പ്രിയം [Rashford] 2229

നന്ദുഃ മാഡം, അല്ല പ്രിയ ഞാന്‍ പോട്ടെ?

പ്രിയതഃ പോവാണോ, കുറച്ച് കഴിഞ്ഞ് പോരെ.

പ്രിയത അവനിലേക്ക് ചേര്‍ന്ന് നിന്ന് ചോദിച്ചു. മുടിയില്‍ നിന്ന് ചെറുതായി വെള്ളം ഇറ്റിറ്റ് വീഴുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അവളുടെ മുലകള്‍ അവന്‍റെ ദേഹത്ത് അമര്‍ന്നു.

നന്ദുഃ എന്‍റെ മോളെ ഇനിയും നിന്നാല്‍ നമ്മള്‍ രണ്ടുപേരും കല്യാണത്തിന് കാണുല. അറിയാലോ. ഇതിപ്പോള്‍ നടക്കുന്നത് തന്നെ എനിക്ക് വിശ്വസിക്കാന്‍ പറ്റുന്നില്ല. അപ്പോഴാ. എനിക്ക് വീട്ടില്‍ ചെന്ന് എല്ലാം ഒന്ന് റിക്കോള്‍ ചെയ്തു നോക്കണം. എങ്കിലെ എനിക്ക് വിശ്വസിക്കാന്‍ പറ്റു.

പ്രിയതഃ അതെന്താടാ, നിനക്ക് ഇതുവരെ വിശ്വാസമായില്ലെ.

നന്ദുഃ ഈ നാട്ടുകാര്‍ ഒരുപാട് ആഗ്രഹിച്ച മുതലിനെയാണ് എനിക്ക് ഒരു രാത്രി മുഴുവന്‍ കിട്ടിയത്. അതങ്ങനെ വെറുതെ വിടാന്‍ ഒക്കില്ല.

എന്തോ ഇതൊക്കെ കേട്ടപ്പോള്‍ പ്രിയതയക്ക് വല്ലാത്ത ഒരു അഭിമാനം തോന്നി. താന്‍ ഒരു കിട്ടാകനിയാണ് എന്നൊരു ബോധം. അവള്‍ നന്ദുവിനെ ചേര്‍ത്ത് അമര്‍ത്തി ചുംമ്പിച്ചു.

പ്രിയതഃ ആര് ആരൊക്കെ ആഗ്രഹിച്ചാലും ഞാന്‍ ഇനി നിന്‍റെ മാത്രമാ മനസ്സിലായോ?. ഇനി നിനക്ക് മാത്രമേ ഈ ശരീരത്തില്‍ അവകാശമുള്ളു.

അവള്‍ അവനിലേക്ക് ചേര്‍ന്ന് നിന്ന് പറഞ്ഞു. അപ്പോഴേക്കും നന്ദു അവളുടെ ചുണ്ടുകളെ വിഴുങ്ങി, അവളുടെ ആനചന്തികളെ കൈകള്‍ കൊണ്ട് കുഴയക്കാന്‍ തുടങ്ങി. ചുംമ്പനത്തിന്‍റെ ദൗര്‍ഖ്യം ഏറി. കുറച്ച് കഴിഞ്ഞ് അവര്‍ ചുണ്ടുകള്‍ വിട്ടുമാറി.

പ്രിയതഃ എനിക്ക് വേണമെടാ ഈ സുഖം. ഇത് ഇത്രയും കാലം വേണ്ടാന്ന് വെച്ച ഞാന്‍ മണ്ടി. ഇനി നിനക്ക് ആവശ്യമുള്ളപ്പോഴക്കെ ഇങ്ങോട്ട് വന്നാല്‍ മതി. നിനക്ക് മടുക്കുവോളം ഞാനിവിടെയുണ്ട്… മടുക്കുവോളം.
അവള്‍ അവന്‍റെ കണ്ണില്‍ നോക്കി പറഞ്ഞു.