പ്രളയകാലത്ത് 4 [LEENA] 635

ഞാൻ തല തിരിച്ച് അമ്മയെ നോക്കി. പാവം, ടാങ്കിന്റെ നിലത്ത് വെറും തറയിൽ ആ പാവാട മാത്രമണിഞ്ഞ് മയങ്ങി കിടപ്പാണ്. എന്റെ ആക്രാന്തമാണോ അമ്മയെ ഈ അവസ്ഥയിലെത്തിച്ചത്? എനിക്ക് ആ ചിന്തയിൽ ഒട്ടും അഭിമാനം തോന്നിയില്ല. ആത്മനിന്ദ ആയിരുന്നു. ഉള്ളിൽ നിറയെ കയ്പ്പ് നിറയും പോലെ. അമ്മയുടെ കിടപ്പ് കണ്ടിട്ട് എന്റെ കണ്ണിൽ പിന്നെയും വെള്ളം നിറഞ്ഞു. എത്ര ദയനീയമായ അവസ്ഥയാണ് അമ്മയുടേത്. സ്വന്തം മകന്റെ കഴപ്പിനു പാത്രമാകേണ്ടി വന്നപ്പോൾ അമ്മ എന്തൊക്കെ ചിന്തിച്ചു കാണും? മകന്റെ കുണ്ണ തന്റെ നിസ്സഹായമായ യോനിയിൽ ഭ്രാന്ത് പിടിച്ചതുപോലെ ആഞ്ഞാഞ്ഞ് കയറിയിറങ്ങുമ്പോൾ എത്ര വേദനിച്ചു കാണും എന്റെ പൊന്നമ്മയുടെ മനസ്സ്. വെറും തറയിൽ അടിപ്പെട്ട് കിടക്കുന്ന നിരാശ്രയയും എന്നാൽ ബലാൽസംഗം ചെയ്യപ്പെട്ടവളുമായ എന്റെ അമ്മയെ നോക്കി നിന്ന് ശബ്ദമില്ലാതെ ഞാൻ കരഞ്ഞു.

അമ്മ ഉണരുമ്പോൾ എന്നെ ഏത് കണ്ണ് കൊണ്ടാവും നോക്കുക? അതോർത്ത് ഞാൻ ആ കുളിരുന്ന കാറ്റിലും വെട്ടി വിയർത്തു. അമ്മ ഇനി ഒരിക്കലും എന്നെ സ്നേഹത്തോടെ നോക്കുകയില്ല. തൊടുകയില്ല. മിണ്ടുകയില്ല. ശ്രീ എന്ന് സ്നേഹപൂർവ്വം വിളിക്കില്ല. വാൽസല്യം അതിരു കടക്കുമ്പോൾ വിളിക്കുന്നതുപോലെ വാവേ എന്ന് വിളിക്കില്ല. അമ്മ എന്നെ ഇനി സ്നേഹിക്കുകയില്ല. ഞാൻ അമ്മയുടെ സ്നേഹം നഷ്ടപ്പെടുത്തിയിരിക്കുന്നു. അമ്മയെ ഞാൻ എന്റെ ലൈംഗിക വൈകൃതത്തിനു ഇരയാക്കിയിരിക്കുന്നു. ഏത് അമ്മയ്ക്ക് ക്ഷമിക്കാനൊക്കും അത്? എനിക്ക് ആ ടാങ്കിൽ നിന്ന് താഴത്തെ പ്രളയജലത്തിലേക്ക് എടുത്തുചാടി അങ്ങ് ചത്താലോ എന്ന് തോന്നി.

താഴെ പപ്പയുണ്ട്. പപ്പ ഇതെങ്ങാനുമറിഞ്ഞാൽ? പപ്പ കേട്ടിട്ടുണ്ടാവുമോ എന്തെങ്കിലും ശബ്ദം? പേമാരിയിൽ ഒന്നും കേട്ടുകാണില്ല. പപ്പ ഒന്നും അറിഞ്ഞിട്ടുണ്ടാവില്ല. എങ്കിലും എനിക്ക് കുറ്റബോധം തോന്നി. ഒന്നുമറിയാതെ താഴെ എനിക്കും അമ്മയ്ക്കും കാവലിരിക്കുന്ന, ഞങ്ങൾക്ക് ആഹാരവും വെള്ളവും തന്ന് ഞങ്ങളെ ജീവൻ പോലെ സ്നേഹിക്കുകയും സംരക്ഷിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന പപ്പയെയും ഞാൻ വഞ്ചിച്ചിരിക്കുന്നു. പപ്പയുടെ ഭാര്യയെയാണ് പപ്പയറിയാതെ ഞാൻ കയറി പണ്ണിയത്. പപ്പ താലികെട്ടി സ്വന്തമാക്കിയ ഭാര്യയെ, പപ്പയുടെ മകനു ജന്മം നൽകിയ പപ്പയുടെ പ്രിയപ്പെട്ടവളെ, എന്റെ അമ്മയെ. പപ്പയുടേം അമ്മയുടേം സ്നേഹത്തിനു എന്ത് അർഹതയാണെനിക്കുള്ളത്? ഹോ! ഓർക്കാൻ മേല! ഒന്നും ഓർക്കാൻ മേല! ഞാനൊന്നും ജനിക്കേണ്ടവനേ അല്ല. ഞാനൊന്നും ജീവിച്ചിരിക്കേണ്ടവനേ അല്ല. എനിക്ക് തല ചുട്ടു പൊള്ളുന്നാതായി തോന്നി. ടാങ്കിന്റെ വിളുമ്പിൽ മുറുകെ പിടിച്ച് ഞാൻ ദൂരേയ്ക്ക്, കണ്ണെത്താത്ത പ്രളയത്തിലേക്ക് നോക്കി ചുണ്ട് കടിച്ചമർത്തി ശബ്ദമില്ലാതെ കരഞ്ഞുകൊണ്ടേയിരുന്നു. എത്ര നേരം അങ്ങനെ നിന്നുകാണുമെന്ന് ഒരു പിടിയുമില്ല. ഏതായാലും അത്രയും നേരം ഞാൻ ചിന്തിച്ചുകൂട്ടിയതിനു കയ്യും കണക്കുമില്ല. ഭ്രാന്തുപിടിച്ച ചിന്തകൾ.

ഇല്ല, ഇനി ജീവിച്ചിരിക്കുന്നതിൽ അർത്ഥമില്ല. ഒരു മകനായും ഒരു മനുഷ്യനായും ജീവിച്ചിരിക്കാൻ ഞാൻ യോഗ്യനല്ല. മണ്ണിലെ പുഴുവിനു വരെ എന്നേക്കാൾ അന്തസ്സും യോഗ്യതയുമുണ്ട്. പെറ്റുവളർത്തിയ അമ്മയെ പണ്ണിയ മകനു ഈ ഭൂമിയിൽ ജീവിക്കാൻ എന്ത് അർഹതയാണുള്ളത്? ഞാൻ കൈകൊണ്ട് എന്റെ തന്നെ മുഖത്ത് ആഞ്ഞടിച്ചു. ഒന്നല്ല, പലവട്ടം. കണ്ണുകൾ അരുവി പോലെ ആയിരിക്കുന്നു. ഞാൻ വീണ്ടും വീണ്ടും എന്നെ തല്ലി. നിന്ദയോടെ തല്ലി.

ശ്രീജിത്ത് ഇനി ഈ ഭൂമിയിൽ വേണ്ട. അമ്മയെ പ്രാപിച്ച ഈ മകൻ ഇനി ജീവിക്കേണ്ട. അമ്മയുടെ മാനവും സ്നേഹവും നശിപ്പിച്ച എന്നെന്നേക്കുമായി നശിപ്പിച്ചവൻ ഇനി ജീവിക്കേണ്ട. അമ്മയുടെ സ്നേഹവും വാൽസല്യവും ഇല്ലാതെ ജീവിച്ചിരിക്കുന്നതെന്തിനാണ്? പപ്പയുടെ മുഖത്ത് നോക്കാൻ കഴിയാതെ ജീവിച്ചിരിക്കുന്നതിൽ എന്ത് കാര്യമാണുള്ളത്? ഞാൻ മരിക്കേണ്ടവനാണ്. ആ ചിന്ത എന്നെ ശക്തമായി പിടികൂടി. ഞാൻ ടാങ്കിന്റെ വക്കിൽ പിന്നെയും മുറുകെ പിടിച്ചു താഴേക്ക്‌ നോക്കി. ചെളിയുടെ നിറത്തിൽ കലങ്ങിയ പ്രളയജലം എന്നെ മാടിവിളിച്ചു. ഞാൻ തിരിഞ്ഞ് അമ്മയെ ഒന്നുകൂടി നോക്കി. അമ്മ അതേ കിടപ്പാണ്.