പുനർജനി [വേദ] 451

വാതിൽക്കൽ നിൽക്കുന്ന എന്നെ കണ്ടതും അവരുടെ കാലുകൾ തളർന്ന്പോയി. ആദ്യം ഒരു ഞെട്ടലും, പിന്നെ തിരിച്ചറിവിൻ്റെ വലിയൊരു പ്രകാശവും ആ കണ്ണുകളിൽ നിറഞ്ഞു. അവളുടെ മുഖത്ത് ഒരു നിമിഷം സങ്കടം മിന്നിമറഞ്ഞെങ്കിലും, ഉള്ളിന്റെയുള്ളിലെ സന്തോഷം ആ മുഖത്ത് പ്രകടമായിരുന്നു.

വർഷങ്ങൾക്കിപ്പുറം, എൻ്റെ ശബ്ദം ഇടറി. “ചേച്ചി…” ആ വിളി എൻ്റെ തൊണ്ടയിൽ നിന്ന് അനിയന്ത്രിതമായി പുറത്തുവന്നു.

അത് കേട്ടതും മീനയ്ക്ക് പിടിച്ചുനിൽക്കാനായില്ല. അവൾ ഓടിവന്ന് എന്നെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു. ആ സ്പർശനം… വർഷങ്ങൾക്ക് മുൻപ് എനിക്ക് സമാധാനം തന്ന അതേ സുരക്ഷിതത്വം. ഞങ്ങൾ പരസ്പരം ഒന്നും മിണ്ടാതെ, ആ നിമിഷത്തിന്റെ ആഴത്തിൽ അലിഞ്ഞുചേർന്നു.

തീർച്ചയായും, മായയുടെ രഹസ്യം വായനക്കാർക്കും മനുവിനും ഒരുപോലെ അജ്ഞാതമായി നിലനിർത്തിക്കൊണ്ട് നമുക്ക് കഥ മുന്നോട്ട് കൊണ്ടുപോകാം.

ഭാഗം 4: കുറ്റബോധം

ഞങ്ങളുടെ ആലിംഗനം കണ്ട് മായ ഒരു പുഞ്ചിരിയോടെ അകത്തേക്ക് മാറിപ്പോയി. അവൾക്ക് മനസ്സിലായിക്കാണണം, ഞങ്ങൾക്ക് സംസാരിക്കാൻ സ്വകാര്യത വേണമെന്ന്.

ചേച്ചി എന്നെ സോഫയിലേക്ക് പിടിച്ചിരുത്തി. അവരുടെ കണ്ണുകൾ എൻ്റെ മുഖത്ത് തന്നെയായിരുന്നു. വർഷങ്ങൾ വരുത്തിയ മാറ്റങ്ങൾ അവൾ ഉറ്റുനോക്കുകയായിരുന്നു.

“മനു…” അവൾ സാവധാനം ചോദിച്ചു. “ഇത്രയും കാലം… നീ എവിടെയായിരുന്നു? നിൻ്റെ ജീവിതം… എന്തൊക്കെയാണ് സംഭവിച്ചത്?”

എൻ്റെ തൊണ്ടയിടറി. എനിക്ക് മറച്ചുവെക്കാൻ ഒന്നുമില്ലായിരുന്നു. “ചേച്ചി പോയതോടെ എൻ്റെ ജീവിതം അവസാനിച്ചതുപോലെയായിരുന്നു,” ഞാൻ പറഞ്ഞു തുടങ്ങി. “എനിക്ക് ജോലിയൊന്നുമില്ല ചേച്ചി. സുഹൃത്തുക്കളില്ല. ആരും കൂടെയില്ലാത്ത ഒരു പരാജിതനായാണ് ഞാൻ ഇത്രയും കാലം ജീവിച്ചത്.”