Ravi’s Rescue Mission 8 [Squad] [Climax] 96

അങ്ങനെ കുറച്ചു സമയങ്ങൾ കൊണ്ട് ഞാനും പുറത്തിറങ്ങിയ പെണ്ണുങ്ങളും പൂടയോക്കെ പരസ്പര സഹായത്തോടെ വടിച്ചു കളഞ്ഞു നല്ല മിനുസമാർന്ന പൂറോടുകൂടി തന്നെ ബസ്സിൽ കയറി.  വെറുതെ ഒരുപാട് സമയം പാഴാക്കിയതുകൊണ്ടു സന്തോഷ് ഇപ്പോഴും ദേഷ്യഭാവത്തിൽ നിന്നും തിരിച്ചു വന്നിട്ടില്ല. അയാൾ എന്റെ മുഖതെക്കു  പോലും നോക്കാതെ തന്നെ എന്റെ ചുവന്ന ഡ്രസ്സ് കയ്യിലേക്ക് എറിഞ്ഞുതന്നു. കൂടെ എന്തൊക്കെയോ പിറുപിറുക്കുന്നുണ്ട് അതൊന്നും കാര്യമാക്കാതെ ഞാൻ എന്റെ സീറ്റിൽ വന്നിരുന്നു.

അത്രെയും പെണ്ണുങ്ങളെ തുണിയില്ലാതെ കണ്ടതുകൊണ്ടാണോ ബസ്‌ഡ്രൈവറുടെ കണ്ണുകൾ തള്ളിയിരിക്കുന്നതായിട്ടാണ് എനിക്ക് തോന്നിയത്. അയാൾ മെല്ലെ വണ്ടി ഓടിച്ചുതുടങ്ങിയപ്പോൾ ഞാൻ എന്റെ കയ്യിലുണ്ടായ ആ ഡ്രസ്സ് ഇരുന്നുകൊണ്ടുതന്നെ ധരിച്ചു

ഷഡിയിടാത്തതുകൊണ്ടു തന്നെ ഇരിക്കുന്ന സീറ്റിൽ വച്ചുതന്നെ കൊച്ചുകുട്ടികളെപോലെ വടിച്ചു മിനിസ്സമാർന്ന ഒരു രോമംപോലും ഇല്ലാത്തത പൂറിൽ തലോടിക്കൊണ്ടിരുന്നു. കുറച്ചു കഴിഞ്ഞതും ഹോട്ടൽ എത്തിയെന്നു തോന്നുന്നു വണ്ടി ഒരു വലിയ കെട്ടിടസമുച്ചയത്തെക്കു ഓടിച്ചു കയറ്റി.

പടുകൂറ്റൻ ഒരു ഹോട്ടലാണത്. സന്ധ്യാസമയം ഹോട്ടലിലെ ലൈറ്റുകൾ കണ്ടാൽ തന്നെ ഒരു ഉത്സവ പ്രീതിനിധിയാണ്. എത്രെ മനോഹരമാണെന്നറിയുമോ അത്. ഒരു പത്തു പതിനച്ചു നിലകൾ ഉണ്ട് ആ ഹോട്ടലിൽ. ഏറ്റവും മുകളിലായി ഹോട്ടലിന്റെ പേര് നിയോൺ ലൈറ്റുകൊണ്ടു തിളങ്ങിനിൽക്കുന്നുണ്ട്.

ഇതെല്ലം എനിക്ക് ബസ്സിന്റെ മുന്നിലുള്ള ചില്ലിലൂടെ കാണാൻപറ്റിയതാണ് ചുറ്റുമുള്ള കറുത്ത തുണിയില്ലായിരുനെങ്കിൽ ആ ഭംഗി മുഴുവൻ കാണാമായിരുന്നു. ഹോട്ടലിനു മുന്നിൽ വന്നു നിർത്തിയപ്പോൾ എല്ലാവരോടുമായി പുറത്തിറങ്ങാൻ പറഞ്ഞതനുസരിച്ചു ഞാൻ മുന്നിൽ തന്നെ ചാടി ഇറങ്ങി.

ഇറങ്ങുമ്പോൾ ആ പടുകൂറ്റൻ കെട്ടിടത്തിന്റെ മുകൾ ഭാഗം താഴെനിന്നുകൊണ്ട് കാണാൻപറ്റുനില്ല. ഒരു വലിയ പൂന്തോട്ടത്തിനുനടുക്കാണ് ഈ ഹോട്ടൽ മാത്രമല്ല ചുറ്റും നിർത്തിയിട്ടിരിക്കുന്നതെല്ലാം വിലകൂടിയ വണ്ടികളാണ്. പണക്കാരുടെ സ്വർഗംപോലെ ഒരു ഹോട്ടൽ.

അകത്തേക്ക് നടക്കുംതോറും വിലപിടിപ്പുള്ള സാധനങ്ങൾ കണ്ടെന്റെ കണ്ണ് മഞ്ഞളിക്കുവായിരുന്നു രവിയേട്ടൻ ഒപ്പമായിരുന്നെങ്കിൽ ഈ ജന്മം ഇതുപോലെ ഒന്നും കാണാൻ പറ്റില്ലായിരുന്നു. ഒരധ്യാപകന്റെ ശമ്പളത്തിൽ നിന്നും ഇതുപോലെ ഒന്ന് എനിക്കൊരിക്കലും ആസ്വദിക്കാൻ പറ്റില്ലായിരുന്നു.

പക്ഷെ ഈ ആഡംബര വസ്തുക്കൾ ആസ്വദിക്കുമ്പോഴും അതിനു പകരം എന്റെ മാനമാണ് കൊടുക്കുന്നത് എന്നോർത്തപ്പോൾ കുറച്ചു മിടിപ്പ് തോന്നിയെങ്കിലും മാനം  പോയാലെന്താ നല്ല ഭക്ഷണവും അതിനുവേണ്ട പണവും കിട്ടുമല്ലോ എന്നോർത്ത് ആശ്വാവസിച്ചു  മുന്നോട്ടു നടന്നു .