സാവിത്രിയും അമ്മയാണ് 7 [മാന്താരം] 1797

നീ ഇത്രക്കും നശിച്ചു പോയോ തെവിടിശി…..

സാവിത്രി : അമ്മേ എന്നെ അങ്ങനെ വിളിക്കല്ലേ ഞാൻ അങ്ങനെ അല്ല…….

സരോജ്ജ : പിന്നെങ്ങനാ ഡീ…..
പറയടി മോളെ എന്തൊക്കെയാ ഈ നടക്കുന്നത്
ഈ അമ്മക്ക് ഒന്ന് പറഞ്ഞു താ…..
സരോജ്മകളുടെ മുന്നിൽ നിന്നു കരഞ്ഞു.

സാവിത്രി അമ്മയെ കെട്ടിപിടിച്ചു അമ്മേ അമ്മാകരുത്തും പോലെ അല്ല.
ഞാൻ kകഴപ്പ് മൂത്തു ചെയ്യുന്നതല്ല……

സാവിത്രി പിന്നെ അതുവരെ നടന്ന കാര്യങ്ങൾ എല്ലാം ശേജ്ജയോട് തുറന്നു പറഞ്ഞു………………….

അതെല്ലാം കേട്ട് സരോജ്ജ നിശ്ചലമായി നിന്നു.

മകൾ അവൾ ആദ്യം കുറെ പീഡനങ്ങൾ ഏറ്റുവാങ്ങി എന്ന് ഓർത്തപ്പോൾ മക്കളോട് സഹധാപം തോന്നി.

സാവിത്രി : അമ്മേ വിനു തെറ്റുകളിലേക്ക് പോകാതിരിക്കാൻ ആണമ്മേ ഞാൻ അവനു മുൻപിൽ മടിക്കുത് അഴിച്ചത്.

അല്ലെങ്കിൽ നമ്മുടെ കുടുംബത്തിന്റെ മാനം എന്നെ പോകുമായിരുന്നു.

തെറ്റ് ആണെന്ന് അറിഞ്ഞുകൊണ്ട് തന്നെ ഞാൻà അത് ചെയ്തത്.

ഒരിക്കലും പൊറുക്കാൻ കഴിയാത്ത തെറ്റ് ആണത്.

എനിക്ക് വേറെ വഴി കണ്ടില്ല.
ഞാൻ ചെയ്തത് എല്ലാവർക്കും വേണ്ടി ആണ്.

അമ്മേ…….

എന്ന് പറഞ്ഞു സാവിത്രി കരഞ്ഞു.
സരോജയുടെ കാലുപിടിച്ചു എന്നോട് ക്ഷേമിക്കമ്മേ.

സാവിത്രി വാ വിട്ടു കരഞ്ഞു.

പുറത്ത് നല്ല ഇടി വെട്ടി.
പെട്ടന്ന് തന്നെ മഴ പെയ്തു…..

സരോജയുടെ ദേഷ്യം ഈ മഴപോലെ ചോർന്നു പോയി..
മകൾ ചെയ്തത് അവൾക് വേറെ ഒന്നും ചെയ്യാൻ കഴിയാത്തതിനാലാണ്.എന്ന് സരോജക് മനസിലായി.

സരോജ്ജ കാൽ കാൽപിടിച്ചു കരയുന്ന മകളെ എണീപ്പിച്ചു.

സരോജ്ജ : മോളെ എനിക്ക് മനസിലാവും നീ എന്ത് കൊണ്ട് ഇത് ചെയ്തുവെന്ന്.