Ravi’s Rescue Mission 7 [Squad] 82

ക്യാന്റീനിൽ ചെന്നപ്പോൾ അവിടെ ഒരു പൂരപ്പറമ്പിനുള്ള ആളുണ്ടായിരുന്നു, വൈകുന്നേരത്തെ ആഹാരത്തിനായി വന്നിരിക്കുന്നതാണ്. മിക്കവാറും തുണിയുടുത്തുട്ടുണ്ട് എന്നാലും തുണിയുടുക്കാത്ത ഒന്നോ രണ്ടോ പേര് അതിനിടയിൽ ഉണ്ട്. സാദാരണ തുണിയുടുക്കാത്ത പേര് എല്ലാവരും പോയ്കഴിഞ്ഞേ വരാറുള്ളൂ. 

ഞാനും ഒരു വലിയ ക്യൂ ന്റെ പുറകിൽ പോയിനിന്നു, ഒച്ചിനെക്കാളും പയ്യെ ഇഴഞ്ഞുനീകുന്ന ആ ക്യൂവിൽ നിൽക്കുമ്പോൾ ഞാൻ മറ്റുള്ളവരെ ആയിരുന്നു ശ്രേധിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നത്. എണ്ണാവുന്നതിലും അധികമാണ് ഇവിടത്തെ ജനസംഖ്യ., അതിനർത്ഥം എത്രെയോ കുടുംബങ്ങൾ ചിന്നിച്ചിതറിക്കാണും ഉന്നതങ്ങളിൽ പിടിയുള്ളതുകൊണ്ടു തന്നെ ഈ കാണുന്നവരുടെ ബന്തുക്കൾക്കു സന്തോഷിനെയോ അയാളുടെ ആളുകളെയോ ഒന്നും ചെയ്യാൻ സാദിക്കുന്നില്ല. എന്നാൽ ഇതിൽ കുറച്ചുപേരെങ്കിലും വീട്ടിൽ നിന്നും പുറത്താക്കപ്പെടുകയും ജീവിക്കാൻ വേണ്ടി തുണിയഴിക്കുന്നവരും ഉണ്ടെന്നറിയാം. കാലങ്ങൾ കഴിയുംതോറും പലരുടെയും മുഖത്ത് ചിരികൾ കാണാൻ കഴിയുന്നുണ്ട്. നവാഗതരാണ് ഒരു ഭാവവും ഇല്ലാതെ നിൽക്കുന്നത്. 

ചെറുതായെങ്കിലും ക്യൂ അനങ്ങുന്നുണ്ട്, അപ്പോഴേക്കും എന്റെ പുറകിലും ആളുകൾ വന്നു നില്ക്കാൻ തുടങ്ങി. മുന്നില്ലുലാരുടെ എണ്ണം നോക്കി ആഹാരം തീരുമോ എന്ന് സംശയം എനിക്കുണ്ടായി. എന്നെപോലെ തന്നെ എന്റെ പുറകിലുള്ളവർക്കും അതെ സംശയമുണ്ടെന്ന് തോന്നുന്നു കാരണം കുറച്ചു മുന്നോട്ട് പോകുമ്പോൾ പുറകിൽ നിന്നും തള്ളുകയായിരുന്നു. ഓരോ തവണയും പുറകിൽ നിന്നും തള്ളുമ്പോൾ ഞങ്ങൾ എല്ലാവരും ഒന്നിച്ചു ഇടിച്ചു നീക്കുകയായിരുന്നു. അതിൽ ബുദ്ധിമുട്ടിയതു ഞാനാണ്. എന്റെ പുറകിൽ നിൽക്കുന്ന പെണ്ണിന്റെ സാരിക്കു കുറച്ചു നീളം കൂടുതലായതുകൊണ്ടു ഒരു കയ്യുപയോഗിച്ചു അവൾ അത് പൊക്കി പിടിച്ചിട്ടുണ്ട്. അതുകൊണ്ടുതന്നെ പുറകിൽ നിന്നുമുള്ള ഓരോ തള്ളുകളിലും അവളുടെ ആ കയ്യ് എന്റെ നഗ്നമായ ചന്തിവിടവിലൂടെയാണ് പോകുന്നത്. എപ്പോഴും ആ കയ്യ് ചന്തിയുടെ വിടവിൽ കുത്തുന്നതുകണ്ടു മനഃപൂർവമാണോ എന്ന രീതിയിൽ ഞാൻ നോക്കുമ്പോൾ അവൾ പുറകിൽ നിന്നും തള്ളുന്നതാണ് ഞാനല്ല എന്ന മറുപടിയാണ് കിട്ടുന്നത് 

ഒരുപാട് തള്ളും ഇഴഞ്ഞൊക്കെ ഞാൻ ക്യാന്റീനിൽ കൗണ്ടറിന്റെ അടുത്തെത്തി. രണ്ടു ചപ്പാത്തിയും അതിനുവേണ്ടിയ കുറച്ചു വെജ് കറിയും വാങ്ങിയും ഞാൻ ഒഴിഞ്ഞു കിടക്കുന്ന ഒരു ടേബിൾ അന്വേഷിചു നടന്നു. തിരക്കേറിയ ആ ക്യാന്റീനിൽ ഇരുന്നു കഴിക്കാൻ തന്നെ ഒരു ടേബിൾ കണ്ടെത്തുക ഇപ്പോൾ ബുദ്ധിമുട്ടായിരിക്കുന്നു.