രമിത 4 [MR WITCHER] 697

അത്രയും പറഞ്ഞു ചേട്ടൻ കുഞ്ഞിനേയും എടുത്ത് റൂമിലോട്ടു പോയി….. ചേട്ടത്തിയും അമ്മയും അവളെയും കൂട്ടി പോയി.. നിഷാഹായാനായി ഞാൻ ആ ഹാളിൽ നിന്നു.. ചേട്ടൻ പറഞ്ഞ വാക്കുകൻ എല്ലാം കേട്ടു ഭൂമി കറങ്ങുന്നതിനു ഒപ്പം ഞാനും കറങ്ങി…. ആ വലിയ ഹാളിൽ ഞാൻ ഒറ്റക്കായി.. ഞാൻ ഒരു താങ്ങു ഇല്ലാതെ ആ ചുമരിൽ ചാരി തറയിൽ ഇരുന്നു……

എത്ര നേരം ഇരുന്നു എന്ന് അറിയില്ല… ഒന്ന് അനങ്ങാൻ കഴിയാതെ ഞാൻ അവിടെ ഇരുന്നു രാവിലെ വരെ.. അമ്മയും ചേട്ടത്തിയും ഒക്കെ രാവിലെ എണിറ്റു വന്നപ്പോഴും ഞാൻ അതെ ഇരുപ്പ് തുടർന്നു…

രാത്രി ഒന്ന് ഉറങ്ങാൻ പോലും എനിക്ക് കഴിഞ്ഞില്ല മനസ്സിലെ വിഷമം എന്നെ വല്ലാതെ ബാധിച്ചു….

രാവിലെ വന്നു എന്റെ ഇരുപ്പ് കണ്ട അവർ എന്നെ വിളിച്ചു എങ്കിലും ഒന്ന് അനങ്ങാൻ പോലും കഴിയാതെ ഞാൻ അവിടെ ഇരുന്നു… അവർ എന്നെ ഒരുപാട് തവണ വിളിച്ചു എന്നേലും എന്നിൽ ഒരു മാറ്റം ഉണ്ടാക്കാൻ അതിനു സാധിച്ചില്ല… എന്റെ ഈ ഇരുത്തം അവരെ വല്ലാതെ വിഷമിപ്പിച്ചു…. എന്നാൽ അതൊന്നും കാണാൻ പറ്റുന്ന അവസ്ഥയിൽ ആയിരുന്നില്ല ഞാൻ…..

ഞാൻ പിന്നെയും മാറ്റം ഇല്ലാതെ ഇരുന്നു…കുറച്ചു കഴിഞ്ഞു ചേട്ടത്തി എന്നെയും വലിച്ചു മുറിയിൽ കൊണ്ട് പോയി…. എന്റെ മുറിയിൽ എത്തിയ ഞാൻ ആ കട്ടിലിൽ കയറി കിടന്നു… ഞാൻ നിയന്ത്രണം വിട്ടു കരയാൻ തുടങ്ങി… എത്ര നേരം കരഞ്ഞു എന്ന് അറിയില്ല… എന്റെ ഉള്ളിലെ സങ്കടം എല്ലാം പുറത്തു വന്നു… ഒരുപാട് നേരം അവിടെ കിടന്നു കരഞ്ഞ ഞാൻ എപ്പോഴോ ഉറങ്ങിപ്പോയി… ഇന്നലെ ഉച്ചമുതൽ ഒന്നും കഴിക്കാത്തതിന്റെ ക്ഷീണവും എല്ലാം കൂടി ഞാൻ ഉറങ്ങി പോയി….

.

.

.

.

.

ഒരുപാട് നേരം കഴിഞ്ഞു ഞാൻ ഉണരുമ്പോൾ ആരുടയോ കൈ എന്റെ തലയിൽ കൂടി ഇഴഞ്ഞു നടക്കുന്നു…. ഞാൻ കണ്ണ് തുറന്നു നോക്കിയപ്പോൾ അമ്മയാണ്…. അമ്മയുടെ വാത്സല്യം എന്നെ വല്ലാതെ സന്തോഷിപ്പിച്ചു………