രേവതി മിസ്സ് [ഏലിയൊ ജോർഡി] 969

“ഇപ്പോൾ തണുപ്പ് കുറവുണ്ടോ..?” അഭിഷേക് പതിഞ്ഞ ശബ്ദത്തിൽ ചോദിച്ചു. അവന്റെ ശബ്ദം ആ നിശബ്ദതയിൽ നേർത്തൊരു മുഴക്കമുണ്ടാക്കി.

“ഉം… കുറവുണ്ട്,” രേവതിയുടെ ശബ്ദം നേർത്തു. “നീ ഇല്ലായിരുന്നെങ്കിൽ ഞാൻ എന്തെടുക്കുമായിരുന്നു എന്നെനിക്കറിയില്ലായിരുന്നു അബീ…”

“അതൊന്നും സാരമില്ല മിസ്സ്. മിസ്സിന് ഒരു ബുദ്ധിമുട്ട് വരുമ്പോൾ സഹായിക്കേണ്ടത് എന്റെ കടമയല്ലേ?” അവൻ അവളെ നോക്കി. ഇരുട്ടിൽ അവളുടെ മുഖം വ്യക്തമല്ലെങ്കിലും, അവളുടെ കണ്ണുകളിലെ തിളക്കം അവൻ ഊഹിച്ചു.

“കടമയോ? എന്നെ സഹായിക്കേണ്ട ഒരു കടമയും നിനക്കില്ലായിരുന്നു,” രേവതിയുടെ ശബ്ദത്തിൽ നേർത്തൊരു നനവുണ്ടായിരുന്നു. “ഞാൻ നിന്നെ എത്ര വഴക്ക് പറഞ്ഞിട്ടുണ്ടെന്നറിയാമോ? എത്ര ക്ലാസ്സിൽ നിന്ന് പുറത്താക്കിയിട്ടുണ്ടെന്ന് ഓർമ്മയുണ്ടോ?”

“ഓർമ്മയുണ്ട് മിസ്സ്,” അഭിഷേക് ചിരിച്ചു.

“പക്ഷേ, മിസ്സ് വഴക്ക് പറഞ്ഞതൊക്കെ എന്റെ നന്മയ്ക്ക് വേണ്ടിയായിരുന്നെന്ന് എനിക്കറിയാം. അന്ന് മിസ്സ് ഒരു കർക്കശക്കാരിയായ ടീച്ചറായിരുന്നു. ഇന്ന്… ഇന്ന് എന്റെ നല്ലൊരു കൂട്ടുകാരിയാണ്.”

അവൻ പതിയെ കൈനീട്ടി അവളുടെ കൈകളിൽ തഴുകി. ആ സ്പർശനം അവൾക്കൊരു നടുക്കമുണ്ടാക്കി. അവളുടെ കൈകൾക്ക് വല്ലാത്തൊരു തണുപ്പായിരുന്നു.

“എന്റെ ജീവിതത്തിൽ പലപ്പോഴും ഞാൻ ഒറ്റയ്ക്കായിരുന്നു അബീ…,” രേവതി പതിയെ പറഞ്ഞു. “അദ്ദേഹം വിദേശത്തായതുകൊണ്ട് മിക്കവാറും എല്ലാ കാര്യങ്ങളും എനിക്ക് ഒറ്റയ്ക്ക് ചെയ്യേണ്ടി വരുന്നു. ചില സമയത്ത് വല്ലാത്തൊരു ഭാരം തോന്നും.”