കണ്ണുകൾ ഉരുട്ടി വല്ലാത്ത ഒരു പാക്കയോട് കൂടി റാഷിക കുറച്ച് നേരം അവളെ നോക്കി നിന്ന ശേഷം അച്ഛൻ പറഞ്ഞ പോലെ റൂമിലേക്ക് പോയി.

“നിനക്ക് എന്തിന്റെ കെടാടി. അവൾ ഒന്നും ഇതുവരെ ഞാൻ ദേഷ്യം പിടിച്ച് കണ്ടിട്ടില്ല” അച്ഛൻ പറഞ്ഞു.

“ഓ, ശെരിക്കും ഉള്ള മോൾക് വേദനിച്ചപ്പോ അച്ഛന് കൊണ്ട് അല്ലെ” ആഷിക പറഞ്ഞു.

“മോളെ, ഞാൻ കൂറേ ആയി നിന്നോട് പറയുന്നു. ഇനിയും ഇതുപോലെ തന്നെ തുടരാൻ ആണ് നിന്ടെ ഭാവം എങ്കിൽ…” അവൾക് ഒരു മുന്നറിയിപ്പ് എന്ന പോലെ അച്ഛൻ പറഞ്ഞു. പിന്നെയും കുറച്ച് നേരം രണ്ടു പേരുടെയും ഉപദേശം കേട്ട ശേഷം ആഷികയും റൂമിലേക്ക് തിരിച്ചു പോയി.