രണ്ടാം യാമത്തിലെ പൂനിലാവ് 4 [സ്പൾബർ] 864

അവൾക്ക് മുകളിലെ മുറിയിൽ നിന്ന് താഴേക്കിറങ്ങാനേ തോന്നിയില്ല.അവന്റെ ഓർമകളും, അവന്റെ ഗന്ധവും നിറഞ്ഞ് നിൽക്കുന്ന ഈ മുറി ഇപ്പോഴൊരു സ്വർഗമാണെന്ന് അവൾക്ക് തോന്നി.

അവൻ ഒപ്പമുണ്ടായിരുന്ന നിമിഷങ്ങളിലാണ് താൻ ജീവിച്ചതെന്ന് യമുനക്ക് തോന്നി. ഇതുവരെയുള്ളത് ജീവിതമായിരുന്നില്ല. എന്തൊക്കെയോ കാട്ടിക്കൂട്ടലുകളായിരുന്നു. അതിലൊന്നും തനിക്കൊരു സന്തോഷമോ, സംതൃപ്തിയോ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. ചിരിക്കാൻ പോലും താൻ മറന്ന് പോയിരുന്നു… കരയാനും…..

രണ്ടും ഇന്ന് നടന്നു. അവന്റെ കുസൃതി കേട്ട് താനിന്ന് കുണുങ്ങിച്ചിരിച്ചു. ചിലപ്പോൾ പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു.
ചിലപ്പോൾ തേങ്ങിക്കരഞ്ഞു… ചിലപ്പോൾ പൊട്ടിക്കരഞ്ഞു.

കരഞ്ഞതും ചിരിച്ചതുമൊന്നും തന്റെ ഓർമ്മയിൽ പോലുമില്ല. താനെന്തിനാണ് തന്റെ വികാരങ്ങളൊക്കെ അടിച്ചമർത്തി ജീവിച്ചതെന്ന് ഇപ്പോൾ ചിന്തിക്കുമ്പോൾ ഒരുത്തരവും കിട്ടുന്നില്ല.

എന്നാൽ ഇനിയത് പോര… തനിക്കും ജീവിക്കണം.. ഒരു പെണ്ണായി തനിക്കും കൊതി തീരെ ജീവിക്കണം..ഒരാണിന്റെ കരുത്തിലും, സ്നേഹത്തിലും,അവന്റെ ലാളനയിലും സ്വയം മറന്ന് തനിക്കിനി ജീവിക്കണം. അതിന് എന്ത് നഷ്ടപ്പെടേണ്ടി വന്നാലും പ്രശ്നമില്ല. ഈ സ്വത്തും,സമ്പാദ്യവും, തന്റെ കുടുംബം പോലും അതിന് തനിക്കൊരു തടസമല്ല. തനിക്കവൻ മതി.. അവൻ മാത്രം മതി…
തന്റെ ഹൃദയം കട്ടെടുത്താണ് അവൻ പോയത്…
ഹൃദയം മാത്രമോ… ?
പിന്നെ… ?

സപ്രമഞ്ചക്കട്ടിലിലേക്ക് മലർന്ന് കിടന്ന് യമുന സാരി അരക്കെട്ട് വരെ പൊക്കി.
തുടകൾ ഇരു ഭാഗത്തേക്കും കീറിയകത്തി, ഒലിക്കുന്ന പൂറ് പിളർത്തി വെച്ച് അതിൽ തഴുകി. കൊഴകൊഴാന്നായിരിക്കുകയാണ് പൂറ്. ഈ വെള്ളത്തിൽ ഒട്ടിക്കിടന്ന പാന്റീസാണ് ആ കള്ളൻ ഊരിയെടുത്തത്. അതാണവൻ മൂക്കിലേക്ക് വെച്ച് മണത്തത്,… അതാണവൻ നാവ് നീട്ടി നക്കിയത്.. ഇതവൻ തിന്നുമെന്ന് പറഞ്ഞത് വെറുതേയല്ലെന്ന് അവൾക്ക് ബോധ്യമായി. തന്റെ തേനിൽ കുതിർന്ന അടിവസ്ത്രം ഒരു മടിയുമില്ലാതെ നക്കിയവന് അത് നേരിട്ട് നക്കാൻ എന്തിന് മടിക്കണം.