രണ്ടാം യാമത്തിലെ പൂനിലാവ് 1 [സ്പൾബർ] 202

യമുന കൈ വീശി അവന്റെ മറ്റേ കവിളിലും ഒന്ന് പൊട്ടിച്ചു.

മുരളിക്ക് തല മൊത്തം ഒരുമരവിപ്പായിരുന്നു. താൻ വലിയ അപകടത്തിലാണ് പെട്ടിരിക്കുന്നത് എന്നവന് മനസിലായി. ഇനി എതിർത്തിട്ട് കാര്യമില്ല. ഇവരോടെതിർക്കാൻ കഴിയുകയുമില്ല. ഓരോ അടിക്കും ഒരു ടൺ ഭാരമുണ്ട്. തന്നെ പുഷ്പം പോലെയാണ് അവർ എടുത്തുയർത്തി ഈ കസേരയിലേക്കിട്ടത്.

“പിന്നെ നീയെന്താ എന്നെ വിളിച്ചേ…? എന്തോ പുതിയൊരു പേര് വിളിച്ചല്ലോ..എന്താത്…?”

മുരളി ഒന്നും മിണ്ടാതെ പാവത്താനെ പോലെ ഇരുന്നു.

“ പറയെടാ…?”

യമുന കയ്യൊന്ന് കുടഞ്ഞു. അത് തന്റെ മുഖത്ത് പതിക്കാനുള്ളതാണെന്ന് പേടിയോടെ മുരളിയറിഞ്ഞു.എന്നിട്ടും അവനൊന്നും മിണ്ടിയില്ല.

യമുന വീണ്ടും കയ്യുയർത്തി.

ച്ളിം….. കരണക്കുറ്റിക്ക് തന്നെ വീണ്ടും അടി പൊട്ടി.

“ഹൗ… ആ… ആ… ആ….”

വേദന കൊണ്ട് മുരളി ഉറക്കെ കരഞ്ഞു.

“പറയെടാ നായേ… എന്താ നീയെന്നെ വിളിച്ചത്…?”

അവളുടെ മുഖത്തെ ക്രൂരഭാവം അവനെ പേടിപ്പെടുത്തി.

വീണ്ടും യമുനയുടെ കൈ ഉയരുന്നത് കണ്ട് അവൻ ശരിക്കും പേടിച്ചു. ഇനിയിവരുടെ അടി താങ്ങാൻ കഴിയില്ല.ഇപ്പത്തനെ വായിൽ ചോര ചുവക്കുന്നുണ്ട്. അടുത്ത അടിക്ക് എന്തായാലും തന്റെ നാല് പല്ലെങ്കിലും ഊരിത്തെറിക്കും.

“ ഞാൻ… അത്… തമ്പുരാട്ടീന്ന്…”

അവൻ വിക്കിവിക്കിപറഞ്ഞു.

“അതല്ലല്ലോ നീയെന്നെ വിളിച്ചത്… വേറൊരു പേരാണല്ലോ… മര്യാദക്ക് പറഞ്ഞോ… “

യമുന കയ്യുയർത്തിയതും മുരളി വേഗം പറഞ്ഞു.

“അത്… പൂറീന്ന്…”

യമുന മുഷ്ടി ചുരുട്ടി അവന്റെ നെഞ്ചിലൊരിടി.

“എടാ നായേ… ഇത് വരെ ഈ തമ്പുരാട്ടിയെ ആരുമങ്ങിനെ വിളിച്ചിട്ടില്ല… വിളിക്കാൻ ഞാനാരേയും അനുവദിച്ചിട്ടുമില്ല.. പിന്നെയാണോ വെറും കൃമിയായ നീ…
ഇനി നീ ഇവിടെയിരുന്നാൽ തമ്പുരാൻ ചിലപ്പോ ഉണരും… എഴുന്നേൽക്ക്… നിനക്കുള്ള ശിക്ഷ എന്താണെന്ന് കാട്ടിത്തരാം…”