?പ്രസൂതാ [Ghost rider] 302

പ്രീതയുടെ ഹൃദയത്തിലെ ഇരുട്ട് ആകാശത്ത് പ്രതിഫലിച്ചു. ഉച്ചവെയിലിൻ്റെ ജ്വലിക്കുന്ന സൂര്യനെ മായ്ച്ചുകളയുന്ന മഷി പുരണ്ട കറുപ്പിലൂടെ മിന്നൽപ്പിണരുകൾ ഒഴുകിക്കൊണ്ടിരുന്നു. ശക്തമായ കാറ്റിൻ്റെ മറ്റൊരു ആഘാതം പ്രീതയുടെ സാരിയെ അവളുടെ മാറിൽ നിന്നു പറിച്ചു കളഞ്ഞു. സിൽക്കിൻ്റെ സ്ലിക്ക് സ്ട്രിപ്പ് പിന്നിലേക്ക് വലിച്ചുകൊണ്ട് അവൾ നെഞ്ച് മറയ്ക്കുമ്പോൾ, അവളുടെ ബ്ലൗസിൽ രണ്ട് വൃത്താകൃതിയിലുള്ള നനഞ്ഞ പാടുകൾ അവൾ ശ്രദ്ധിച്ചു. അവൾക്ക് ചെറിയ തോതിൽ വേദനയും അനുഭവപ്പെട്ടു.

സ്വതസിദ്ധമായ എഫ്യൂഷൻ നിർത്താൻ ഡോക്ടർ ചില ഗുളികകൾ നിർദ്ദേശിച്ചിരുന്നു; പ്രീത അവ കഴിക്കുന്നത് നിർത്തിയിട്ട് കുറെ നാളായി. അവളുടെ ഹൃദയത്തെയും ആത്മാവിനെയും മരവിപ്പിച്ച വിയോഗത്തിൻ്റെ വേദനയുമായി താരതമ്യം ചെയ്യുമ്പോൾ ഈ വേദന ഒന്നുമായിരുന്നില്ല. ഈ വേദന തന്നിൽ നിന്ന് തട്ടി എടുക്കപ്പെട്ട പ്രിയപ്പെട്ടവളെയും ഒപ്പം ആ രാക്ഷസന്മാർ അവളോട് ചെയ്തതിൻ്റെയും നിരന്തരമായ ഓർമ്മപ്പെടുത്തലായിരുന്നു. ശാരീരിക വേദന അവളുടെ ഹൃദയത്തിൻ്റെ വേദനയ്ക്ക് തുല്യമായി തന്നെ നിന്നു.

അവളുടെ മൂക്കിലേക്ക് ഇപ്പോഴും ഇരച്ചു കയറുകയാണ്,അവളുടെ സ്ത്രീത്വത്തിൻ്റെ ഗന്ധം, കവർച്ച ചെയ്യപ്പെട്ട മാതൃത്വത്തിൻ്റെ ഗന്ധം, അവളുടെ മുലകളിലെ പാലിൻ്റെ സുഗന്ധം. അവളുടെ മുലക്കണ്ണിൽ ഇപ്പോഴും പാൽത്തുള്ളി വന്നു നിൽക്കുകയാണ്.

പ്രീത ഇപ്പോൾ ടി-ഷർട്ട്, ടോപ്പുകൾ, സൽവാർ കമീസ് എന്നിവ ധരിക്കാറില്ല. സാരി മാത്രമേ ഉടുക്കുള്ളു.സാരി ധരിക്കുകയാണെങ്കിൽ, സാരി അവളുടെ ബ്ലൗസിനെ മൂടി നനഞ്ഞ പാടുകൾ തുണിയുടെ അടിയിൽ മറയും.ചിലപ്പോൾ, അവൾ താഴേക്ക് പോകുമ്പോൾ, പാർക്കിൽ കളിക്കുന്ന അയൽപക്കത്തെ കുട്ടികൾ അവളെ നോക്കുന്നത് അവൾ കാണും, പ്രീതയ്ക്ക് അവളുടെ കണ്ണുനീരോ അവളുടെ കണ്ണിൽ നിന്നും മുലകളിൽ നിന്നും ഒലിച്ചിറങ്ങുന്ന മുലപ്പാലോ നിയന്ത്രിക്കാൻ കഴിയായിറില്ല.

മഴത്തുള്ളികൾ  ഭൂമിയിലേക്ക് വീണു തുടങ്ങി.

അവൾ ബെഡ്റൂമിലേക്ക് മടങ്ങി; അവൾക്ക് നെഞ്ച് വേദനിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.അവൾക്ക് മുലകൾ പൊട്ടിത്തെറിക്കാൻ പോകുന്ന പോലെ തോന്നി. ബ്ലൗസിൻ്റെയും ബ്രായുടെയും അടിമത്തത്തിൽ നിന്ന് അവ ഓരോന്നായി പുറത്തെടുത്തപ്പോൾ അവളുടെ മുലക്കണ്ണുകളിൽ നിന്ന് കട്ടിയുള്ള വെളുത്ത അരുവി ഒഴുകുന്നത് അവൾ കണ്ടു. അവളുടെ കൈകളിൽ അവയ്ക്ക് സാധാരണ ഉള്ളതിലും ഭാരം തോന്നിച്ചു., കട്ടപിടിക്കുന്ന പാൽ കൊണ്ട് മുലകൾ ഭാരിച്ചു നിന്നു. അർത്ഥമില്ലാതെ മുലപ്പാൽ ചൊരിയുന്നത് നോക്കി അവളുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞൊഴുകി, അവയിൽ മുറുകെ പിടിക്കാനും ദാഹം ശമിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് വയറ് നിറയ്ക്കുന്ന മധുരം വിഴുങ്ങാനും വിശക്കുന്ന വായ ഇന്നില്ല . സമാധാനവും സംതൃപ്തിയും തനിക്ക് ഒരിക്കലും ലഭിക്കില്ല എന്ന് പ്രീത മനസിലാക്കി.