പ്രിയം [Rashford] 2229

പ്രിയതയുടെ ശബ്ദമിടറി. നന്ദു മിണ്ടാതെയിരുന്നു. അവള്‍ തല താഴ്ത്തിയിരുന്നതെയുള്ളു.

പ്രിയതഃ ഏതെങ്കിലും മകള്‍ ഇങ്ങനെ അമ്മമാരെ പറ്റി പറയുവോ?

നന്ദുഃ മാഡം അതുപിന്നെ…

പ്രിയതഃ അതല്ലെടാ, നീ ഒന്ന് ആലോചിച്ചെ, എന്തുമാത്രം സൗകര്യങ്ങളാണ് ഞാന്‍ അവള്‍ക്ക് ഒരുക്കി കൊടുത്തത്. വാങ്ങിക്കാന്‍ പറഞ്ഞ കാര്യങ്ങള്‍ എല്ലാം വാങ്ങിച്ച് കൊടുത്തു. എന്‍റെ അവസ്ഥ വരാതിരിക്കാന്‍ കല്യാണ ആലോചന പോലും ഞാന്‍ അവള്‍ക്കൊ വേണോ എന്ന് ചോദിച്ചിട്ടാ നടത്തിയത്. അവള്‍ കെട്ടിയിലെങ്കിലും എനിക്ക് വിഷയമില്ലായിരുന്നു. അവള്‍ക്ക് ജീവിതകാലം മുഴുവന്‍ അടിച്ച് തിമിര്‍ക്കാനുള്ള കാശ് ഞാനുണ്ടാക്കിയിട്ടുണ്ട്. പക്ഷെ ഇതിപ്പോള്‍… എനിക്ക് അങ്ങോട്ട് സഹിക്കുന്നില്ല.

നന്ദുഃ മാഡം എന്തൊക്കെയാണേലും മോള്‍ അല്ലെ. അവള്‍ മനസ്സിലാക്കും കുറച്ച് പ്രായമാകാന്‍.

പ്രിയതഃ ഇതില്‍ കൂടുതല്‍ എന്ത് പ്രായമാകാനാടാ. കേട്ടില്ലെ അവളുടെ വര്‍ത്തമാനം. അവള്‍ അവന്‍റെ അവസാനം കാണാതെ അടങ്ങൂല്ല.

പ്രിയത അഞ്ചാമതും ഒരു പെഗ്ഗൊഴിച്ചു. ഒറ്റയടിക്ക് അത് അവള്‍ വിഴുങ്ങി.

നന്ദുഃ അയ്യോ മാഡം പതുക്കെ.

പ്രിയതഃ ആഹ് എന്ത് പതുക്കെ. സ്വന്തം ചോരയൊക്കെ പറയുന്നത് കേട്ടില്ലെ. മൈരൊക്കെ. എങ്ങോട്ടേലും പോകട്ടെ. എവിടേലും പോയി തുലയട്ടെ.

അവള്‍ ചെറുതായി വിതുമ്പിക്കൊണ്ടിരുന്നു. നന്ദു വേഗം ഗ്ലാസ്സ് താഴെവെച്ച് പ്രിയതയുടെ അടുത്തേക്ക് ചെന്നു. അവന്‍ അവളുടെ അരികിലായി ഇരുന്നു. അവളുടെ ഇടതുകൈയുടെ മേല്‍ കൈവെച്ച് അവന്‍ ആശ്വസിപ്പിച്ചു. “എയ് മാഡം പോട്ടെ, വിട്ടുകള”. അവന്‍ അവളുടെ കൈയില്‍ തടവിക്കൊണ്ടിരുന്നു. രണ്ട് പേരുടെയുട തുടകള്‍ ഇപ്പോള്‍ മുട്ടിയാണ് ഇരിക്കുന്നത്.