രേണുക: ബോബിയുടെ മമ്മി. മോഡലും.[Smitha] 710

“ഇനി ഊക്ക്..ശരിക്കും..തള്ളി കുത്തി ..ഞെരിച്ച് …തകർത്തൂക്ക്….”

ഈ വാക്കുകളൊക്കെ താൻ തന്നെയാണോ പറയുന്നതെന്ന് രേണുകയപ്പോൾ ചിന്തിച്ചില്ല. ഭർത്താവിനോടും കുണ്ണകയറാൻ കവകൾ അകത്തിക്കൊടുത്തിട്ടുള്ള മറ്റുപലരോടും ഇതിൽക്കൂടുതൽ താൻ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്.

“”എനിക്ക് വരാമ്പൂവാ…ഞാൻ ഊരട്ടെ?”

കിതച്ചുകൊണ്ട് അവൻ ചോദിച്ചു.

“കൊല്ലും ഞാൻ…ഊരിയാൽ..എനിക്കും ഇപ്പം വരും …നമുക്ക് ഒരുമിച്ച് കളയാം…ആഹ് ആഹ് വരുന്നു വരുന്നു …പൊട്ടിക്ക് ..പൊട്ടിച്ചൊഴിക്ക്….”

ഇരുവരുടെയും അലർച്ചകളും സീൽക്കാരങ്ങളും കിതപ്പുകളും കൊണ്ട് മുറി നിറഞ്ഞു…

വളരെപ്പെട്ടെന്നാണ് ദിവസങ്ങൾ കഴിഞ്ഞ് പോയത്.

ഒരു ദിവസം ബോബി വരാന്തയിലിരുന്നുകൊണ്ട് ഗാർഡന്റെ പിമ്പിൽ ഉയർന്നു നിന്ന അശോകമരങ്ങളുടെ ലംബരേഖകൾക്കിടയിലൂടെ കാണാവുന്ന വിദൂര പർവ്വതങ്ങളിലേക്ക് നോക്കിയിരിക്കുകയായിരുന്നു. സായാഹ്‌ന വെയിലിന്റെ സ്വർണ്ണ നിറം ചുറ്റും വീണുകിടന്നിരുന്നു.

തൊട്ടടുത്ത് ബെബോയിരുന്ന് ഗൗരവത്തിൽ എന്തോ നോട്ടുകളെഴുതുന്നു. രേണുകയുടെ കയ്യിൽ അന്നത്തെ പത്രമുണ്ടായിരുന്നു.
ഗാർഡനപുറത്ത് നിന്ന് പോസ്റ്റ് മാൻ ജോസഫ് ചേട്ടന്റെ സൈക്കിൾ മണിയൊച്ച അവൻ കേട്ടു.

പോസ്റ്റുമാൻ മുറ്റത്തെത്തിയപ്പോൾ മൂവരും ആകാംക്ഷയോടെ നോക്കി.

മുഖം നിറയെ ചിരിയുമായി അയാൾ അവരെ നോക്കി. എന്നിട്ട് ഇളം പച്ച നിറത്തിലുള്ള ഒരു കവർ എടുത്തു.

“എയർ മെയിലാ…”

അയാൾ പറഞ്ഞു.

ബെബോ എഴുന്നേറ്റ് ജോസഫ് ചേട്ടന്റെ കയ്യിൽ നിന്ന് കവർ വാങ്ങി.

“എടാ ഇത് നിനക്കുള്ളതാണല്ലോ…”