പ്രണയം കഥ പറഞ്ഞ മഞ്ഞുകാല ഡിസംബറിൽ 4 [Sakshi Anand] 244

” മതി !…ഞാൻ ധന്യയായെടാ…ഈ നിമിഷവും ഈ മുഹൂർത്തവും ആയിരുന്നു ഞാൻ എന്നെന്നും എൻറെ മനസ്സിൽ കുറിച്ചിട്ടിരുന്ന മഹത് സന്ദർഭം !….സന്തോഷമായി. ഒരമ്മയുടെ സ്‌ഥാനത്തുനിന്ന് ഞാൻ എൻറെ കടമയും കർത്തവ്യവും നിന്നെ ഓർമ്മിപ്പിചെന്ന് മാത്രമേയുള്ളു. ഒരഛൻറെ സ്‌ഥാനം ഏറ്റെടുത്തു, അതലങ്കരിച്ചു, ഏകാധിപതിയായി നിൽക്കുന്നതൊക്കെ നിന്റെ ഇഷ്‌ടം. അത് നിനക്ക് വിടുന്നു, എല്ലാം നിൻറെ താല്പര്യങ്ങൾ…ഒന്നിനും ഞാൻ ഒരിക്കലും നിർബന്ധിക്കില്ല. ഇത്രയും ദയ എന്നോട് കാട്ടുന്നതുതന്നെ വലിയ സമാധാനം !. ”

ലീനയുടെ കണ്ണീരിൽ മുങ്ങിയ ആനന്ദാതിരേകം മെല്ലെ നേർത്തുവന്നു. ക്രമേണ ഇരുവരും സംസാരത്തിന് അവധികൊടുത്തു, കുറെ നേരത്തേക്ക് മൗനങ്ങളിൽ മുങ്ങിനിവർന്നു. അടുത്ത കുറച്ചു നിമിഷങ്ങൾ….”പത്തു-ഇരുപത്” വര്ഷങ്ങളുടെ നീണ്ട ഇടവേളക്ക് ശേഷം…തളിരിട്ട, ഇളം താളവും…ഇഷ്‌ടവും…പ്രണയവും ഒക്കെയായി…ആ പഴയ മനസ്സുകൾ മൂകം ഊയലാടി. അവളുടെ ഇടതൂർന്ന അളകങ്ങൾ കാറ്റിൽ പാറികളിച്ചു. കൈവിരലാൽ…അഭി അതിൽ അരുമയോടെ കോതി…തന്നോട് ചേർത്തണച്ചു തഴുകിഓമനിച്ചു . കണ്ണീർ ഒഴിഞ്ഞു, തരളഹൃദയയായ ലീന, അവൻറെ മാറിൽ അമർന്നുകിടന്നു അവനെനോക്കി പാൽപുഞ്ചിരി പൊഴിച്ചു. അവൻ അവളെ ഒരു നിമിഷം വാത്സല്യത്തോടെ ചേർത്തണച്ചു പുൽകി തലോടിയെങ്കിലും….കലാലയത്തിൻറെ ഏറ്റവും തുറന്നുകിടന്ന വിശാലതയിൽ പുതിയൊരു പ്രണയചാപല്യ കേളിയിൽ മുഴുകാൻ…അവനിലെ പഴഞ്ചൻ മനസ്സ് അവനെ തെല്ലും അനുവദിച്ചില്ല. അവൻ പതിയെ എണീറ്റു, ലീനയെ ഒപ്പം എണീപ്പിച്ചു ചേർത്ത് നിർത്തി….മുന്നോട്ട് നടത്തിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു….നമുക്ക് ചുമ്മാ നടക്കാം…കുറേനേരം വെറുതെ ഇരുന്നതല്ലേ ?…ഈ ക്യാംപസ്സിനും….പഴയ ഇടനാഴികൾക്കും കവാടങ്ങൾക്കമൊക്കെ എന്തെങ്കിലുമൊക്കെ പറയാനുണ്ടോ ?…എന്ന് നടന്നു നോക്കാം….വരൂ, ലീനെ….”.

അവർ മെല്ലെ നടന്നു. പഴമയുടെ കെട്ടിടം എങ്കിലും പുതുമയുടെ ഗന്ധം ചോരുന്ന, പല വഴികളിലൂടെ…ഇടനാഴികളിലൂടെ, ഗതകാലപ്രണയം സ്ഫുരിക്കുന്ന ഭാവഹാദികളോടെ കളിച്ചും ചിരിച്ചും….കളികൾ ഏറെ കൊഞ്ചിപ്പറഞ്ഞു പൊട്ടിച്ചിരിച്ചും…പുതിയ കാലത്തിൻറെ വക്താക്കളെപോലെ, ഒന്നായ് അവർ നടന്നു. ക്ലാസ്സൊഴിഞ്ഞ ക്യാംപസിലെ നീണ്ട ഓണാവധി ദിവസങ്ങളിൽ ഒന്നായിരുന്നു അത്. അതിൻറെ പ്രതിഫലനം ആവാം…നിശബ്ദത കനത്ത കരിമ്പടം മൂടി, അവിടെയാകെ ചൂഴ്ന്ന് നിന്നിരുന്നു. ഇരുവരുടെയും പാദപതനശബ്ദങ്ങൾ പലയിടത്തും പ്രകമ്പനം കൊണ്ട് മുഴങ്ങി. അവിടവിടെയായി പ്രാവുകൾ മനുഷ്യ സാന്നിധ്യമറിഞ്ഞു, ചിറകടിച്ചു പറന്നകന്നു പൊയ്കൊണ്ടിരുന്നു. മരപ്പലകയിൽ തീർത്ത പഴയ ഗോവണി ചവുട്ടിക്കയറി, രണ്ടാളും മുകൾ നിലയിലെത്തി. കൊളുത്തകന്ന് കിടന്ന ജനൽപ്പാളികൾ രണ്ടായി തള്ളിയകറ്റി…മുഴുവനായി തുറന്നു. മലയിറങ്ങിവന്ന കിഴക്കൻ കാറ്റിൻറെ നീണ്ട ചൂളൻവിളികൾ അവർക്ക് നിറ സ്വാഗതമോതി. കൂടെ, ചെമ്പകപ്പൂവിൻറെ ഉന്മാദം ഉണർത്തുന്ന നനുത്ത ഈറൻ തളിർമണം…ഉള്ളിലേക്ക് കൂട്ടി വന്നു. അകലെയായി…പന്തുകളിയിൽ മുഴുകി മത്സരിച്ചു തകർക്കുന്ന കുട്ടികളുടെ വല്യ ആരവങ്ങൾ എല്ലാം പതിയെ അവരെ, ഇരുപത് വർഷത്തിന് അപ്പുറത്തേക്ക് അറിയാതെ മടക്കിക്കൊണ്ടു പോയി. ഹൃദയഹാരിയായ പഴയ ക്യാപസ്സ് അനുഭവങ്ങൾ, മനം കുളിർപ്പിക്കുന്ന നിറ ഓർമ്മകൾ…മായാതെ, മനസ്സിലിങ്ങനെ പച്ചപിടിച്ചു കിടക്കുകയാണ്. ആ കുറവുകൾ നികത്താൻ എന്നോണം…ഓരോന്നായി ഓർത്തെടുത്തു, ചിക്കിചികഞ്ഞു ചിരിച്ചും…പറഞ്ഞും പരസ്പരം കളിയാക്കി, മെയ്യോട് മെയ്യ്‌ ചേർന്നവർ…മുന്നോട്ട് നടന്നു. അന്നും,