രാജേഷിന്റെ വാണ റാണി 3 [PPS] 366

ഞാൻ അറിഞ്ഞിരുന്നില്ല. ഇനി സ്രെധിചോളാം.
രാജേഷ് : അതാണ് എന്റെ ചേച്ചീ.
അമ്മ : രാജേഷേ ഞാൻ പോണു നേരം കുറേ ആയി
രാജേഷ് : ഇപ്പൊ പോണോ ചേച്ചീ കുറിച്ചകൂടി ചാറ്റ് ചെയ്തൂടെ? എനിക്ക് ബോർ അടിക്കുന്നു.
അമ്മ : പോയി കിടന്ന് ഉറങ്ങേടാ നേരം എത്ര ആയെന്ന?
രാജേഷ് : എങ്കിൽ ശെരി ഞാൻ പോണു.
ഇതും പറഞ്ഞു രാജേഷും അമ്മയും ഓഫ്‌ലൈൻ ആയി.രാജേഷ് അമ്മയുടെ മനസ്സിൽ വിശ്വാസം പിടിച്ചു പറ്റി. ഇനി രാജേഷ് എന്ത് പറഞ്ഞാലും അമ്മ കേൾക്കും

പിറ്റേന്ന് അച്ഛന്റെ വീട്ടിൽ പോകാൻ ഉള്ള തിരക്കിൽ ആയിരുന്നു ഞാനും അമ്മയും മുത്തശ്ശിയും. ഗൗരിയെ പരീക്ഷ ആയത്കൊണ്ട് സ്കൂളിൽ വിട്ടു ഞങ്ങൾ പോകാൻ ഉള്ള തിരക്കിൽ ആയിരുന്നു.
പട്ട് സാരി ഉടുത്തു കൊണ്ടിരിക്കുന്ന അമ്മയെ ഞാൻ നോക്കി. ഇളം മഞ്ഞ നിറമുള്ള ഡിസൈൻ ഉള്ള സാരി ഉടുക്കുകയാണ് അമ്മ. കുളി കഴിഞ്ഞതിനാൽ മുടിയിൽ തോർത്തു ചുറ്റിയാണ് നില്കുന്നത്. സാരിയിൽ അമ്മയുടെ കുണ്ടികൾ പർവതം പോലെ നിന്നിരുന്നു. നടക്കുന്നത് അനുസരിച്ചു ആടി ഉലയുന്ന ആഹ് ചന്ദികൾ പിടിച്ചു ഉടക്കാൻ ഈ നാട്ടിലെ ചെറുപ്പക്കാർ പലരും ആശിച്ചിട്ടൊണ്ട്. ഇറുകിയ മഞ്ഞ ബ്ലൗസിൽ ഉരുണ്ട മുലകൾ തിങ്ങി തുളുമ്പി നിന്നിരുന്നു. സാരിയുടെ തുമ്പ് മാറിയാൽ ആ വലിയ മുലയിടുക്ക് നന്നായി കാണാൻ സാധിക്കും. സിന്ദൂരം നെറ്റിയിൽ പുരട്ടി വെളുത്ത കാതിൽ തിളക്കമുള്ള സ്വർണ്ണക്കമ്മലും. മൂക്കിന്റെ മുകളിലായി ആരെയും കൊതിപ്പിക്കുന്ന മുക്കുറ്റിയും തിളങ്ങി നിന്നിരുന്നു. സാരിയുടെ ചുരുൾ ചുരുട്ടി അമ്മ പാവാടയുടെ ഇഡയിലേക്ക് കയറ്റി. വെളുത്ത വയറിലെ രോമങ്ങൾ കുളിര്കോണ്ടത് ഞാൻ കണ്ടു. വയറിനു വലതുവശത്തായി അമ്മയുടെ കറുത്ത മറുക് എടുത്ത് അറിയാം. തൂവെള്ള വയറ്റിൽ ആഹ് കറുത്ത മറുക് അച്ഛനെ പലപ്പോഴും ഹരം കൊള്ളിച്ചിരുന്നുവെന്ന് എനിക്ക് അറിയാം. അച്ഛന്റെ വീക്നെസ് ആണ് അമ്മയുടെ ആ മറുക്. സാരി പൊക്കിളിനു മുകളിലായി ആണ് ഉടുത്തത്. അച്ഛൻ പണ്ടെപ്പോഴോ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട് ഈ മറുക് അച്ഛൻ മാത്രം കണ്ടാൽ മതി പോലും. അത്കൊണ്ട് അമ്മ സാരി ഉടുക്കുമ്പോൾ വയർ കാണിക്കാറില്ല. സാരിയിൽ അമ്മയുടെ ഷേപ്പ് കണ്ടാൽ ആരായാലും അമ്മയെ പണ്ണാൻ ആഗ്രഹിക്കും. അമ്മയുടെ തൂവെള്ള നിറമാണ് കൂടുതൽ മോഡി. ബ്ലൗസിന്റെ പിന്കഴുത് അതികം ഇറക്കം ഇല്ലെങ്കിലും ആ വെളുത്ത മുതുക് കണ്ടാൽ ആർക്കും കമ്പി ആകും. ഡ്രസ്സ്‌ ചെയ്തു ഞങ്ങൾ വീടും പൂട്ടി ബസ്റ്റോപ്പിലേക്ക് നടന്നു. കുറേ നേരം നിന്നിട്ടാണ് ബസ്സ് വന്നത്. വന്ന കെഎസ്ആർടിസി ബസ്സിൽ ആണേൽ തിക്കും തിരക്കും. എങ്കിലും ഞങ്ങൾ ആ ബസ്സിൽ പിന്നിലെ ഡോർ വഴി കയറി. നിൽക്കാൻ പോലും സ്ഥലം ഉണ്ടായിരുന്നില്ല.