പ്രളയകാലത്ത് 4 [LEENA] 637

അമ്മേ, മാപ്പ്. അതിനുള്ള അർഹത എനിക്കില്ല, എങ്കിലും, മാപ്പ്. ഒരു കോടി മാപ്പ്.

ഞാൻ തിരിഞ്ഞു. തീരുമാനമെടുത്തു കഴിഞ്ഞിരുന്നു. ഒരുപാട് നേരം ആലോചിച്ചെടുത്ത തീരുമാനമാണ്. ഒന്നുകൂടി ഞാൻ പ്രളയജലത്തെ നോക്കി. അതിന്റെ ആഴം വീണ്ടും വിളിക്കുകയാണ്.

ചെരിഞ്ഞ് പതിയെ ടാങ്കിന്റെ വക്കിൽ പിടിച്ചുകൊണ്ട് വക്കിലേക്ക് ഞാൻ ഒരു കാലെടുത്തു പൊക്കിവച്ചു. എത്താൻ ബുദ്ധിമുട്ടാണ്. എങ്കിലും കഷ്ടപ്പെട്ട് ഞാൻ വലിഞ്ഞു കയറുകയായിരുന്നു. ടാങ്ക് കിറുകിറാ ശബ്ദമുണ്ടാക്കുന്നുണ്ട്. ഇപ്പോൾ മഴ ഇല്ലാത്തതുകൊണ്ട് ടാങ്ക് അമരുന്നതിന്റെ ശബ്ദം കേൾക്കുന്നതാണ്. പരമാവധി ശബ്ദമൊഴിവാക്കാൻ ശ്രമിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ പിടിച്ചു കയറി നിന്നു.

വക്കിൽ നിൽക്കുകയണ്. ടാങ്കിന്റെ സിൻടെക്സ് വക്ക് വള്ളുന്നുണ്ട്. എന്നെ താങ്ങാനുള്ള ശേഷിയൊന്നും അതിനില്ല. ഞാൻ ബാലൻസ് ചെയ്തുനിന്ന് ചുറ്റും നോക്കി. നാലുചുറ്റും കണ്ണെത്താത്ത ജലം. കനം തൂങ്ങിയ ആകാശം, തെങ്ങിൻ തലപ്പുകൾ. ദൂരെ ദൂരെ ജലത്തിൽ വീടുകളുടെ മേൽക്കൂരകൾ. ഇനിയീ കാഴ്ചകളൊന്നുമില്ല. ലോകമേ വിട.

ഞാൻ എന്നെ ഒന്ന് അവസാനമായി നോക്കി. ഊരിയിട്ട നിക്കർ പിന്നിൽ ടാങ്കിന്റെ തറയിലെവിടെയോ കിടപ്പുണ്ട്. വാടിയ ചേമ്പിൻ തണ്ട് പോലെ നശിച്ച കുണ്ണ, എല്ലാ പ്രശ്നത്തിനും കാരണമായ എന്റെ കുണ്ണ തൂങ്ങി കിടക്കുന്നു. നഗ്നനായി ഞാൻ ആ ടാങ്കിന്റെ വക്കിൽ നിന്ന് ഭൂമിയിലെ അവസാന ശ്വാസമെടുത്തു. പിന്നെ ഒരൊറ്റ കുതിപ്പ്!
*****

ചാടിയില്ല, ചാടാൻ പറ്റിയില്ല. അതിനു മുൻപേ രണ്ട് കൈകൾ എന്നെ പുറകിൽ നിന്ന് പിടിച്ച് വലിച്ച് ടാങ്കിലേക്കിട്ടു.

“എന്താ നിന്റെ ഉദ്ദേശം?” അമ്മ.

ടാങ്കിന്റെ തറയിൽ കിടന്ന് ഞാൻ നോക്കി. അമ്മ മുന്നിലിരിക്കുന്നു. മുഖം പരുഷമാണ്. കല്ല് പോലിരിക്കുന്നു. ചുവന്നുകലങ്ങിയ കണ്ണുകളിൽ കടുത്ത നിർവികാരത. ദുഖം പോലുമില്ല. മൊത്തത്തിൽ ഒരു മരച്ച മുഖം.

ഞാനൊന്നും പറഞ്ഞില്ല. പറയാൻ നാക്ക് പൊന്തുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല.‌ മരണത്തിന്റെ വക്കിൽ നിന്ന് തിരിച്ചു വിളിക്കപ്പെട്ടവന്റെ അന്ധാളിപ്പോടെ വിളറിയ മുഖവുമായി ഞാൻ കിടന്നു.

“ചാകാനാണോ?” വീണ്ടും അമ്മ. തണുത്തു മരച്ച ശബ്ദം. സ്നേഹത്തിന്റെ തരിമ്പുമില്ലാത്ത ശബ്ദം.

ഞാൻ കൈമുട്ട് പിന്നിൽ കുത്തി അല്പം ഉയർന്നു അമ്മയെ നോക്കി. പിന്നെ മുഖം താഴ്ത്തി. എന്റെ കണ്ണുകൾ അണ പൊട്ടി. ഞാൻ വാ തുറന്ന് കരഞ്ഞു. ശബ്ദം പുറത്ത് വരുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല.