പേരില്ലാത്ത സ്വപ്നങ്ങളിൽ ലയിച്ചു 2.8 [Malini Krishnan] 241

“ക്ലാസ് കഴിഞ്ഞ് നേരെ ഇങ്ങോട്ട് ആണോ വന്നേ…” അവൻ ചോദിച്ചു. അവൾ അതെ എന്നാ അർത്ഥത്തിൽ തലയാട്ടി.

“നമ്മൾ ഇവിടെ വരാർ ഉള്ളതൊക്കെ നിനക്ക് ഇപ്പോഴും ഓർമ്മയുണ്ടോ… പിന്നെയും നീ ഇങ്ങോട്ടേക്ക് വന്നിരുന്നോ” പിന്നെയും അവൻ ചോദിച്ചു. അവൾ നിലത്തേക്ക് നോക്കി നിന്നു എന്നല്ലാതെ അവളുടെ ഭാഗത് നിന്നും മറുപടി ഒന്നും വന്നില്ല. അവൾ ഇനിയും എന്തേലും സംസാരിച്ച് കിട്ടാൻ അത്ര എളുപ്പമായി അവന് തോന്നിയില്ല.

“”നമുക്ക് ഒന്ന് സംസാരിക്കാലോ എന്ന് കരുതി ആണ് എവിടേലും വെച്ച് കാണാം എന്ന് പറഞ്ഞത്… എല്ലാം പറയണം, പണ്ടത്തെ കാര്യങ്ങളും, ഇപ്പൊ ഉള്ള കാര്യങ്ങളും, നമ്മളുടെ കാര്യങ്ങളും… സംസാരിച്ച് ഇരിക്കാൻ താല്പര്യം ഇല്ല എന്ന് മനസ്സിലായി, എന്നോട് ക്ഷേമികാണും പറ്റില്ല എന്നറിയാം… നീ എങ്ങനെ അറിഞ്ഞു എന്നോ, എത്രത്തോളം അറിഞ്ഞു എന്നൊന്നും എനിക്ക് അറിയില്ല… ഞാൻ ഒന്നും വേണം എന്ന് വെച്ച് ചെയ്തതല്ല, ഞാൻ പോയി കഴിഞ്ഞ തീരും എന്ന് കരുതി പക്ഷെ ഞാൻ വിചാരിച്ച പോലെ ഒന്നും നടന്നില്ല…” അവൻ ഇടറുന്ന വാക്കുകളോട് പറഞ്ഞ് തുടങ്ങി. അവൻ അവന്റെ കൈകൾ ടേബിളിലേക്ക് വെച്ചു, മെല്ലെ അവളുടെ കൈകൾക്ക് നേരെ കൊണ്ടുപോയി, അവളുടെ വിരലുകളിൽ ഇവന്റെ വിരലുകൾ കോർത്തു.

“ഞാൻ നിന്നെ ഒരിക്കൽ പോലും മറന്നിട്ട് ഉണ്ടായിരുന്നില്ല… ഞാൻ നീ ആണ് എന്ന് കരുതി അവളെ ഒന്ന് ഹോസ്പിറ്റലിൽ എത്തിച്ചു, അവളുമായി അടുത്തു… രണ്ട് പേരുടെയും ഇടയിൽ ഞാൻ ഒരു വില്ലൻ ആയിട്ട് വരണ്ട എന്ന് കരുതി”

“മനസ്സിലായി… എനിക്ക് മനസ്സിലായി” അവൾ മറുപടി തന്നു. കൂറേ കാലത്തിന് ശേഷം അവൾ അവന്റെ കണ്ണുകളിലേക്ക് സ്നേഹത്തോട് കൂടി നോക്കി. അവളുടെ കൈകൾ വിറച്ച് തുടങ്ങി, അവന്റെ വിരലുകൾ കൂടുതൽ ശക്തിയോട് കൂടി പിടിച്ച് തുടങ്ങി. അവൾ ഇപ്പോഴാണ് അവനെ ഒന്ന് ശ്രെദ്ധിക്കുന്നത്. സമയം ഒരുപാട് കടന്ന്പോയിരിക്കുന്നു, പണ്ട് കണ്ടത് പോലെ അല്ല അവൻ മാറിപ്പോയി, താടിയും മീശയും എല്ലാം ഉണ്ട് അവന് ഇപ്പൊ. അവളുടെ മുഖത്ത് ആശ്വാസവും സങ്കടവും ഒരു പോലെ വന്നു…