പ്രിയപെട്ടവൾ [അഫ്സൽ അലി] 219

 

 

രാത്രി 1 മണിയോട് അടുപ്പിച്ചു ഫോൺ നിർത്താതെ അടിയുന്നത് കേട്ടുകൊണ്ടാണ് സിനി ഉറക്കം വിട്ട് എഴുന്നേറ്റത്… അഫ്സലിന്റെ കാൾ കണ്ട് അവൾ മനോജിനെ നോക്കി. ഒന്നുമറിയാതെ കൂർക്കം വലിച്ചുറങ്ങുന്ന മനോജിനെ നോക്കികൊണ്ട് അവൾ മുറിക്ക് പുറത്തേക്ക് കടന്നു. അടുക്കളയിലേക്ക് കരഞ്ഞുകൊണ്ട് അവൾ കാൾ അറ്റൻഡ് ചെയ്തു.

 

“എന്താടാ ചെക്കാ? എന്ത് പറ്റി?”

 

അവളുടെ ശബ്ദത്തിൽ അവനെ പറ്റിയുള്ള ആധി നിറഞ്ഞു നിന്നിരുന്നു…

 

“ഒന്നുല്ല… എന്തോ…. കിടന്നപ്പോ അവരെയൊക്കെ ഓർമ വന്നെടി… ഒറ്റക്കായി പോയെന്ന് തോന്നുമ്പോ ഒരു പേടി…”

 

അവന്റെ ശബ്ദത്തിൽ ഇടർച്ച സിനിയെ വിഷമത്തിലാഴ്ത്തി… അവളുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു തുളുമ്പി…

 

“ദേ ചെക്കാ… നീയെന്റെ കയ്യീന്ന് മേടിക്കും…”

 

“ഏയ്യ്… ഒന്നുല്ലടി… നീ ഒറങ്ങിക്കോ… പാതിരാത്രി ഫോണിൽ സംസാരിക്കുന്ന കണ്ട് മനോജിന്റെ ബിപി കൂട്ടണ്ട…”

 

“അങ്ങനെ ഞാനിപ്പോ ഉറങ്ങുന്നില്ല… നീ എന്താ പറഞ്ഞെ? നീ തനിച്ചാന്നോ? അപ്പോ ഞാൻ നിന്റെ ഒപ്പം ഇല്ലേടാ?”

 

“നീ ഒരുത്തി ഉള്ളതുകൊണ്ടാ സ്വയം ഒടുങ്ങാതെ ഞാനിങ്ങനെ ജീവിക്കുന്നത്. നീയും കൂടെ ഇല്ലായിരുന്നെങ്കിൽ ഞാൻ അവർക്ക് കൂട്ടായി ഞാനും പോയേനെ”

 

“ഈശ്വരാ… ഇവനിത് എന്തൊക്കെയാ പറയുന്നേ… ”

 

“ഒന്നുല്ല കൊച്ചേ… ഞാൻ ഉറങ്ങാൻ പോവാ… നീയും ഒറങ്ങിക്കോ”

 

“ഡാ…”

 

“ആഹ്മ്…”

 

“നീ… നീയിങ്ങോട്ട് വരുവോ ഇപ്പോ?”

 

“ഈ നട്ടപാതിരാക്കോ? കെട്ടിയോൻ കണ്ടാൽ നിന്നെ ഇറക്കി വിടും”