ഹോ…!!!
ബാബു എത്ര നല്ല മനുഷ്യനാണ്!
എത്ര ദയാലുവാണ്!!
എന്‍റെ കഷ്ട്ടപ്പാടും വിഷമവും ഒക്കെ യഥാസമയം മനസ്സിലാക്കി ഇനി എഴുതേണ്ട എന്ന്‍ പറയാനുള്ള മനസ്സലിവ് ഉണ്ടായിരിക്കുന്നു.
പക്ഷെ “ആറാം” അദ്ധ്യായം വരെ എന്നെക്കൊണ്ട് എഴുതിപ്പിച്ചിട്ടാണ് ഈ ദയയും മനസ്സലിവും ഉണ്ടായത്.
ഇതിനെയാണ് നമ്മള്‍ മലയാളത്തില്‍ “നന്ദി” എന്ന്‍ പറയുന്നത്.
ഓക്കേ, ബാബു, ബാബുവിന്‍റെ വിലയേറിയ ഉപദേശവും നിര്‍ദ്ദേശവും മാനിച്ച് രാജി ഇവിടെ നിര്‍ത്തുന്നു.
ബാബു എഴുതാന്‍ പറഞ്ഞപ്പോള്‍ എഴുതാന്‍ തുടങ്ങി.
ബാബു നിര്‍ത്താന്‍ പറഞ്ഞപ്പോള്‍ നിര്‍ത്തുന്നു.
എങ്ങനെയുണ്ട് എന്‍റെ അനുസരണം?
നല്ല വേലക്കാരിയല്ലേ ഞാന്‍?
കൃത്യമായ ശമ്പളവും തന്നു!

പിന്നെ…..
“….ഞാൻ കാരണം ആരുമായുള്ള ഫ്രണ്ട്‌സ്ഷിപ് കളയണ്ട…..”

എന്‍റെ ബാബു, ഞാന്‍ “ഭാവികാലം” അല്ല പറഞ്ഞത്.
ഭൂതകാലമാണ്.
ഫ്രണ്ട്ഷിപ്പ് നഷ്ടപ്പെടും എന്നല്ല പറഞ്ഞത്.
ബാബു കാരണം നഷ്ട്ടപ്പെട്ടു എന്നാണ്.
എഴുത്തില്‍ സജീവമായിരുന്ന ഷാഫി എവിടെ?
അര്‍ജ്ജുന്‍ എവിടെ?
ജിന്നും ചാര്‍ളിയും എവിടെ?
എപ്പോഴും നല്ല കമന്റ്റ് നല്‍കി എന്നെ എപ്പോഴുംപ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുമായിരുന്ന ആത്മാവും പ്രദീപും എവിടെ?
ഇവരൊക്കെ അകന്നത് ഈ കഥയുമായി ബന്ധപ്പെട്ട വാഗ്വാദവും വാദപ്രതിവാദങ്ങള്‍ക്കും ശേഷമാണ്.
അതിന് കാരണം അനവസരത്തിലുള്ള ബാബുവിന്‍റെ ചില വാക്കുകളും.
കാരണം ഡോക്റ്റര്‍ കുട്ടന്‍ “മുട്ടുകാല് തല്ലിയൊടിക്കും” എന്ന്‍ പറഞ്ഞത് ഒരാളോട് മാത്രമാണ്.
ആരോട്?
ഇപ്പോഴും പക്വതയില്ലാതെ, നന്ദി എന്ന വാക്കിന്‍റെ നേഴ്സറി ക്ലാസ് അര്‍ഥം പോലുമറിയാതെ, എഴുതുന്നവരുടെ പ്രശ്നങ്ങളും ബുദ്ധിമ്മുട്ടുകളും മനസ്സിലാക്കാതെ എന്തെങ്കിലും ചിലക്കുക എന്ന പ്രവര്‍ത്തിമാത്രം വൃത്തിയായി ചെയുകയാണ് ബാബു.

ഒരു സൊല്യൂഷന്‍ മാത്രമേ ഈ രോഗത്തിന് ഞാന്‍ നോക്കിയിട്ട് കാണുന്നുള്ളൂ.
10 പേജുള്ള ഒരു കഥയെഴുതുക.
കഴിയുമെങ്കില്‍ 6 അദ്ധ്യായങ്ങള്‍ വരെ എഴുതിനോക്കുക.
അപ്പോള്‍ മനസ്സിലാകും “ദെണ്ണം”
അപ്പോളേ മനസ്സിലാകൂ.

രാജി എന്ന കഥയുടെ എഴുത്ത് നിര്‍ത്താന്‍ “കഥാ മുതലാളി” ആയ ബാബു അക്ഷരം പ്രതി അനുസരിച്ച എഴുത്തു പണിക്കാരിയായ എന്നോട് ഇപ്പോള്‍ ആവശ്യപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു.
സന്തോഷത്തോടെ നിര്‍ത്തുന്നു.
ദയാപരനായ മുതലാളിക്ക് നന്ദി പറയുന്നു.