പേരില്ലാത്ത സ്വപ്നങ്ങളിൽ ലയിച്ചു 2.12 [Malini Krishnan] 127

“എന്താ പദ്മെ ഞാൻ ഇവളെ ഇനി ചെയ്യണ്ടത്” അയാൾ തന്ടെ ഭാര്യയോട് ചോദിച്ചു.

“അപ്പോഴേ പറഞ്ഞതാ അവളുടെ ആ ഫോൺ വാങ്ങി വെക്കാൻ”

“നമ്മൾ അവളെ ഇങ്ങനെ വീടിന് ഉള്ളിൽ പൂട്ടി ഇടുന്നത് തന്നെ വളരെ ൻറെ പരിപാടി ആണ്, ഇത്രെയും വളര്ന്ന് ഒരു പെൺ അല്ലെ, പറഞ്ഞ മനസ്സിലാക്കും എന്ന് കരുതി പക്ഷെ…”

“സത്യം പറയാലോ ഏട്ടാ എനിക്ക് നല്ല പേടി ഉണ്ട്. ഇനിയും രണ്ടാളും കൂടി അങ്ങോട്ടും ഇങ്ങോട്ടും ദേഹോപദ്രവം ഏല്പിക്കുമോ എന്നൊക്കെ ആലോചിക്കും തന്നേ എനിക്ക് ആകെ” വെപ്രാളം പിടിച്ച് കൊണ്ട് അമ്മ പറഞ്ഞു.

“നീ പേടിക്കലെ പദ്മെ, ഞാൻ ഒന്ന് ആലോചിക്കട്ടെ, വഴി ഉണ്ടാകാം”

(അന്നേ ദിവസം രാത്രി…)

ഉച്ചക്ക് മുറിയിൽ കേറി അടച്ചതാ, പിന്നെ ആഷിക പുറത്തിറങ്ങിയിട്ടില്ല. തന്ടെ തലപ്പയെണ്ണയിൽ മുഖം പൂഴ്ത്തി അവൾ ആ കട്ടിലിൽ കിടക്കുകയായിരുന്നു. പെട്ടന് ബെഡിൽ എന്തോ ഒരു വിറയൽ അനുഭപ്പെട്ടു, അത് അവളുടെ ഫോൺ അടിച്ചത് ആയിരുന്നു, ഹൃതിക്.

ഹൃതിക് : ഹാലോ പ്രിയപത്നി

ആഷിക : ഹ്മ്മ്, എന്ത് പറ്റി നാഥാ

ഹൃതിക് : ഹാ ഹാ… ഉറങ്ങിയോ നീ, വീട്ടിൽ വല്ല പ്രേശ്നവും ഉണ്ടായോ

ആഷിക : ഇതൊക്കെ ഞാൻ ഇനി പ്രേത്യേകം എടുത്ത് പറയേണ്ട ആവിശ്യം ഉണ്ടോ. നീ അത് വിട്, എന്താ വിളിച്ചത് എന്ന് പറ

ഹൃതിക് : എന്താടി എന്റെ ഭാര്യയെ വിളിക്കാൻ എനിക്ക് വല്ല കാരണവും വേണോ

ആഷിക : അത് ശെരിയാണ്. നമ്മൾ അല്ലേലും എന്നും വിളിക്കാറ് ഉള്ളതാണലോ രാത്രി

ഹൃതിക് : പക്ഷെ അങ്ങനെ എല്ലാ രാത്രിയും പോലെ അല്ലാലോ ഇന്നത്തെ രാത്രി

ആഷിക : എന്താണാവോ

ഹൃതിക് : ഇന്ന് നമ്മളുടെ ഫസ്റ്റ് നൈറ്റ് ആണലോ.