രണ്ടാം യാമത്തിലെ പൂനിലാവ് 4 [സ്പൾബർ] 864

തമാശകേൾക്കുമ്പോൾ ചിരിക്കാനും, സങ്കടം വരുമ്പോൾ കരയാനുമുള്ളൊരു മനസ് തനിക്കുമുണ്ടെന്ന് യമുന ആദ്യമായി അറിയുകയായിരുന്നു.
ചിരിച്ച് അവളുടെ കണ്ണൊക്കെ നനഞ്ഞിരുന്നു.

അതിനേക്കാൾ നനഞ്ഞത് അവളുടെ തുടുത്ത പിളർപ്പായിരുന്നു. മുരളിയുടെ ഒരോ സംസാരവും അവളുടെ പിളർപ്പ് നനച്ചു കൊണ്ടേയിരുന്നു. പുത്തേക്ക് വഴുതിച്ചാടുന്ന തടിച്ച കന്തിനെയവൾ പൂർചുണ്ടുകൾ കൊണ്ട് ഇറുക്കിപ്പിടിച്ചു.

“ഞാനൊരു കാര്യം ചോദിച്ചോട്ടെ തമ്പുരാട്ടീ…?”

യമുനയുടെ തുടുത്ത മുഖത്തേക്ക് നോക്കി മുരളി ചോദിച്ചു.

“ ഉം.. ചോദിച്ചോ… പക്ഷേ, ഇനിയീ തമ്പുരാട്ടി വിളി വേണ്ട… നീയത് വിളിക്കുമ്പോ എനിക്കെന്തോ പോലെ…”

“അത് പറയരുത് തമ്പുരാട്ടീ… ഞാൻപിന്നെ വേറെന്ത് വിളിക്കാനാ… ?
തമ്പുരാട്ടി എന്ത് പറഞ്ഞാലും ഞാനതേ വിളിക്കൂ…”

ആ വിളി മാറ്റാൻ അവന് കഴിയില്ലെന്ന് യമുനക്ക് മനസിലായി.

“ശരി… ഇപ്പോ നീയത് വിളിച്ചോ… അത് ഞാൻ മാറ്റിയെടുത്തോളാം… നീയെന്താ ചോദിക്കാനുണ്ടെന്ന് പറഞ്ഞത്… ?”

പെട്ടെന്ന് മുരളിയവളെ തന്റെ മാറിലേക്ക് വലിച്ചിട്ടു. വലിയ മുലകൾ അവന്റെ നെഞ്ചിലേക്കമർത്തി യമുനയവനെ ഇറുകെ പുണർന്നു.

“തമ്പുരാട്ടീ…”

“ഉം… “

മാറിൽ കിടന്നവൾ കുറുകി.

“നേരത്തേ… ചുണ്ടും…നാവും… ഊമ്പിയത്…തമ്പുരാട്ടി ഇത് വരെ… ചെയ്തിട്ടില്ലേ… ?”

അത് കേട്ടതും യമുന തല പൊന്തിച്ച് അവന്റെ കണ്ണിലേക്കൊന്ന് നോക്കി. പിന്നെ അവന്റെ ചുണ്ടുകൾ വായിലാക്കി ആർത്തിയോടെ ഊമ്പി. അതിൽതന്നെ അവന്റെ ചോദ്യത്തിനുള്ള ഉത്തരമുണ്ടായിരുന്നു.

ഈ പവിഴാധങ്ങൾ ഇത് വരെ ഊമ്പാത്ത തമ്പുരാൻ ഒരു കിഴങ്ങൻ തന്നെയാണെന്ന് മുരളിക്ക് തോന്നി.
കഴച്ച് പൊട്ടുന്ന മുലകൾ അവന്റെ നെഞ്ചിലേക്കമർത്തി യമുന അവന്റെ ചുണ്ടുകൾ കടിച്ചീമ്പി.
പിന്നെ അവന്റെ മാറിലേക്ക് പതുങ്ങി.