പ്രണയം കഥ പറഞ്ഞ മഞ്ഞുകാല ഡിസംബറിൽ 4 [Sakshi Anand] 244

ലീന, ഗദ്ഗദം അവസാനിപ്പിക്കാതെ….” ഇല്ലഭി, എനിക്കെല്ലാം നിന്നോട് തുറന്ന് പറയണം. മാപ്പ് തന്നാലും ഇല്ലെങ്കിലും നിന്നോടത് അപേക്ഷിക്കേണ്ടത് എൻറെ ബാധ്യതയാണ്. ഇനിയെങ്കിലും എല്ലാം ആരോടെങ്കിലും തുറന്ന് സംസാരിച്ചില്ലെങ്കിൽ…ഞാനിവിരുന്ന് ശ്വാസംമുട്ടി മരിച്ചു പോകില്ലേ ?. എല്ലാ സത്യവും ഒരു മറയുമില്ലാതെ നീ തുറന്നറിയണം. അതിന്, ഈയൊരു നിമിഷത്തിന്, ഒരു ദിവസത്തിന് വേണ്ടിയാണ് ഞാൻ ഇതുവരെ ജീവിച്ചതുപോലും !. ”

ഇടക്ക് ഇടപെട്ട് അഭി….” ലീനെ മതി, നിർത്തൂ !. നീ പറഞ്ഞതെല്ലാം ഞാൻ ഉൾക്കൊണ്ടു, എനിക്കെല്ലാം മനസ്സിലായി എന്ന് പറഞ്ഞല്ലോ ?. ഇനി, അതിൽ അധികം സംസാരിച്ചു…പഴയതുകളിലേക്ക് നാം അധികം പിൻതിരയണ്ടാ. വരാനിരിക്കുന്ന പുതിയ കാര്യങ്ങളെക്കുറിച്ചു മാത്രം ആലോചിക്കാം. ”.

അതേ ഗൗരവത്തിൽ തുടർന്ന് ലീന…”അഭീ നമ്മൾ വേർപിരിഞ്ഞ ശേഷമുള്ള, എൻറെ സ്വകാര്യ ”ജീവതാദ്ധ്യായങ്ങൾ ”…എന്നെങ്കിലും,നീ കൂടി അറിയേണ്ടുന്ന ”ഹൃദയ”സത്യങ്ങളാണ് അതെല്ലാം.ഇനി, അഥവാ…നമ്മൾ ഒരു കൂടിക്കാഴ്ച്ചക്ക് കൂടി വിധേയർ ആയില്ലെങ്കിലോ ?…..നമുക്ക് ഇതുവരെ ഉണ്ടായതിലും വലിയൊരു കനത്ത നഷ്‌ടമായിരിക്കും…നമ്മളത് പങ്കുവക്കാതെ മുന്നോട്ട് പോകുന്നത്. അതിനാൽ, ഇപ്പോൾ ഞാൻ നിന്നോട് വളരെ സൗമനസ്യത്തോടെ അപേക്ഷിക്കുന്നത്…എനിക്കായ് നീക്കിവക്കാൻ അൽപ സമയം മാത്രമാണ് ”. പിന്നെ, അഭിയെ ഒന്നുകൂടി നോക്കി…ഒരു നെടുവീർപ്പോടെ തുടർന്നു….

”അന്ന്…പ്രണയബദ്ധരായ നമ്മൾ പിരിഞ്ഞകലുമ്പോൾ, നിനക്ക് ഞാൻ തന്ന വാക്ക്….എത്രയും പെട്ടെന്ന് നമ്മുടെ വിവരം വീട്ടുകാരെ അറിയിച്ചു, എത്രയും വേഗം നമ്മുടെ വിവാഹം നടത്താനുള്ള തീരുമാനവുമായി മടങ്ങിയെത്താ൦ എന്നായിരുന്നു. അവിടെയാണ് പക്ഷേ എൻറെ കണക്കുകൂട്ടലുകൾ എല്ലാം പിഴച്ചു പോയത്. എന്നെ അതിരറ്റു സ്നേഹിക്കുന്നു എന്ന് ഞാൻ വിശ്വസിച്ച എൻറെ വീട്ടുകാർ…ഒരിക്കലും നമ്മുടെ ബന്ധത്തിന് എതിര് നിൽക്കുമെന്ന് ഞാൻ സ്വപ്നത്തിൽപ്പോലും വിചാരിച്ചിരുന്നതല്ല. അങ്ങനെ എന്തെങ്കിലും ഒരു സംശയം എനിക്ക് ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കിൽ, എത്രയും മുന്നേ, ആരോരും അറിയാതെ…എല്ലാം ഉപേക്ഷിച്ചു ഞാൻ നിനക്കൊപ്പം ഇറങ്ങി വന്നേനെ. പക്ഷേ, എന്ത് കാരണങ്ങൾ കൊണ്ടാണെങ്കിലും…ആ ബന്ധത്തെ വീട്ടുകാർ നഖശിഖാന്തം എതിർത്തു. ആ ബന്ധം അറിഞ്ഞശേഷം, ബന്ധുക്കളെ കൂടി വിളിച്ചാണ്, എന്തൊക്കെയോ ?…തീരുമാനമെടുത്തു…എല്ലാ അർത്ഥത്തിലും, സൂത്രത്തിൽ അവരെന്നെ പൂട്ടി. ഒന്ന് ഫോൺ ചെയ്യാനോ ?…കത്തെഴുതാനോ ?…ഇടംവലം തിരിയാൻ പോലും പഴുത് തരാതെ, മാനസികമായി മുഴുവൻ തകർത്തെന്നെ വീട്ടു തടങ്കലിലാക്കി കാവലിരുന്നു.

കുടുംബാഭിമാനത്തിൻറെ പേരുപറഞ്ഞു എല്ലാവരുംകൂടി ചന്ദ്രഹാസമിളക്കി, എൻറെ യാതൊരു അനുവാദവും കൂടാതെ, മറ്റൊരു വിവാഹം ഉറപ്പിച്ചു. അതിന് സമ്മതം ചോദിച്ചു അതിൻറെ പേരിൽ പിന്നെ, അപേക്ഷയാണ്…ഭീഷണിയായി…അവസാനം തല്ലുവരെ എത്തി. സാമം, ദാനം, ദണ്ഡ൦…ഒക്കെ പ്രയോഗിച്ചു കഴിഞ്ഞിട്ടും…ഞാൻ വഴങ്ങുന്നില്ല എന്ന് കണ്ടപ്പോൾ…എല്ലാരുംകൂടി ഒടുക്കം, ”കൂട്ടആത്മാഹൂതി” എന്ന അവസാന അടവ് കൂടി പുറത്തെടുത്തു. എൻറെ തുടർച്ചയായ കേണപേക്ഷകൾക്കും കണ്ണീരിനും ഒരു വിലയും കൽപ്പിക്കാതെ, എല്ലാം തള്ളിക്കളഞ്ഞു…കൂടുതൽ തടങ്കൽ പീഡനവും…കൊടും ക്രൂരതകളും മാത്രമായി അവർ നിർദ്ദയം മുന്നോട്ട് പോയപ്പോൾ…എല്ലാം കണ്ടുംകേട്ടും മടുത്തു, ഒന്നുകിൽ അവർ ഉറപ്പിച്ച കല്യാണം നടത്തിക്കുക…അല്ലെങ്കിൽ എന്നെന്നേക്കുമായി ജീവിതം തന്നെ അവസാനിപ്പിക്കുക…എന്ന കടുപ്പിച്ചൊരു തീരുമാനത്തിലേക്ക് എനിക്കും തിരിയേണ്ടി വന്നു. അതിൻ, നാനാ വശങ്ങൾ ആലോചിച്ചു പോയപ്പോൾ…മരണം തന്നെയാണ് ഏറ്റവും അഭികാമ്യം എന്നും